دسیسه سیاه 2 مرد برای خانم مربی ورزشکار / جزییات و صحنه های ربایش

وب‌گاه عرشه آنلاین 1402/01/21 - 09:43 مشاهده در مرجع

زن جوان وقتی در شب بارانی مقابل خانه اش رفت فکر نمی کرد چه بلایی سرش خواهد آمد.

موقعیت اول: مقابل خانه مریم:نیمه شب است و کوچه در تاریکی شب فرو رفته است. باران نم نم کف کوچه و برگ های تازه درختان را مرطوب کرده است. چراغی کم سو سرکوچه روشن است و هرازگاهی صدای گاز دادن خودرویی که از خیابان بالایی عبور می کند، شنیده می شود. یکی از همان خودروها داخل کوچه می پیچد. خودروی پرشیا است که به خانه ای در وسط کوچه نزدیک می شود و می ایستد. چند لحظه بعد چراغ راه پله ها روشن می شود و نور زرد رنگی از میان شیشه های در ورودی می افتد روی صورت سرنشینان پرشیا. دو مرد جوان هستند که حدودا 40 ساله به نظر می رسند. شاید هم 45، چیزی در این مایه ها!

در باز می شود و زن جوان قد بلندی در قاب در ظاهر می شود. مانتوی بلندی پوشیده و شال مشکی بر سر دارد اما شلوار راحتی پوشیده و دم پایی به پا دارد. انگار می دانسته که جایی دورتر از پله های ورودی خانه اش نخواهد نرفت.

چهره اش مثل مجسمه ای است که لبخند نمی زند. سلام و علیک گرمی با آن دو مرد نمی کند و فقط دستش را دراز می کند به معنی اینکه:«رد کن بیاد!»

مردی که کنار راننده نشسته پیاده می شود و مثل قرقی روی سر زن آوار می شود. سکوت شبانه کوچه جایش را به صدای فریادهای زن جوان می دهد. دسته ای از گیسوان زن در دستان مرد جوان تاب خورده و او را با تهدید داخل خودرو هل می دهد. زن جوان جیغ می زند و چراغ هایی در ساختمان های اطراف یکی یکی روشن می شود.

اما پیش از آنکه کسی مهلت کند به کوچه بیاید خودرو دور می شود. همه چیز در یک چشم بر هم زدن رخ داده و کسی نمی داند صدای چه کسی بود که در کوچه پیچید؟

موقعیت دوم: چند خیابان بالاتر از خانه مریم خط ترمز خودرو پرشیا روی زمین جا می اندازد. زن جوانی روی زمین می افتد و دو مرد جوان که سرنشین خودرو هستند با سرعت پیاده شده و او را زیر باد مشت و لگد می گیرند. زن چند فریاد پیاپی می زند اما صدایش کمتر و کمتر می شود. انگار دیگر نای فریاد زدن هم ندارد.

یکی از مردان جوان چیزی به دیگری می گوید و پا به فرار می گذارند. صدایش واضح نیست اما کلمه:«پلیس» از میان جمله نامفهومش به گوش می خورد.

زن جوان تلوتلو می خورد و خودش را به پیاده رو می رساند. روی فرش پیاده رو می افتد و ساعدش را روی چشم هایش می گذارد و صدای ضعیف ناله هایش پی در پی می آید.

باران با شدت روی زن جوان می بارد و چند دقیقه کافی است برای اینکه او خیس خیس شود.

یک موتورسوار از خیابان عبور می کند و از کنار زن جوان که رد می شود سرعتش را کم می کند. بعد دور می زند و نگاه پرسشگرش در خیابان می چرخد. شاید صدای ناله های زن را شنیده و کنجکاوی او را به سمت صدا کشانده است. چشمش که به زن جوان با آن حال و روز می افتد بالای سرش می آید و کمی خم می شود. بعد سریع گوشی اش را از جیبش بیرون می آورد و چند دقیقه ای با کسی حرف می زند.

دقایقی بعد یک آمبولانس وارد خیابان شده و زن جوان را می برد.

صبح روز یکشنبه 20 فروردین ماه است. زن جوانی دارد خودش را به سختی از پله های دادسرای جنایی تهران بالا می کشد.

یک دستش تا بازو در گچ است و موقع نشستن روبروی امیرحسین علیمردان بازپرس شعبه دهم دادسرای جنایی تهران ناله کشداری می کشد و می گوید که لگنش شکسته است.

بعد همه مدارک پزشکی قانونی و کلانتری تهران نو را تحویل بازپرس داده و در شرح شکایت خود می گوید:"این بلا را یکی از دوستان قدیمی خانوادگی مان به نام پیمان سرم آورد که از چشمم بیشتر به او اعتماد داشتم."

مریم 40 ساله توضیح می دهد:" سال 97 به پیشنهاد پیمان خانه ای در پروژه های انبوه سازی انزلی خریدم و سر موعد اقساط به حساب کارفرما پول می ریختم. پیمان هم در همان پروژه یک واحد خریداری کرده بود. موقع دریافت دفترچه اقساط به خاطر اعتمادی که به پیمان داشتم از او خواستم که دفترچه من را هم بگیرد اما او دفترچه را به نام خودش گرفت. در همین حال 100 میلیون تومان هم پول دستی از من گرفته بود. مدتی قبل متوجه شدم که پیمان آپارتمان من را فروخته است. به او گفتم همه مدارک واریزی ها نشان می دهد که من مالک آنجا بودم و او گفت با پول آپارتمان کار کرده و پول را با سود به من پس خواهد داد."

اما چند ماه گذشت و خبری از پول نشد:"مرتب با او تماس می گرفتم و هر بار وعده چند هفته دیگر را می داد. تا اینکه 19 اسفند در حالی که باران شدیدی می بارید، مقابل خانه من آمد و گفت پایین بیا تا کلید خانه و پولت را پس بدهم."

مریم پله ها را دو تا یکی رفت و از اینکه شب سال نو به پولش خواهد رسید ذوق زده بود:"در را که باز کردم پیمان و یکی از اقوام نزدیکش من را به زور سوار خودرو پرشیا کرده و ربودند. پیمان الکل در چشمم اسپری کرد که چشمم دیگر چیزی نمی دید. می گفت باید به او رسید و امضا بدهم و بنویسم که طلبم را وصول کرده ام. او و مرد جوان همراهش در جایی خلوت به شدت من را کتک زدند تا وادارم کنند رسید را بنویسم. اما من زیر بار نرفتم و آنها از ترس تماس رهگذران با پلیس پا به فرار گذاشتند. من دقایقی زیر باران در پیاده رو افتاده بودم و توان حرکت نداشتم. تا اینکه عابران اورژانس را خبر کردند."

با شکایت مریم، پیمان و دوستش به مراجع انتظامی احضار شده و در تحقیقات ابتدایی منکر اتهام خود شدند. این در حالی است که زن جوان تصاویری از دوربین های مدار بسته در اختیار بازپرس پرونده گذاشته و رسیدگی به پرونده در دستور کار جنایی قرار گرفته است.

مریم در آخر گفت:"سالهاست مربی ورزش هستم و حالا معلوم نیست تا کی نتوانم کار کنم."

منبع: رکنا هم اکنون دیگران می خوانند