دانشجویان "ام. آی. تی" یک سیاه چاله جدید کشف کردند + فیلم

به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی میل، دانشجویان موسسه "ام. آی. تی" که در حال بررسی یک سیارک توسط داده‌های ماموریت اسیریس - رکس ناسا بودند موفق به کشف یک سیاه چاله جدید شدند. سیاه چاله جدید که 30 هزار سال نوری از ما فاصله دارد، توسط دانشجویان کشف شد. آنها با بررسی انتشارات اشعه ایکس متوجه حضور این سیاه چاله شدند.

دانشجویان هنگامی‌که در حال بررسی داده‌های فضاپیما اسیریس رکس بودند متوجه یک جسم درخشان در صورت فلکی "کبوتر" شدند.

اسیریس - رکس (Origins, Spectral Interpretation, Resource Identification, Security, Regolith Explorer) یا (OSIRIS-REX) یک مأموریت برنامه‌ریزی شده ناسا برای بررسی سیارک و بازگرداندن نمونه است. پرتاب این پروژه برابر برنامه‌ریزی قبلی، در 8 سپتامبر 2016 بدون تأخیر انجام شد. این فضاپیما توسط دانشجویان موسسه ام. آی. تی و هاروارد ساخته شده و برای اندازه گیری اشعه ایکس ساطع شده از سیارک ها طراحی شده است و اکنون نیز آنها هنگامیکه در حال بررسی یک سیارک بودند به طور تصادفی سیاه چاله‌ای که اکنون MAXI J0637-430 نام گرفته، را کشف کردند.

این انتشارات اشعه ایکس زمانی اتفاق می افتد که یک سیاه چاله ماده را از یک ستاره معمولی که در مدار آن قرار دارد دور می کند و همانطور که این ستاره با حرکات مارپیچ وار به سمت قرص اطراف سیاه چاله حرکت می‌کند، مقدار زیادی انرژی که اشعه ایکس نیز یکی از آنها است، در این فرآیند آزاد می شود.

این سیاه چاله جدید هفته های گذشته توسط تلسکوپ MAXI ژاپن نیز کشف شده بود اما اخیرا ناسا از کشف این سیاه چاله خبر داد و یک تصویر متحرک از آن منتشر کرد.

"مدلین لامبرت" (Madeline Lambert) دانشجوی فارغ التحصیل ام. آی. تی گفت: کشف این انفجار اشعه ایکس افتخاری برای تیم REXIS است. این بدان معنی است که ابزاری که ما توسعه داده ایم بسیار صحیح عمل می‌کند. انفجارهای اشعه ایکس مانند نمونه ای که از سیاه چاله تازه کشف شده ساطع می شود، تنها از فضا قابل مشاهده است زیرا جو محافظ زمین، سیاره ما را از اشعه ایکس محافظت می کند. این انتشارات اشعه ایکس هنگامی اتفاق می افتد که یک سیاه چاله ماده از یک ستاره عادی که در مدار خود است دور می‌شود.

اسیریس - رکس سال 2016 زمین را به مقصد فضا ترک کرد تا بتواند به بررسی یک سیارک خاص بپردازد و محققان امیدوارند این ماموریت نمونه ای از آن سیارک را تا سال 2023 به زمین آورد.

سیاه چاله چیست؟

به عبارت ساده، هنگامی که ستاره‌های عظیم در پایان سیکل زندگی خود، سقوط گرانشی را تجربه می‌کنند، سیاه چاله‌ها به وجود می‌آیند. مدتی طولانی پس از اینکه ستاره‌ها آخرین سوخت هیدروژنی خود را از دست می‌دهند و چندین برابر اندازه استاندارد خود که به نام مرحله "شاخه غول پیکر سرخ"(Branch Giant Branch) شناخته می‌شوند، در می‌آیند، لایه‌های بیرونی آنها طی یک انفجار دیدنی به نام "ابرنواختر" منفجر می‌شوند.

شاخه غول پیکر سرخ (RGB)، بخشی از "شاخه غول پیکر"(Giant branch) است که ستاره‌های عظیم در آن قرار دارند و قبل از احتراق هلیوم در جریان تکامل ستارگان رخ می‌دهد.

