مزاح آقا با دانشجویان؛ حکمرانی عالمانه را ما گفتیم یا شما؟!

به گزارش ایرنا، در روز 24 ماه رمضان، صدها نفر از دانشجویان و اعضای تشکل‌های دانشجویی با رهبر انقلاب دیدار کردند که این دیدار حاشیه‌های جالبی داشت، ساعت 2.15 است. با دوستان کارت های دیدار، کارت ملی و گواهی واکسیناسیون را چک می‌کنیم و از عکس گرفتن با کارت دیدار دل می‌کنیم و کم کم راهی می‌شویم تا اول صف انتظار را از دست ندهیم هرچند به اواسط صف می‌رسیم. درب ورود خواهران و برادران در دیدار امسال یکی می‌شود. در صف انتظار گروه‌های چند نفره بچه‌ها را می‌توان دید که دیدار تازه می‌کنند و از شوق حضوری شدن دیدار به وجد آمده‌اند.

اگرچه آفتاب تیز اردیبهشت در ماه رمضان بچه‌ها را کم رمق کرده اما اشتیاق و نگرانی توأمان در چهره ها موج می‌زند. نگرانی از ماندن پشت در خان اول به علت نداشتن جواب تست pcr و یا نزدن سه دوز واکسن. ساعت 15 است. در ورود باز می‌شود. همان ابتدای کار برادرانی که اواسط صف هستند یکدیگر را هل می‌دهند تا شاید زودتر بتوانند وارد شوند که با اعتراض جلویی‌ها مواجه می‌شوند و مشاجره‌ای هرچند کوتاه شکل می‌گیرد.

به وقت ورود کارت دیدار، کارت ملی و واکسیناسیون و برای کسانی که تست داده‌اند جواب آزمایش‌ها چک می‌شود و بچه‌ها یکی یکی وارد می‌شوند. اگرچه در همان ابتدا، خان اول قربانی می‌گیرد و عده‌ای به علت وضعیت واکسیناسیون و نداشتن برگه تست pcr پشت در ورودی می‌مانند تا در پایان تعیین تکلیف شوند و با اینکه در نهایت برخی وارد می شوند اما عده ای محدود نیز از دیدار محروم می‌مانند، اما بالاخره ما وارد می شویم و وسایل را تحویل می‌دهیم و آماده می‌شویم برای گذر از خان دوم.

حالا باید وضعیت واکسیناسیون در سیستم چک شود. بازهم عده ای پشت در منتظر می‌مانند تا اذن ورودشان صادر شود. به هر طریق می‌گذریم و به بازرسی‌ها می رسیم.

در حال ورود به حسینیه هستم که از گفت‌وگوی دو محافظ متوجه می‌شوم سخنران امروز خانم است. خبر مسرت بخشی است. مجری زهرا سادات رضوی علوی، دانشجوی ارشد جامعه‌شناسی دانشگاه علامه و از ادوار دفتر تحکیم وحدت است. در دیدارهای حضوری تا جایی که ذهنم کار می‌کند بعید می‌دانم مجری خانم بوده باشد. در همین فکرها چرخ می‌زنم که با صدای بازرس به حسینیه برمی‌گردم. «خانم هرچی داری با کفشات بزار داخل کمد، برو تا وضعیت سلامتت چک بشه» پس از بررسی وضعیت سلامت و تایید آن، جهت تعویض ماسک به گوشه ای هدایت می‌شویم. وارد حسینیه که می شوم، صندلی چیده‌اند. بچه ها در حال پیدا کردن جای خوب هستند که هم به سخنرانان اشراف داشته باشند و هم به آقا. اما انگار کمی دیر رسیده‌ام. بالاخره به صندلی پشت سر یکی از دوستان رضایت می‌دهم و می‌نشینم.

**به یاد دیدار دانشجویی سال 98

ناگهان پرت می‌شوم به دیدار سال 98. آخرین دیدار حضوری قبل از کرونا. چه قدر نذر کردیم تا دیدار آن سال نصیب‌مان شود، شد و چه دیداری بود، ساعت ها با زبان روزه دویدیم تا بتوانیم جلو بنشینیم، نشستیم و چه نشستنی... از شدت حجم جمعیت توان تکان خوردن نبود.

برمی‌گردم به فضای حسینیه، عده‌ای در حال مصاحبه و باقی خسته‌اند و نشستن روی زمین را به صندلی ترجیح می‌دهند. گروه گروه نشسته اند و از اینکه در طی ورودشان چه شد و که چه گفت و چه کرد صحبت می‌کنند. خبری از تمرین سرود و شعارها نیست. کمی عجیب است. دیدار بدون سرود؟ بدون شعار؟ مگر می شود؟ اصلا بخشی از حال خوب دیدار به همین هاست. اما شواهد حاکی است دیدار امسال تفاوت های جدی با سال‌های گذشته دارد. دوربین ها به سمت جایگاه آقا برمی‌گردند و این حکایت از آن دارد که دیدار نزدیک است...

