حذف از لیگ قهرمانان آسیا فرصتی طلایی به فوتبال ایران داد
یک کارشناس فوتبال گفت: حذف سرخابی‌ها از آسیا یک ماه در صدر اخبار رسانه‌ها مطرح خواهد ماند و خیلی از مسئولان نظر دلسوزانه و انتقادی ارائه می‌دهند و بازی «کی بود کی بود، من نبودم» را اجرا کرده و تقصیر را گردن دیگران خواهند انداخت.
عباس چمنیان در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص حذف سرخابی‌های پایتخت از آسیا اظهار کرد: در چند سال گذشته هر سال مدام به وارونه جلوه دادن حقیقت رو آورده‌ایم و مشخص بود که یک جایی فیفا و AFC به رفتارهای ما شک خواهند کرد و برخورد جدی خواهند داشت. اینکه مدیریت صفر تا 100 تیم‌های پرطرفدار پرسپولیس و استقلال پس از چند دهه کماکان زیر نظر دولت است، تضادی صریح با قوانین فیفا دارد. کشورهایی که در ورزش فوتبال از ما عقب‌تر هستند، همین مسیر را جهت حرفه‌ای‌کردن باشگاه‌های خود طی کرده‌اند.
وی افزود: هزینه کردن در صنعت فوتبال باید توجیه داشته باشد؛ از سویی بالاخره باید پا از روی گلوی بیت‌المال و مردم کشور برداشته می‌شد. تا چه زمانی قرار است منابع ملی و دولتی در اختیار فوتبالی قرار بگیرد که نه به لحاظ کیفی و نه از جهت اقتصادی و سرمایه‌گذاری جوابگوی این هزینه‌ها نیست؟
این کارشناس فوتبال خاطرنشان کرد: علی‌رغم اینکه بسیاری از اهالی فوتبال از حذف سرخابی‌ها از آسیا ناراحتند اما این اتفاق نهایتا باید رخ می‌داد. یک بار برای همیشه مسئولان دولت باید از این تهدید یک فرصت بسازند و این 2 تیم را در مسیر درست واگذاری قرار دهند.
چمنیان ادامه داد: تیم‌های سپاهان اصفهان و فولاد خوزستان که شاید جزو تیم‌های خصوصی محسوب می‌شوند نیز از منابع ملی ایران استفاده می‌کنند. برداشت هزینه‌های جاری از منابع ملی و عدم جایگزینی آن یک فرصت‌سوزی به حساب می‌آید. در واقع به جای اینکه این هزینه‌ها صرف عمران و آبادی کشور شود، در فوتبالی هزینه می‌شود که می‌تواند روی پای خودش بایستد. فوتبال می‌تواند آنقدر ثروتمند باشد که نیازی به دخل و تصرف توسط سیستم‌های دولتی نداشته باشد.
قابل پیش‌بینی بود که فوتبال ایران به بن‌بست می‌رسد
وی عنوان کرد: کاملا قابل پیش‌بینی بود که مسیر فوتبال ما به بن‌بست منتهی خواهد شد. با سرعت یک خودروی فرمول یک در مسیر بن‌بست در حرکت بودیم؛ غافل از اینکه در یک جایی به دیوار برخورد می‌کنیم و همین موضوع ممکن بود باعث متلاشی شدن فوتبال ایران شود. در حال حاضر اگر چاره‌ای اساسی اندیشیده نشود، این اتفاق برای سایر تیم‌های ایران نیز تکرار خواهد شد. این موضوع یک تهدید ناراحت‌کننده است که البته فرصتی طلایی در اختیار ما قرار داده تا ساختار فوتبال، حضور دولت در آن، اساسنامه باشگاه‌ها و رفت‌وآمد بی‌اندازه مدیران به باشگاه‌ها را اصلاح کنیم.
چمنیان در پاسخ به این سوال که آیا این تلنگر و تهدید برای مسئولان ورزش ایران منجر به بهبود زیرساخت‌ها خواهد شد یا خیر، گفت: اگر به گذشته نگاه کنیم، این اتفاق امیدوارکننده نیست. در واقع با مرور گذشته نگاهی بیاندازیم، ناامید خواهیم شد چون به نظر می‌رسد هیچ اتفاقی برای بهبود این شرایط رخ نخواهد داد و بعد از یک ماه حذف استقلال و پرسپولیس از آسیا را فراموش خواهیم کرد.
وی افزود: البته شرکت این 2 تیم در مسابقات آسیایی چاره و درمان اساسی فوتبال ایران نیست؛ کما اینکه با حضور این این 2 تیم در مسابقات آسیایی سال گذشته هم اتفاقی در زیرساخت‌های فوتبال ما رخ نداد. در حال حاضر هم این موضوع می‌تواند با یکی 2 برد لیگ برتری فراموش شود.
