سرداری که برای صلح، جنگ میکرد
یادداشت اینستاگرامی محمد قوچانی به یاد حاج قاسم سلیمانی:
سردار ملی ایران رفت...
یکی از نسل سرداران تاریخ ایران: شهیدی زنده در میان ما که سی سال پس از پایان جنگ به شهادت رسید.
انگار ابراهیم حاتمی کیا می دانست: وقتی در" بادیگارد " شمایلی از حاج قاسم را ساخت و در پایان بندی او را فدیه ملت ایران نشان داد برای دفاع از شخصیت نظام به جای اشخاص نظام. حاج قاسم اما همان شخصیت نظام بود.
سرداری که در لباسهای رسمی و جناح های سیاسی نمی گنجید. سرباز و سرداری مادرزاد بود و سرباز، فرزند ملت است و نه پیاده نظام این جناح و آن جناح. بزرگ بود. بزرگتر از سیاست داخلی. تا جایی که با همه ی ارادت اصولگرایان به او، دوستان اصلاح طلبش را فراموش نمیکرد و برای مولفه قلوبهم می کوشید.
کمتر اصلاح طلبی بود که به حاج قاسم احترام نگذارد و عده ای از اصولگرایان هم بودند که میگفتند او را فقط در سیاست خارجی قبول دارند، نه سیاست داخلی. گویی حاج قاسم فقط برای شهادت خوب بود! و البته خودش هم برای شهادت می کوشید چون اهل" سیاست بازی" و کاسبی سیاسی نبود.
حاج قاسم اما چریک هم نبود. ژنرال چهارستاره ای بود که بر هر دو هنر جنگ و صلح مسلط بود. چریک برای جنگ، جنگ میکند؛ اما حاج قاسم برای صلح، جنگ میکرد. برای پیروزی بر جنگ. او برای ایران می جنگید و برای ایمان و برای انسان و این هر سه در یک راه بودند.
برای عمق راهبردی ایران دور از مرزهای میهن با دشمنان ایران جنگید تا ما همسایه داعش نشویم و در یکی از سخنرانی هایش گفت ما در سوریه برای انسان جنگیدیم. چه مسلمان، چه مسیحی، چه شیعه، چه سنی؛ وقتی روشن شد حکومت وحشت داعش از استبداد اسد بدتر است. گفت که ما با باور شخصی آدم ها و حتی احوالات دینی آنان کاری نداریم. ما به عنوان شیعه برای انسان مبارزه می کنیم.
حاج قاسم بنیاد گرا نبود چون به انسان فکر می کرد. به عنوان یک شیعه علی با همه ایمان و اخلاص به انسان فکر میکرد و به همین علت شهید مبارزه با خطرناکترین نوع بنیادگرایی و نیز امپریالیسم شد: داعش که نماد ارتجاع دینی بود و تردیدی نکنید که امریکا در به شهادت رساندن حاج قاسم خطایی راهبردی کرد؛ چون او در عین شجاعت، سیاست داشت و آمریکا به زودی خواهد فهمید خاورمیانه بدون حاج قاسم برای امریکا غیر قابل پیش بینی تر خواهد بود. شهادت حاج قاسم محور وحدت ملی در ایران می شود.
حاج قاسم سیاست باز نبود اما سیاست دان بود و چه در درون ایران چه در بیرون ایران فقدان او یک خلا استراتژیک است که در درجه اول آمریکا فقدان آن را احساس خواهد کرد. ترامپ پشیمان می شود که حریفش را ناجوانمردانه حذف کرد..