خواندنی‌های تاریخ | روایت یک سنت قدیمی؛ نذر و نیاز برای شاگردان مدارس

گروه تاریخ خبرگزاری فارس امین رحیمی: وضعیت مکتبخانه‌ها در روزگار قاجار این‌طوری بود: «محل مکتبخانه دکان یا اتاق بزرگی در کوچه یا خانه‌ای بود که مکتبدارهای مرد یا مُلاباجی‌های زن، آن را اداره کرده به تعلیم و تربیت کودکان می‌پرداختند و صورت ظاهر آن عبارت بود از فرش حصیر یا نمد یا گلیمی مندرس و میز کوتاه و تشکچه مکتبدار... و برای زیر هر بچه، قطعه زیراندازهایی از قالیچه کهنه یا نمد و گلیم و گونی که از خانه‌هایشان می‌آوردند و قُلقُلک آبی [کوزه سفالین آب] برای هر بچه که با مکتب گذاشتنشان، مخصوصشان می‌گردید و منقلی که زمستان‌ها هر صبح برایشان آتش کرده همراهشان می‌کردند».

در همان روزگار مردم علاوه بر نذر برای مساجد و بقعه امامزاده‌ها (ع) برای مکتب و بعدها مدرسه نیز نذر می‌کردند و «جعفر شهری» مورخ معاصر در این باره چنین نوشته است: «بعد از زورخانه مکتبخانه بود که جزء اماکن مقدسه و محل روای حاجات به‌شمار می‌آمد و پس از آن مدارس طلاب دین که در آن دروس مذهبی می‌خواندند. این اماکن تا آن درجه محل اعتقاد بودند که مردم در گرفتاری‌ها، نذر و نیازهایی بر آن‌ها نیت کرده، مراد و حاجت می‌خواستند که غالبا هم حاجت‌روا می‌گشتند و نذرهای این دو مکان، هم آش و پلو و حلوا و پخته و نپخته مأکول و حبوب بود که به طلاب می‌دادند و نیاز کودکان مکتبخانه‌ها، شیرینی و شربت و میوه و وسایل درس و مشق مانند کتاب و کاغذ و قلم و دوات و رخت و کفش و کلاه عید و پیراهن و شلوار سیاه برای محرم‌هایشان که طلاب را، معصومین و اطفال را فرشتگان خوانده دعاهایشان را مستجاب می‌دانستند».

انتهای پیام /

شما می توانید این مطلب را ویرایش نمایید

این مطلب را برای صفحه اول پیشنهاد کنید مدارس خواندنی های تاریخ مدرسه طهران قدیم دوره قاجار مکتبخانه جعفر شهری این خبر توسط افراد زیر ویرایش شده است