ظهور دینداری جدید!/ نقدی بر سخنان رحیم پور ازغدی در یادداشت غلامرضا اطمینان
مبلغ نوشت: اگر ایمان و اخلاق و نماز و روزه را از شروط و لوازم دینداری حذف کنیم و فقط شرکت در مراسم و آیین های میدانی را دلیل بر دینداری بدانیم، با وجود تعطیلی مساجد، نظر آقای ازغدی در رابطه با گسترش دینداری را می توان قدری منطبق با واقعیت دانست.
به گزارش «مبلغ» - دهم خرداد امسال (1402) آقای دولابی معاون آقای رییسی در امور روحانیت با ارائه ی آمار اظهار داشت که «باید خون گریست برای اوضاع دینی کشور، از 75 هزار مسجد، درب 50 هزار مسجد بسته است.»
همزمان با این اظهارات، آقای ازغدی در سخنانی که از تلویزیون پخش شد، اظهار داشت: «بعد از انقلاب دینداری در جامعه گسترش یافته است.»
اگر بسته شدن 50 هزار مسجد و خلوت شدن مابقی نشانه ی ضعف دینداری است (که است)، سخنان آقای ازغدی به چه معناست؟ در سال‌های گذشته، بخشی از حاکمیت که هم بر منابع مالی کشور و هم بر رسانه های رسمی تسلط کامل و بلامنازع دارد، سعی در تبلیغ و گسترش تعریفی دیگر از «دینداری» دارد که ایمان و اخلاق و عبادت مانند نماز و روزه، لزوماً از شرایط این تعریف از دینداری نیست. نه این که افراد مؤمن و متخلق به اخلاق و نمازخوان در این نوع و تعریف از دینداری قرار نمی گیرند و شرکت نمی کنند، بلکه چنان که مشاهده می شود و واقعیت نشان می دهد، لازمه ی قرار گرفتن در این نوع دینداری، ایمان و اخلاق و عبادت نیست.
افراد می توانند نسبت به همه ی این امور ذاتی دین، بی پروا و حتی بی اعتقاد باشند و در عین حال در آمار این نوع دینداری قرار گیرند.
این نوع دینداری چیست؟ این نوع دینداری عبارت است از شرکت در آیین ها و مراسمِ نمایشیِ میدانی و خیابانی به هر انگیزه و نیت و فقط به منظور تشکیل اجتماعات پرتعداد و چشمگیر و آماری، مانند: شیرخوارگان علی اصغر، تشییع جنازه های چندصدهزارنفری، راهپیمایی اربعین (که این مورد قبلاً هم سابقه داشته اما با رعایت بسیاری از ملاحظاتی که امروز دیگر لازم نیست)، راهپیمایی کیلومتری غدیر، و به تازگی جماعت امام رضایی ها که قطعاً در آینده در شهرهای مختلف گسترش خواهد یافت. (قابل ذکر است که تنها آیین ذاتی و مورد سفارش دین، آیین حج و نمازهای جمعه و جماعت است و بس، آن هم فقط به نیت قرب الهی و نه هر انگیزه و نیت دیگری.)
به شهادت بسیاری از افرادی که در چنین مراسم و آیین هایی شرکت می کنند، بسیاری و به ضرس قاطع، اکثریت شرکت کنندگان در این گونه مراسم نه لزوماً خود را موظف به پایبندی به ایمان و اخلاق می دانند و نه عبادت. نوع رفتار آنان مثلاً در هنگام پذیرایی در این گونه مراسمات، مؤید این حقیقت است.
نتیجه این که اگر ایمان و اخلاق و نماز و روزه را از شروط و لوازم دینداری حذف کنیم و فقط شرکت در این مراسم و آیین های میدانی را دلیل بر دینداری بدانیم، با وجود تعطیلی مساجد، نظر آقای ازغدی در رابطه با گسترش دینداری را می توان قدری منطبق با واقعیت دانست.
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1784063