این کارشناس فوتبال در خصوص دغدغه ورزش مسئولان کشور تصریح کرد: تا زمانی که ایده‌ها و آرزوهای ما در ورزش در حد شعار باقی بماند، طبیعتا نمی‌توان به عملی شدن آن امیدوار بود. هر یک از مسئولان وقتی پشت تریبون قرار می‌گیرند، می‌توانند ساعت‌ها درباره اهمیت ورزش و ضرورت بهبود زیرساخت‌ها صبحت کنند اما از تریبون که پایین می‌آیند، آن صحبت‌ها به دست فراموشی سپرده می‌شود چون برنامه مشخصی حتی در وزارت ورزش ندارند.
چمنیان یادآور شد: حدود هشت تا 10 سال گذشته طرح جامع ورزش کشور طراحی شد. ساعت‌ها کارشناسان مختلف درباره ورزش کشور با توجه به خصوصیات محلی در این خصوص مطالعه کردند اما در حال حاضر آن طرح که مطالعه آن هزینه‌های زیادی هم در برداشت، در حال حاضر در قفسه کتابخانه خاک می‌خورد.
وی با اشاره به دخالت‌های سیاست در ورزش گفت: در جامعه امروز تمام پدیده‌های اجتماعی روی یکدیگر تاثیرگذار است. یک پدیده فرهنگی در ورزش و یک پدیده ورزشی بر سیاست تاثیرگذار است و مربوط به کشور ما هم نمی‌شود اما تاثیرگذاری با دخالت فرق دارد. اگر قرار است مسیر درستی را طی کنیم، مجلس در حوزه قانون‌گذاری و دولت در حوزه نظارت وظایفی بر عهده دارند.
این کارشناس فوتبال بیان کرد: قانون‌گذاری و نظارت درست و سپس تسهیل واگذاری تیم‌ها به بخش خصوصی جزو وظایف مجلسی‌ها و دولتی‌هاست. مساله‌ای که کلیت آن در قانون اساسی نیز تصریح شده است. بر خلاف تاکید اصل 44 قانون اساسی مبنی بر اینکه باید بسیاری از مسائل به بخش خصوصی واگذار شود، قوانین شفاف، روشن و اجرایی برای این منظور در مجلس نداریم.
چمنیان اضافه کرد: مجلس در چهار دهه پس از انقلاب باید مطابق این اصل قانون اساسی برای واگذاری بخش‌های مختلف اجتماعی به بخش خصوصی از جمله فوتبال قوانین شفافی وضع می‌کرد که این اتفاق رخ نداده است. همه علاقه دارند در پدیده‌ای به نام فوتبال که شهرت و لذت دارد، دخالت کرده و حضور داشته باشند. این میل بیش از اندازه سیستم اجرایی و دولتی ما به حضور در فوتبال باعث شده که نه راه پیش داشته باشیم و نه راه پس.
وی افزود: از یک طرف تمام نهادهای بین‌المللی حضور دولت در فوتبال را نفی و منع می‌کنند، از سوی دیگر ما نمی‌توانیم ناگهان فوتبال را رها کنیم. اگر دولت به طور ناگهانی ورزش را رها کند، ورزش حرفه‌ای ایران با سر به زمین خواهد خورد و مدیریت شرایط ناشی از آن دشوار خواهد بود. در چند سال گذشته انتقال تیم‌ها به بخش خصوصی باید به تدریج صورت می‌گرفت تا به هر 2 تیم به آرامی تقویت شوند و همانند سایر باشگاه‌های بزرگ دنیا که از جیب دولت و ملت استفاده نمی‌کنند، برای ملت و دولت سودآور باشند.
چمنیان تاکید کرد: در حال حاضر مخروط این فرایند را کاملا برعکس کرده‌ایم؛ یعنی به جای اینکه فوتبال به یک پدیده درآمدزا برای جامعه تبدیل شود، به چاهی تبدیل شده که هر چه پول در آن ریخته می‌شود، پر نمی‌شود و از پشت سر مدام قراردادهای آنچنانی مطرح می‌شود که جمع و جور کردن آن برای دولت و بخش خصوصی میسر نیست. این موضوعات به یک کلاف پیچیده تبدیل شده که لازم است این کلاف را ابتدا با حوصله باز کرده و سپس آن را ساماندهی کنیم. این روند هم نیاز به حوصله و صبوری دارد که البته اصلا چنین خصلتی در مسئولان یافت نمی‌شود.
انتهای پیام