بر خلاف هر ساله که قبل ورود آقا، بچه ها با شعارهایشان انتظارشان را فریاد می زنند اما اینبار سکوت سرد سنگینی حکم فرما می شود. بالاخره پرده کنار می رود. رهبری وارد می شوند و با صلوات و شعار " این همه لشکر آمده به عشق رهبر آمده" به استقبال می رویم. قاری شروع می کند. با پایان یافتن قرائت قرآن، سخنرانی نمایندگان تشکل های دانشجویی آغاز می شود.

محسن نراقی به نمایندگی از شورای تبیین مواضع بسیج دانشجویی اولین سخنران است. نراقی صحبت‌های خود را با اشاره با گام دوم و لزوم امید آفرینی جهت حرکت به سمت تمدن نوین اسلامی شروع می کند. در ادامه ترسیم نقشه راه تحولی و فرآیند تحقق بخشی به آن را دو پایه اساسی برای تحول مطلوب بر می‌شمارد. در همین راستا سند چشم‌انداز 20 ساله، الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت را به عنوان اسنادی که ارتباطی با واقعیت میدان ندارند مطرح می‌کند و گریزی هم به سند تحول بنیادین آموزش و پرورش می زند.

نماینده بسیج دانشجویی تحول در ساختارهای کهنه و انتخاب و انتصاب کارگزاران تحولی را از لوازم فرآیند تحول بیان می‌کند. ساختار های کهنه‌ای که کثرت مراجع تصمیم گیر و سیاست‌گذار در برخی حوزه‌ها مانع از تصمیمات درست و به‌هنگام و عدم پذیرش مسئولیت تصمیم های اتخاذ شده می شود. نراقی پس از برشمردن ویژگی های کارگزاران تحولی، به مسئولانی اشاره می‌کند که برای توجیه تصمیم خود از آقا و نظام مایه می‌گذارند که با احسنت جمع فضا کمی از حالت سنگین خارج می شود.

**آسیب شناسی سیاستگذاری در حوزه زنان

نفر دوم محمد حسین کاظمی دبیر کل اتحادیه جامعه اسلامی است. کاظمی به تحول در حکمرانی نظام با پشتوانه مردمی اشاره می کند. سپس به خلا گفتمانی در قوای سه گانه می پردازد. نقدی هم بر برخی نمایندگان رهبری در استان ها وارد می کند و مجهز نبودن به تکنیک های ارتباطی و اقناعی را از نقطه ضعف های آنان برمی شمارد. عدم وجود سیاستگذاری های درست در حوزه زنان و سیاستگذاری های گلخانه ای کارشناسان جمعیتی بدنه نظام، اصلاح چرخه معیوب تعلیم و تربیت از دیگر مواردی است که به آن اشاره می کند و صحبت خود را با پرداخت به مسائل پیرامون آب، محیط زیست و کشاورزی پایان می‌دهد. کاظمی پس از سخنرانی خود، برای جمعیت حاضر از رهبر انقلاب درخواست تبرکی می‌کند که با این کلامش، جمعیت خاموش سالن سر ذوق امده و با او همراه می شوند و از آقا انگشتر طلب می‌کنند.

سومین سخنران از جنبش عدالتخواه فراخوانده می‌شود. محمد اسکندری پشت تریبون قرار می‌گیرد. از همان ابتدا صحبت خود را بر ظرفیت رهبری جهت حل مسائل حکمرانی متمرکز می‌کند. معتقد است از تفکیک قوا به تجمیع قوا رسیده‌ایم و امروز با تعدد مجالس قانونگذاری در کشور مواجهیم. مسئله دیگر مورد تاکید جنبش عدالتخواه، عدم وجود مرجع ناظر بر عملکرد نهادهایی است که انتخاب مدیران آنان مستقیما توسط رهبری صورت می‌گیرد مانند شورا نگهبان، صداوسیما، قوه قضاییه و.... که نیازمند ایجاد زیرساخت های نظارت همگانی است.

اسکندری تضعیف ساختارهای رسمی کشور، در کنار قدرت گرفتن نهادهای امنیتی و خلاف عمل کردن به قانون اساسی یا عمل نکردن به بخش هایی از آن را من جمله عوامل وضعیت موجود برمی شمارد.

