دو ویژگی حضرت عباس در کلام امام صادق (ع)

به گزارش خبرگزاری اقتصادایران، در بخشی از زیارت حضرت عباس علیه السلام در بیان امام صادق علیه السلام می خوانیم «أَشهَدُ أَنَکَ لَم تَهِن وَ لَم تَنکُل»؛ یعنی شهادت می دهم که تو هرگز سست و ناتوان و ضعیف نشدی؛ بلکه «وَ أَنَکَ مَضَیتَ عَلی بَصِیرَه مِن أَمرِکَ، مُقتَدِیاً بِالصَالِحِینَ وَ مُتَبِعاً لِلنَبِیِینَ»؛ یعنی بر بصیرت از امرت از دنیا رفتی، در حال اقتدا از صالحان و پیروی از پیامبران.

اما آنجا که فرمود «أَنَکَ لَم تَهِن»، یعنی سست نشدی. «تَهن» از ماده «وهن» به معنای هر نوع در جسم و اراده و ایمان است. در قرآن می خوانیم «وَ لَا تَهِنُوا وَ لَا تَحزَنُوا وَ أَنتُمُ الأَعلَونَ اِن کُنتُم مُؤمِنِینَ»؛ یعنی هرگز سست و غمگین نشوید، در حالی که شما برترید اگر ایمان داشته باشید. در این آیه «تَهِنُوا» از همان ماده «وَهَن» است. شاید اشاره امام صادق علیه السلام به این خصلت حضرت عباس علیه السلام به همین آیه از قرآن باشد، به این معنا که این آیه از قرآن در آن بزرگوار نمود یافت. این آیه گویای آن است که انسان مؤمن در هیچ شرایطی نباید سست و محزون شود؛ در منظری دیگر این آیه مخصوص اجتماع مؤمنین است، آن زمان که مورد هجمه دشمن قرار می گیرند و تصور می کنند بازنده میدان نبرد ظاهری هستند، در حالی که تمام رویدادهای عالم در اشراف صد در صدی خداوند و حاکمیت اوست.

حضرت عباس علیه السلام که در اوج مؤمنان قرار دارد، هیچ گاه از مسیری که انتخاب کرده بود، سست نشد و یا به تعبیر همین فراز از زیارتنامه «لَم تَنکُل» یعنی هرگز به او ضعف دست نداد بلکه با قوت بیشتری این مسیر را ادامه داد تا به شهادت رسید و بالاترین جایگاه نزد خداوند و اهل بیت وحی دست یافت