حدیث غدیر | زمانی که «شیطان» در میان سپاهیانش نعره سر داد!

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، عید غدیر در فرهنگ ناب اسلامی، یکی از اعیاد مهم و پر خیر و برکت شمرده می‌شود. در این روز بود که پیامبر اسلام (ص) امیرالمؤمنین علیه‌السلام را منسوب به امامت کرد و ایشان را خلیفه خویش برگزید. هرچند در طول رسالت شریف‌شان بارها بر این مسئله تأکید داشتند، اما در روز غدیر مراسم اعلان و انتصاب رسمی آغاز امامت امیرالمؤمنین بود تا بشریت تحت ولایت این امام بزرگوار به بهترین ثواب‌ها و سرانجام‌ها دست یابد.

به طور طبیعی چنین رویدادی برای ابلیسی که سوگند یاد کرده بود در مسیر صراط مستقیم خداوند مانع‌تراشی کند، تلخ و ناگوار بود؛ از این جهت تمام تلاش خود را برای انحراف مسلمانان از مسیر خداوند که مصداق بارزش ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام است، به کار گرفت؛ نشان به اینکه پس از رویگردانی امت پیامبر از پیام غدیر و رفتار نامناسب آنها با خلیفه خداوند، امت اسلام دچار انحراف شدیدی از ارزش‌های الهی شد و فتنه امویان و عباسیان سالیان سال همانند سایه شومی بر بالای سر این امت قرار گرفت.

درباره مکر شیطان در ماجرای غدیر جابر بن عبدالله از امام باقر علیه‌السلام روایت می‌کند:

زمانی که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم در روز غدیر خم دست علی علیه السلام را در دست گرفت، شیطان در میان سپاهیانش نعره برآورد و هیچ یک از آنها چه در خشکی و چه دریا به جای نماند مگر آنکه در پی نعره او به سویش دویدند و گفتند: ای آقا و مولا چه بر سر تو آمده؟ ما هرگز از تو نعره‌ای دهشتناک‌تر از این نعره نشنیده بودیم.

ابلیس به آنها گفت: این پیامبر کاری کرد که اگر براستی این کار تحقق یابد دیگر کسی هرگز خدا را نافرمانی نکند. آنها در پاسخ گفتند: سرورا، تو آدم را فریب دادی.

زمانی که منافقان گفتند: این مرد [پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم] از سر هوای نفس سخن می‌گوید و یکی به دیگری گفت: مگر نمی‌بینی که چشمانش چگونه در کاسه سرش می‌چرخد؟ گویا دیوانه شده مقصودشان پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم بود در این هنگام شیطان فریادی از سر شادی زد و دوستانش دوباره گرد او حلقه زدند. او به آنها گفت: آیا می‌دانید من قبلا با آدم ابو البشر چه کرده‌ام؟ گفتند: بله؛ گفت: آدم، پیمان خود را شکست، اما به خدا کفر نورزید، ولی اینان هم پیمانشان را نقض کردند و هم به پیامبر علیه‌السلام کفر ورزیدند؛ فلما قال المنافقون انه ینطق عن الهوی و قال أحدهما لصاحبه أ ما تری عینیه تدوران فی رأسه کأنه مجنون یعنون رسول الله ص صرخ ابلیس صرخ بطرب فجمع أولیاءه فقال أ ما علمتم أنی کنت لآدم من قبل قالوا نعم قال آدم نقض العهد و لم یکفر بالرب و هؤلاء نقضوا العهد و کفروا بالرسول

پس هنگامی که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم از این جهان رخت بربست و مردم به جای علی علیه السلام دیگری را به خلافت نشاندند شیطان تاج شاهی بر سر گذاشت و منبری نهاد و روی بالش نشست و پیادگان و سوارگان خود را گرد آورد و به آنها گفت: شادی کنید که تا روز قیام امام، خداوند فرمان برده نشود. فلما قبض رسول الله ص و أقام الناس غیر علی لبس ابلیس تاج الملک و نصب منبرا و قعد فی الوثب و جمع خیله و رجله ثم قال لهم اطربوا لا یطاع الله حتی یقوم الامام.

امام باقر علیه السلام این آیه را تلاوت فرمود «و لقد صدق علیهم ابلیس ظنه فاتبعوه الا فریقا من المؤمنین؛ براستی شیطان گمان خویش را در باره آنها صادق یافت و جز گروهی از مؤمنان همه از او پیروی کردند»(سوره سبأ / آیه 20). امام باقر علیه السلام فرمود: تأویل این آیه هنگامی بود که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم رحلت فرمود و گمان ابلیس همان هنگامی بود که در باره پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم گفتند: او از سر هوای نفس سخن میگوید، و شیطان در این هنگام گمانی در باره ایشان برد و آنها گمان شیطان را تصدیق کردند و تحقق بخشیدند. (الکافی (ط - الاسلامی)، ج8، ص344 و 345)