حاشیه های تمام نشدنی «بی بدن»
محمدرضا عباسیان، یکی از اعضای هیات انتخاب فیلم‌های چهل و دومین جشنواره فیلم فجر در تازه‌ترین اظهارنظرش در برنامه «صبح ایرانی» گفته است: «فیلم بی بدن حتی نباید در بخش نگاهی نو راه می‌یافت، چون اصل بازبینی تحت فشار عوامل دولتی فیلم اتفاق افتاد».
عباسیان در همین برنامه یک حاشیه جدید دیگر درست کرده و آن اینکه: «صبح اعدام به کارگردانی بهروز افخمی اصلا فیلم نیست و فقط به خاطر نام کارگردان به این دوره از جشنواره راه پیدا کرد».
البته به عنوان نمونه هر دو مواجهه مثال‌هایی هم از جشنواره‌های دوره‌های قبل متذکر شده است، مثلا اینکه بهشت تبهکاران که سال گذشته به دلیل ارائه نسخه ناقص به دبیرخانه، اصلا مورد بازبینی قرار نگرفت یا آخرین فیلم مرحوم کیومرث پوراحمد هم فقط به خاطر نام کارگردان به جشنواره راه پیدا کرد. حاشیه جدید عباسیان باعث شد افخمی هم در برنامه تلویزیونی هفت از بیرون کشیدن فیلم از بخش مسابقه حرف بزند و بگوید بی بدن به جای صبح اعدام به بخش سودای سیمرغ راه پیدا کند. خلاصه که منتظریم ببینیم چه پیش می‌آید و به چه مصالحه‌ای می‌رسند!
اما فیلم‌های ششمین روز جشنواره: به دلیل شهادت امام موسی کاظم سانس اول در خانه جشنواره هیچ فیلمی به نمایش درنیامد. البته که از ابتدا در جدول پخش اعلام شده بود. در سانس دوم یک فیلم اولی از محمدابراهیم غفاریان به نام «نپتون» به نمایش درآمد. در سانس سوم انیمیشن «شمشیر و اندوه» به کارگردانی عماد رحمانی و مهرداد محرابی و در سانس چهارم هم فیلم زندگی‌نامه‌ای پروین اعتصامی، به نام «معجزه پروین» به کارگردانی محمدرضا ورزی که به «پروین» تغییر پیدا کرده است، به نمایش درآمد.
نپتون، قابل قبول در کار اول در خلاصه داستان فیلم نپتون آمده است: «افسانه و همسرش به دلیل مشغله کاری از فرزند خود غافل شده‌اند و فرزند آنها دچار مشکلی می‌شود...» اما عوامل فیلم، این خلاصه رسمی را منتشر کرده‌اند: «یک سال نپتون، معادل 165 سال زمینه! یعنی یک بچه یک ساله توی نپتون یک پیرِ 165 ساله روی زمینه»!
نپتون یک درام اجتماعی است و برخلاف تصور اولیه که فیلمی برای کودکان است، اتفاقا فیلمی درباره کودکان و مخاطب بزرگسال است تا با دیدن آن دریابند وقتی صاحب فرزند می شوند به چه نکات ریزی باید توجه کنند. فیلم تلاش می‌کند نشان بدهد اختلاف بین والدین چطور بر سلامت روحی و جسمی فرزند تاثیر می گذارد. سوژه فیلم تکراری است و بارها به اشکال مختلف مطرح شده است، اما کاری که محمدابراهیم غفاریان، کارگردان در اولین فیلم بلندش انجام می‌دهد این است که ضمن طرح مشکلات بین دو شخصیت اصلی افسانه و بابک و فرزند آنها، بسیاری از موضوعات دیگر، مثل مشکلی که سارا دختر همسایه دارد، یا سقوط کارگر افغانی بدون مجوز اقامت و کشته شدنش، یا امید واهی برای مهاجرت و نگرانی پدر افسانه برای زندگی دختر و نوه‌اش را به گونه‌ای به تصویر می‌کشد که مانع حس تکراری شدن موضوع می شود.
غفاریان که بر اساس گفتگویی با یک مهندس معمار به طرح و ساخت این فیلم رسیده می‌گوید: «موضوع فیلم ما موضوع بسیاری از خانواده‌هاست». غفاریان در نپتون می‌گوید مشکلات روزمره بسیارند، اما آنچه باعث می شود با موفقیت (حتی نسبی) از موانع عبور کرد، گذشت و صبوری و پرهیز از خودخواهی خصوصا در زندگی مشترک است. بازیها بد نیست و فیلم به عنوان کار اول قابل قبول است، خصوصا چون موضوعی را طرح می کند که بسیاری از خانواده‌ها خصوصا زوج‌های جوان با آن دست به گریبانند می‌تواند در اکران مخاطب راضی از سالن سینما بیرون می‌رود.
ورزی و معجزه پروین‌اش محمدرضا ورزی، کارگردان پرسابقه تلویزیون در «معجزه پروین» سراغ یک موضوع زندگی‌نامه‌ای که در بستر تاریخ معاصر می‌گذرد رفته است تا همچنان دغدغه و دلبستگی‌اش به تاریخ معاصر را نشان دهد. فیلم زندگی نامه ای یکی از مهمترین بخش‌های سینمای هر کشوری است. ساخت فیلم بر اساس زندگی بزرگان و تاریخ‌سازان در هر زمینه و موضوعی جذاب است. این فیلم‌ها کمک می‌کنند تا به قول دوستی «روایت پیشرفت» به تصویر درآید و مخاطبان را با گذشته‌شان آشنا می‌کند.
معجزه پروین روایتگر زندگی بزرگ بانوی شاعر، پروین اعتصامی است. احتمال زیاد داستان زندگی پروین اعتصامی را علاقمندان به ادب و هنر می‌دانند اما این آگاهی به موضوع فیلم باعث نمی‌شود که مخاطب از دیدن فیلمی بر اساس زندگی او صرف نظر کند. فیلم ورزی خوش ساخت است و تلاش می‌کند جایگاه پروین در خانواده را به تصویر بکشد و بگوید پروین چطور و با چه سختی توانست در جمع ادیبان آن روزگار که همگی آقا بودند راه پیدا کند.