حکم روزه گرفتن در صورت بیماری چیست؟

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، آشنایی با احکام فقهی و آداب ماه رمضان نه تنها به بسیاری از ابهامات و پرسش‌ها درباره روزه‌داری در این ماه مبارک پاسخ می‌دهد، بلکه راهکاری برای آشنایی بیشتر با رموز و اسرار این ماه شریف و حفظ حرمت لحظات آن است. خبرگزاری تسنیم به منظور آشنایی بیشتر مخاطبان، به مرور برخی احکام فقهی مربوط به این ماه شریف می‌پردازد. این مطالب برگرفته از رساله آموزشی از استفتائات و جزوه‌های دروس آیت‌الله العظمی خامنه‌ای، رهبر معظم انقلاب، است.

معنای روزه

«روزه» در شرع مقدس اسلام آن است که انسان در تمام روز (از طلوع فجر تا غروب آفتاب) با قصد اطاعت از فرمان خداوند از خوردن و آشامیدن و چیز‌های دیگری که به تفصیل گفته خواهد شد خودداری کند. توجه: معیار شرعی در مورد وقت روزه فجر صادق است نه کاذب، و احراز آن موکول به تشخیص مکلف است. در طلوع فجر (وقت وجوب امساک برای روزه گرفتن) فرقی بین شب‌های مهتابی و غیر مهتابی نیست. مقتضی است که مؤمنین محترم «اَیَدَهمُ الله تَعَالی» جهت رعایت احتیاط در امساک روزه، همزمان با شروع اذان صبح از رسانه‌ها برای روزه امساک نمایند. هرگاه برای روزه‌دار اطمینان حاصل شود که اذان از هنگام داخل شدن وقت شروع شده جایز است به صرف شروع اذان، افطار نماید و صبر کردن تا پایان اذان لازم نیست.

انواع روزه

روزه از یک نظر بر چهار نوع است: 1. روزه واجب، مثل روز‌ه ماه مبارک رمضان. 2. روزه مستحب، مثل روزه ماه رجب و شعبان. 3. روز‌ه مکروه، مثل روزه روز عاشورا. 4. روز‌ه حرام مثل روزه عید فطر (اول ماه شوال) و قربان (دهم ماه ذی‌الحجه).

احکام بیماری و روزه گرفتن

کسی که می‌داند روزه برای او ضرر دارد یا خوف ضرر داشته باشد باید روزه را ترک کند و اگر روزه بگیرد صحیح نیست بلکه حرام است، خواه این یقین و خوف از تجربه شخصی حاصل شده باشد یا از گفته پزشک امین یا از منشأ عقلایی دیگر. ملاک تأثیر روزه در ایجاد بیماری یا تشدید آن و عدم قدرت بر روزه گرفتن، تشخیص خود روزه‌دار نسبت به خودش است، بنابراین اگر پزشک بگوید روزه ضرر دارد، اما او با تجربه دریافته است که ضرر ندارد باید روزه بگیرد، همچنین اگر پزشک بگوید روزه ضرر ندارد، ولی او بداند روزه برایش ضرر دارد یا خوف ضرر داشته باشد نباید روزه بگیرد. هرگاه عقیده‌اش این بود که روزه برای او ضرر ندارد و روزه گرفت و بعد فهمید روزه برای او ضرر داشته، قضای آن را به جا آورد. (یعنی پس از رفع بیماری؛ به ازای هر روز، باید یک روز روزه بگیرد.) پزشکانی که بیماران را از روزه گرفتن به دلیل ضرر داشتن منع می‌کنند، گفته ایشان در صورتی معتبر است که اطمینان‌آور باشد یا باعث خوف ضرر شود و در غیر این صورت اعتباری ندارد.