در ستارگان کم جرم، این انفجار یک ستاره با تراکم بسیار زیاد که با نام "ستاره نوترونی" شناخته می‌شود را پشت سر می‌گذراند اما در موارد ستاره‌های پرجرم این داستان فرق می‌کند چرا که این فروپاشی و انفجار تنها یک جرم فشرده که قادر به تغییر شکل فضا - زمان اطراف خودش است را پشت سر می‌گذراد.

میدان گرانشی یک سیاهچاله به قدری قوی است که هیچ چیز حتی ذرات زیر اتمی یا تابش الکترومغناطیسی (به عنوان مثال نور) نیز نمی‌تواند از آن فرار کند. مرز بیرونی سیاهچاله که هیچ چیزی پس از عبور از آن نمی‌تواند به بیرون برگردد را "افق رویداد" می‌نامند. افق رویداد در نسبیت عام آلبرت اینشتین، منطقه‌ای از فضازمان است که در آنجا تمام مرزهای فضا به شدت تحت تأثیر سیاه‌چاله است و اگر جسمی وارد این ناحیه شود، سرانجام بروی تکینگی سیاهچاله سقوط می‌کند.

در افق رویداد، هیچ چیز نه می‌تواند فرار کند و نه قابل مشاهده است. هر چیزی (ماده یا انرژی) که از این مرز عبور کند، فشرده می‌شود، در این ناحیه انحنای فضا - زمان بی نهایت می‌شود و به عبارت دیگر میدان گرانشی به بی نهایت می‌رسد، به این ناحیه در مرکز سیاهچاله، تکینگی (Singularity) می‌گویند.

سیاه چاله‌ها اندازه‌های متفاوتی دارند به گونه‌ای که هرچه یک ستاره پرجرم تر باشد، می‌تواند سیاه‌چاله‌های ستاره‌وار (Stellar black hole) که جرم آنها از 10 تا 100 برابر جرم خورشیدی متغیر است را ایجاد کند.

سیاهچاله ستاره‌وار، سیاهچاله‌ای است که عمدتا از فروریزی حاصل از گرانش یک ستاره با جرم معمولی به وجود می‌آید و می‌تواند پنج تا ده‌ها برابر خورشید جرم داشته باشد. اندازه برخی سیاه چاله‌های ستاره‌وار ممکن است بزرگ باشد زیرا آنها حاصل ادغام هستند. این ادغام‌ها امواج گرانشی را تولید می‌کنند که اینشتین در نظریه نسبیت عام نیز آن را پیش‌بینی کرده بود و در آن گفته بود این موضوع سبب ایجاد موج در فضا زمان می‌شود.

دانشمندان اخیرا به لطف امکاناتی نظیر "رصدخانه موج گرانشی با تداخل‌سنج لیزری" یا "لایگو"(LIGO) قادر به تشخیص این امواج شدند. رصدخانه موج گرانشی با تداخل‌سنج لیزری یک آزمایش بزرگ فیزیکی با هدف آشکارسازی مستقیم امواج گرانشی است.

دانشمندان بر این باورند که فرایند ادغام، سبب ایجاد "سیاه‌چاله کلان‌جرم"(SMBH) که در مرکز بیشتر کهکشان‌های مارپیچی و بیضوی وجود دارند، می‌شود. به گفته آنها هنگامی که ادغام کهکشانی اتفاق می‌افتد، این "سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم" نیز گردهم می‌آیند و حتی بزرگ‌تر می‌شوند.

"کمان ای *"(Sagittarius A*) که به عنوان نزدیکترین سیاه چاله کلان جرم شناخته می‌شود، در حدود 26 هزار سال نوری از منظومه شمسی در مرکز کهکشان ما فاصله دارد و در نزدیکی مرز صورت فلکی "کمان" و "عقرب" قرار دارد. این سیاه چاله کلان جرم، جرمی معادل تقریبا چهار میلیون برابر خورشید است و یکی از معدود سیاهچاله‌هایی است که به دلیل نزدیکی، اخترشناسان می‌توانند اجرام موجود در نزدیکی آن را مشاهده کنند. انتهای پیام

مرورگر شما از ویدئو پشتیبانی نمی‌کند. فایل آن‌را از اینجا دانلود کنید: video/mp4