به یاد علامه ای شاعر و صاحب تفسیر المیزان

به گزارش خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ در اسفند ماه 1281 و در تبریز به دنیا می آید و نامش محمد حسین می شود؛ هنوز 5 سالش نشده مادرش را از دست می دهد و 4 سال بعد، فوت پدر این کودک 9 ساله را یتیم می کند. بعد از تحصیل در مدرسه طالبیه تبریز، همراه برادر برای تحصیل به رسم آن زمان راهی نجف می شوند تا از اساتید حوزه علمیه آن شهر کسب فیض کنند.

محمد حسین طباطبایی ده سالی را در نجف از محضر اساتیدی همچون سید ابوالقاسم موسوی خوانساری، محمد حسین نائینی، محمد حسین غروی اصفهانی دروسی مانند علوم ریاضی، فقه و اصول را فرا می گیرد و همان جا بود که اخلاق و عرفان را نزد سید علی آقا قاضی طباطبایی کسب فیض می کند.

اما به دلیل خشکسالی های آن دوره و تنگی معیشت و خشک شدن زمین های زراعیشان در تبریز، نجف و حوزه را رها کرده، راهی دهات پدری در شادآباد تبریز می شود و چند سالی مشغول زراعت و کشاورزی در آنجا می شود و نتیجه این همت مضاعف آباد کردن باغ ها و زراعات آن قریه می شود.

اما سال 1325 محمد حسین طباطبایی راهی قم می شود و این بار طلاب جوان گرد او جمع می شوند تا از علم او استفاده کنند و نقل است که مجلس درس روزانه اسفار و کتاب شفای او از شلوغ ترین مجالس درس آن دوره بوده است.

سید محمد حسین طباطبایی معروف به علامه طباطبایی علاوه بر تدریس دروس دینی، در فلسفه و عرفان نیز جایگاه والایی در بین علمای هم دوره خود دارد و شاگردان بسیاری را در این راه تربیت کرده است؛ «هانری کربن» فیلسوف و اسلام شناس غربی با آمدن به ایران، ساعت های زیادی را در محضر علامه به بحث و جدل درباره فلسفه اسلامی می پرداخته است.

استاد مرتضی مطهری، محمد جواد باهنر، علی اکبر هاشمی رفسنجانی، امام موسی صدر، استاد جوادی آملی، استاد حسن زاده آملی، رهبر معظم انقلاب، استاد خوشوقت، شهید بهشتی، مصباح یزدی و بسیاری دیگ ر از چهره های سیاسی،‌انقلابی و اخلاقی معاصر از شاگردان سرشناس علامه طباطبایی بوده اند.

دو کتاب «تفسیر المیزان» و «اصول فلسفه و روش رئالیسم» از آثار معروف و مطرح علامه طباطبایی اند؛ علاکه کتاب تفسیر المیزان را طی 20 سال ممارست و در 20 جلد به زبان عربی به رشته تحریر درآورده است که بعدها سید محمدباقر موسوی آن را به فارسی ترجمه کرده است.

استاد علامه طباطبایی علاوه براستادی در فلسفه، عرفان و دروس حوزوی شاعری خوش ذوق و قریحه بوده و یکی از شعرهایش به نام «مهر خوبان» که خود علامه نیز به آن علاقه داشته، از او به یادگار باقی مانده است:

مهر خوبان دل و دین از همه بی پروا برد رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا برد

تو مپندار که مجنون، سر خود مجنون گشت از سمک تا به سمایش، کشش لیلا برد

من به سرچشمه خورشید، نه خود بردم راه ذره ای بودم و مهر تو مرا بالا برد

من خسی بی سروپایم که به سیل افتادم او که می‌رفت، مرا هم به دل دریا برد

جام صهبا ز کجا بود، مگر دست که بود که در این بزم بگردید و دل شیدا برد

خم ابروی تو بود و کف مینوی تو بود که به یک جلوه، ز من نام و نشان یک جا برد

خودت آموختی ام مهر و خودت سوختی ام با برافروخته رویی که قرار از ما برد

همه یاران به سر راه تو بودیم ولی خم ابروت مرا دید و ز من یغما برد

همه دل باخته بودیم و هراسان که غمت همه را پشت سر انداخت؛ مرا تنها برد

استاد علامه طباطبایی در 24 آبان ماه 1360 و در شهر قم در سن 80 سالگی دیده از جهان فرو می بندد و در حرم حضرت معصومه (س) به خاک سپرده می شود.

بیشتر بخوانید؛

به بهانه درگذشت ادواردو آنیلی؛ ثروتمندترین شهید شیعه