صلوات بر امام موسی بن جعفر (ع)

سید جلیل علی بن طاووس در کتاب «مصباح الزائر»، در یکی از زیارات حضرت موسی بن جعفر (علیه‌السلام)، این صلوات بر حضرت که شامل برخی از فضایل و مناقب و عبادات و مصائب حضرت است را نقل کرده اند که ثواب بسیاری دارد.

«اللهُمَ صَلِ عَلَی مُحَمَد وَأَهلِ بَیتِهِ، وَصَلِ عَلَی مُوسَی بنِ جَعفَر وَصِیِ الأَبرارِ، وَ اِمامِ الأَخیارِ، وَعَیبَهِ الأَنوارِ، وَوارِثِ السَکِینَهِ وَالوَقارِ، وَالحِکَمِ وَالآثارِ، الَذِی کانَ یُحیِی اللَیلَ بِالسَهَرِ اِلَی السَحَرِ بِمُواصَلَهِ الاستِغفارِ، حَلِیفِ السَجدَهِ الطَوِیلَهِ، وَالدُمُوعِ الغَزِیرَهِ، وَالمُناجاهِ الکَثِیرَهِ، وَالضَراعاتِ المُتَصِلَهِ» «خدایا درود فرست بر محمد و اهل‌بیتش و درود فرست بر موسی بن جعفر، جانشین نیکوکاران و پیشوای خوبان و خزانه‌ی انوار و وارث آرامش و متانت و حکمت‌ها و آثار، آن‌که همواره شب را با بیداری تا سحر، با به هم پیوستن استغفار زنده می‌داشت، هم‌پیمان سجده‌های طولانی و اشک‌های سرشار و رازونیاز بسیار و ناله‌های به هم پیوسته» «وَمَقَرِ النُهی وَالعَدلِ، وَالخَیرِ وَالفَضلِ، وَالنَدی وَالبَذلِ، وَمَألَفِ البَلوی وَالصَبرِ، وَالمُضطَهَدِ بِالظُلمِ، وَالمَقبُورِ بِالجَورِ، وَالمُعَذَبِ فِی قَعرِ السُجُونِ وَظُلَمِ المَطَامِیرِ، ذِی السَاقِ المَرضُوضِ بِحَلَقِ القُیُودِ، وَالجَِنازَهِ المُنَادی عَلَیها بِذُلِ الاستِخفافِ، وَالوارِدِ عَلَی جَدِهِ المُصطَفی، وَأَبِیهِ المُرتَضی، وَأُمِهِ سَیِدَهِ النِساءِ بِاِرث مَغصُوب، وَوَِلاء مَسلُوب، وَأَمر مَغلُوب، وَدَم مَطلُوب، وَسَم مَشرُوب؛» «و قرارگاه خرد و عدالت و خوبی و کرم و بذل و خوگرفته به بلا و صبر و پایمال شده به ستم و دفن شده به بی‌عدالتی و شکنجه شده در عمق زندان‌ها و تاریکی‌های زیرزمین‌ها، با ساق کوبیده به حلقه‌های زنجیر‌ها و جنازه‌ای که با خواری و سبک انگاشتن بر آن جار زده شده، وارد شونده بر جدش مصطفی و پدرش مرتضی و مادرش سرور بانوان، با ارثی غصب شده و حکومتی ربوده و زندگی و حیاتی به پناه و خونی خواسته و زهری نوشانده؛» «اللهُمَ وَکَمَا صَبَرَ عَلَی غَلِیظِ المِحَنِ، وَتَجَرَعَ غُصَصَ الکُرَبِ، وَاستَسلَمَ لِرِضاکَ، وَأَخلَصَ الطَاعَهَ لَکَ، وَمَحَضَ الخُشُوعَ، وَاستَشعَرَ الخُضُوعَ، وَعادَی البِدعَهَ وَأَهلَها، وَلَم یَلحَقهُ فِی شَیء مِن أَوامِرِکَ وَنَواهِیکَ لَومَهُ لائِم، صَلِ عَلَیهِ صَلاهً نامِیَهً مُنِیفَهً زاکِیَهً تُوجِبُ لَهُ بِها شَفاعَهَ أُمَم مِن خَلقِکَ، وَقُرُون مِن بَرایاکَ، وَبَلِغهُ عَنَا تَحِیَهً وَسَلاماً، وَآتِنا مِن لَدُنکَ فِی مُوالاتِهِ فَضلاً وَ اِحساناً وَمَغفِرَهً وَرِضواناً، اِنَکَ ذُو الفَضلِ العَمِیمِ، وَالتَجاوُزِ العَظِیمِ، بِرَحمَتِکَ یَا أَرحَمَ الرَاحِمِینَ.» «خدایا همچنان که او بر سختی محنت‌ها صبر کرد، جام اندوه گرفتاری‌ها را نوشید و در برابر خشنودی‌ات تسلیم شد و طاعت را برایت خالص نمود و خشوع را بی‌آلایش کرد و فروتنی را شعار خود ساخت و با بدعت و اهلش دشمنی نمود و ملامت ملامتگری در چیزی از اوامر و نواهی تو در او اثر نکرد، بر او درود فرست درودی بالنده عالی، پاک که با آن درود برای او واجب گردانی شفاعت امت‌هایی از آفریدگانت و گروه‌هایی از آفریده‌هایت و از سوی ما به او درود و سلام برسان و از نزد خود در دوستی‌اش به ما فضل و احسان و آمرزش و خوشنودی عنایت کن که تو دارای احسان فراگیر و گذشت فراوان هستی، به مهربانی‌ات‌ای مهربان‌ترین مهربانان.»