در ادامه مجری علی بزرگخو، نماینده دفتر تحکیم وحدت را فرا می‌خواند. آسیب‌شناسی در سه ساحت کارگزاران نظام، عناصر سیاسی و عناصر فکری شاکله متن سخنرانی نماینده دفتر تحکیم است. در ساحت اول بزرگخو به عدم مسئولیت‌شناسی در بین کارگزاران نظام می پردازد و گریزی به لابی نمایندگان برای انتخاب استانداران و فرمانداران و خلف وعده آنان در مسئله شفافیت آرا می زند. از این رو این خلف وعده را دروغ ملی می‌خواند و آن را در تضاد با انقلابیگری می داند و از آقا درخواست می کند تا صفت انقلابی را از مجلس پس بگیرند.

همچنین عدم تفکر و ترسیم نقشه راه برای زندگی زنان را نیز از نتایج عدم مسئولیت شناسی در این حوزه می‌داند. با این وجود دبیر دفتر تحکیم وحدت، علاج ساختارهای مسئولیت گریز را مردم سالار کردن آنها بیان می‌کند که می‌تواند موجب جامعه تحول‌خواه شود. بزرگخو در پایان نیز نامه‌ای را از طرف مردم بیرم استان فارس و یک فرد مبارز تاجیکستانی تقدیم رهبری می‌کند.

امیرحسین پناهی، دبیرکل اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل آخرین سخنران دیدار است. پناهی متمرکز می شود بر عقلانیت در حکمرانی و حکمرانی عالمانه، صادقانه و شجاعانه را سه مولفه حیاتی آن بیان می‌کند. حکمرانی عالمانه را در گرو ایده‌محوری و نوآوری دانسته و دولت را متولی اصلی آن. در حکمرانی صادقانه نیز بار اصلی را بر دوش صداوسیما می‌گذارد و آن را عهده دار گفتگوهای ملی و نخبگانی بر می شمارد. در این میان گریزی نیز به اشتباهات شورای نگهبان در جریان احراز صلاحیت نامزدهای انتخابات و تهدید جمهوریت می‌زند. پناهی در پایان نیز خلاصه‌وار به دو مسئله جوانگرایی و آرمان‌گرایی و مطالبه‌گری نیز اشاره می کند. با اتمام صحبت های دبیرکل اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل، آقا می‌پرسد، حکمرانی عالمانه صادقانه شجاعانه را ما گفتیم یا شما؟! که با خنده حضار مواجه می‌شود.

**شوخی آقا با نماینده مستقل 

پناهی از نحوه رسیدن به این مسئله می‌گوید که آقا بار دیگر می گویند، هرکسی گفته، خوب گفته که بازهم خنده حضار سکوت حاکم را می‌شکند. صحبت نمایندگان دانشجویان تمام می‌شود اما جای خالی نمایندگانی از نشریات دانشجویی، گروه های جهادی، دانشجویان اصلاح طلب و انجمن های علمی به شدت احساس می‌شود.

ساعت 18:15 بالاخره نوبت به صحبت‌های رهبری می‌رسد. در ابتدا آقا کوتاه به برخی صحبت های دانشجویان می پردازند. مشکل را عدم گفت و شنو دانشجویان و مسئولان می دانند و معتقد اند بسیاری از سوالاتی که مطرح شد پاسخ های قانع کننده دارند. حضرت آقا مستقیما به صحبت علی بزرگخو در ارتباط با پس گرفتن صفت انقلابی اشاره می کنند و می گویند مجلس انقلابی است... در ادامه نیز صحبت های امروز نمایندگان تشکل ها را لذتبخش توصیف می‌کنند و سپس به شاکله اصلی صحبت هایشان پیرامون دانشگاه می رسیم.

دیدار پایان می‌یابد اما دیدار 1401 به مراتب دیداری متفاوت از سال‌های گذشته می شود. از عدم حضور نمایندگان همه صنف های دانشجویی تا انفعال دانشجویان حاضر در جلسه و فضای سرد و رسمی که جای خود را به کف و سوت‌های دیدارهای سال گذشته می‌دهد. اگرچه میان صحبت سخنرانان هرازگاهی احسنتی به گوش می‌رسید، اما چنان روح کلام به اسارت در آمده بود که کمتر جمع را با خود همراه می‌کرد. به راستی دلیل این تغییر فاز 180 درجه ای چه می‌تواند باشد؟ نبود نماینده همه اصناف دانشجویی؟ محتوای سخنان نمایندگان تشکل‌های دانشجویی؟ یا همان ناامیدی و رخوتی که آقا امروز هشدار دادند؟