سمفونی ناشنوایان؛ تنها صدا نیست که می‌ماند!
صدای سکوت گاهی رساتر از هر فریادی است؛ آنجا که کلام عاجز می‌ماند از بیان معجزه!
به گزارش خبرنگار اعزامی خبرگزاری تسنیم از بیشکک؛ «فروغ» می‌سراید؛ "تنها صداست که می‌ماند... تنها صداست... صدا که ذوب ذره‌های زمان خواهد شد..." و این اگرچه می‌تواند عاشقانه شاعره ای باشد در غائله کلمات اما بی‌شک عاقلانه نیست؛ دست‌کم همه ماجرا نیست. گاهی سکوت سمفونی آواهاست؛ آنجا که «بکت» مصاحبه معروف «سکوت» را برای پخش در مراسم اهدای جایزه نوبل ادبی کارگردانی می‌کند، در واقع داد سخنی است در ستایش خاموشی. هم اوست که گفته؛ «هر کلمه‌ای همچون لکه‌ای است غیرضروری بر دامان سکوت و نیستی» و این خردورزی فیلسوفانه در واقع مدیحه‌ای است بر ساحت سکوت.
پیرمردِ خاموش قرقیزی با اتوبوسش برای خدمت به ناشنوایان آمده بود
جمعیت قابل توجهی از اهالی زمینِ قابل سکونت ما «ناشنوا» هستند؛ جهان درون‌شان به کیهان عظیم محیط بر زمینِ انسان می‌ماند؛ خاموش اما زیبا، خاموش اما تماشایی، خاموش اما گویا؛ گویاتر از کلام گاهی! بر اساس آخرین آمارهای سازمان بهداشت جهانی (WHO) در حال حاضر چیزی بیش از 466 میلیون نفر از جمعیت جهان ناشنوا یا کم‌شنوا هستند. عدد کمی نیست. همین نهاد پیش‌بینی کرده تا سال 2050 این جمعیت به بالغ بر 900 میلیون نفر افزایش خواهد یافت؛ سکوت فراگیر خواهد شد! این آمارها مسئولیت نهادهای مرتبط با امور ناشنوایان را بیشتر می‌کند، کارشان را مهمتر و برنامه‌های‌شان را جدی‌تر! این وسط ورزش یکی از مهمترین خدماتی است که با گسترش بیشتر آن در دنیای خاموش ناشنوایان، می‌توان آنها را بیش از پیش به اجتماع بیرون‌شان پیوند زد. آنکه نمی‌شنود، ممکن است در خود فرو رود و این از منظر علوم روان - اجتماعی می‌تواند زمینه‌ساز مشکلات بسیاری چه به لحاظ فردی و چه در بستر جامعه شود؛ از همین روست که ورزش ناشنوایان گام بلند مهمی برای افزایش سلامت تن و روان این جمعیت قابل‌توجه و قابل‌اعتنا محسوب می‌شود.
چه چیزی جز ورزش، اینچنین پرچم‌ها و آدم‌های‌شان را به هم گره می‌زند؟
اولین دوره مسابقات قهرمانی ناشنوایان آسیا و اقیانوسیه در حالی در بیشکک پایتخت قرقیزستان در حال برگزاری است که بنا بر اظهارات «محمد پرگر» رئیس ایرانی کنفدراسیون، هدف آن افزایش و گسترش مشارکت ورزشی منطقه غرب آسیا در حوزه ناشنوایان است و این رقابت‌ها محفل مناسبی خواهد شد برایرشد ورزش ناشنوایان در این منطقه. پرگر می‌گوید: "کنفدراسیون توجه جدی و ویژه‌ای به رشد ورزش در غرب آسیا و آسیای میانه دارد و به همین منظور مسابقات قهرمانی ناشنوایان آسیا و اقیانوسیه را در سه کشور قرقیزستان، ایران و اردن در رشته‌های مختلف برگزار کرده و خواهیم کرد" که خب مشخصاً این رقابت‌ها در کنار مسابقات جهانی و بازی‌های المپیک ناشنوایان می‌تواند فضای پویاتری برای ورزش ناشنوایان ایجاد کند و فرصت را در اختیار نفرات جوان‌تر و تاره‌کارتر نیز بگذارد.
اظهارات پرگر؛ رئیس ایرانی کنفدراسیون ورزش‌های ناشنوایان آسیا
جهان را سر به سر گر بگردی؛ همه آدمیزادند اما به تفاوت رنگ و زبان؛ بیشتر از هفتاد و دو ملت «حافظ» حتی! افراد زیادی برای‌شان پیش آمده برخورد با آدم‌هایی از ملل دیگر با زبانی متفاوت، حالا یا سفر می‌کنی به سرزمینی غریب یا غریبه‌ای سو می‌گیرد سمت خانه‌ات، وطنت یا به هر شکل دیگری همکلام می‌شوی با آن دیگری که همزبانت نیست؛ خب ارتباط به پایین‌ترین سطح ممکن می‌رسد اگر یکی از طرفین به زبانی جز زبان خودش مسلط نباشد؛ برای ناشنوایان این‌طور نیست اما؛ این قشر به لطف «زبان اشاره» بین‌المللی به راحتی و به گرمی گره می‌خورند به هم و می‌نشینند گوشه‌ای به گپ زدن. انتقال پیام برای این‌ها دیگر در قید و بند تفاوت زبان نیست.
برای آنکه زبان اشاره می‌داند، مرزهای زبانی بی‌معنی می‌شوند؛ همه ناشنوایان زمین همزبانند
توجه به گروه‌های خاص هر اجتماعی اعم از ناشنوایان، معلولان، نابینایان و غیره در واقع کمترین حقی است که آنها بر گردن هر حاکمیتی دارند و در این میان لزوم دیده شدن و عدم طرد آنها در ساختارهای شهروندی اعم از ورزش، هنر، مشاغل و حتی سیاست می‌تواند خدمتی باشد در راستای کرامت انسانی و بالندگی هر کشوری.
این مدال‌ها کنار آن لوگو؛ ناشنوایان در سکوت می‌توانند!
دختران قرقیز در لباس اصیل تبارشان؛ این‌ها مأمور حمل مدال‌ها بودند
گوشه ای از مراسم افتتاحیه جذاب مسابقات
شور و حال گوینده خوش‌ذوق سالن و نوای اصیل قرقیزی
هیچ می‌دانی؛ ناشنوایان ایران در سال چند بار این پرچم را به اهتزاز در می‌آوردند؟
همیشه هر جای دنیا ایرانیانی پیدا می‌شوند که هموطنان‌شان را تشویق کنند
قرقیزیان به پا خواسته‌اند به خواندن سرود ملی‌شان
