ناسا دنبال کدام سیارک است؟

به گزارش ایسنا، 24 نوامبر سال 2021 ماموریت "دارت" ناسا با هدف نجات زمین در برابر سیارک‌های خطرناک، سوار بر موشک فالکون 9 شرکت اسپیس‌ایکس از پایگاه فضایی وندنبرگ در کالیفرنیا به فضا پرتاب شد. هدف فضاپیمای "دارت" برخورد با سیارک "دیمورفوس"(Dimorphos) است. این سیارک کمی بزرگ‌تر از هرم بزرگ جیزه بوده و به دور سیارک بزرگ‌تری به نام "دیدیموس"(Didymos) در گردش است. این دو سیارک تنها 1.2 کیلومتر از یکدیگر فاصله دارند.

ناسا در این باره نوشت: میلیون‌ها مایل دورتر از زمین، دو سیارک به دور یکدیگر در حال چرخش هستند و ما با یکی از آنها قرار ملاقات گذاشته‌ایم. پاییز سال گذشته میلادی ما ماموریت "دارت" را آغاز کردیم. مقصد این ماموریت سیارک ماهک دیمورفوس با عرض 530 فوت (160 متر) است. ماموریت دارت با دیمورفوس برخورد خواهد کرد و مسیر خود را در اطراف سیارک بسیار بزرگ‌تر دیدیموس تنظیم خواهد کرد. نه دیمورفوس و نه دیدیموس هیچ تهدیدی برای زمین ایجاد نمی‌کنند، اما مطالعه دقیق چگونگی تغییرات مداری دیمورفوس به ما کمک خواهد کرد تا فضاپیمای بزرگ‌تر و قدرتمندتری طراحی کنیم که می‌تواند سیارک‌های تهدیدآمیز آینده را از مسیر زمین دور کنند.

نکاتی درباره ماموریت دارت 

ناسا چندی پیش ماموریت "دارت" را با هدف نجات زمین در برابر سیارک‌های خطرناک آغاز کرد و طی آن فضاپیمای "دارت" سوار بر موشک فالکون 9 شرکت اسپیس‌ایکس از پایگاه فضایی وندنبرگ در کالیفرنیا به فضا پرتاب شد. هدف فضاپیمای "دارت" برخورد با سیارک دیمورفوس (Dimorphos) است.

فضاپیمای "دارت" ناسا در آزمایشگاه فیزیک کاربردی جان هاپکینز در مریلند مونتاژ و آزمایش شد و به گفته‌ی محققان این فضاپیما از درون به بیرون ساخته شده و ابتدا تجهیزات داخلی و سپس خارجی آن ساخته شده است. این برنامه به طور کلی 330 میلیون دلار برای ناسا هزینه داشت که برای کاوشگری که مدار زمین را ترک می‌کند مبلغ زیادی نیست.

انتظار می‌رود "دارت" اواخر ماه سپتامبر تا اوایل ماه اکتبر سال 2022 به دیمورفوس برخورد کند. در آن زمان این سیارک در نزدیک‌ترین حالت خود به زمین و در فاصله‌ی 11 میلیون کیلومتری قرار دارد. لازم به ذکر است که این سیارک‌ها تهدیدی برای زمین به شمار نمی‌روند و این ماموریت تنها یک آزمایش است و در حال حاضر هیچ سیارکی زمین را تهدید نمی‌کند.

"دارت" با سرعت 24 هزار کیلومتر بر ساعت به دیمورفوس برخورد خواهد کرد و دهانه‌ای بر سطح این سیارک ایجاد می‌کند. اصابت یک فضاپیما به یک سیارک شاید ساده به نظر برسد، اما به گفته‌ی ناسا برای رسیدن به هدف مورد نظر همه‌چیز از زاویه برخورد تا سرعت باید به دقت محاسبه و مهندسی شود. اگر سرعت فضاپیما بیش از اندازه باشد، امکان نابودی سیارک وجود دارد.

"دارت" با نیروی خورشیدی کار می‌کند و علاوه بر 12 پیشرانه کوچک خود به آزمایش پیشرانه یونی "NEXT-C" ناسا می‌پردازد. این فضاپیما مجهز به یک دوربین به نام دوربین شناسایی دیدیموس و سیارک برای ناوبری نوری (DRACO) است که داده‌ها را به سیستمی از الگوریتم‌ها به نام "SMART Nav" ارسال می‌کند تا بدین وسیله فضاپیما به طور خودکار هدایت شود. "دارت" در این سفر تنها نیست و یک "تاسواره"(ماهواره کوچک) آن را همراهی می‌کند. این ماهواره تقریبا اندازه‌ای مشابه یک جعبه کفش دارد و توسط آژانس فضایی ایتالیا ساخته شده است. این تاسواره که "LICIACube" نام گرفته است، نقش مهمی در ماموریت "دارت" ایفا می‌کند. این تاسواره 10 روز مانده به برخورد از "دارت" جدا می‌شود و وارد مسیر مخصوص خود می‌شود. این ماهواره کوچک تنها سه دقیقه پس از برخورد از کنار سیارک دیمورفوس عبور خواهد کرد و با دو دوربین خود تصاویری به زمین می‌فرستد.

DRACO یا دوربین شناسایی دیدیموس و سیارک برای ناوبری نوری به عنوان تنها ابزار دارت، تصاویری از دیدیموس و سیارک ماهک آن دیمورفوس ثبت خواهد کرد. دیدن سیارکی که به سمت زمین می‌آید، همیشه یک کابوس بزرگ برای بشر بوده است. از آنجا که تصور می‌شود برخورد یک سیارک 66 میلیون سال قبل باعث انقراض دایناسورها شده است، بنابراین چنین رویدادی می‌تواند تمدن بشری را نیز نابود کند. ناسا امیدوار است تا با ماموریت "دارت" از روی دادن چنین اتفاقی جلوگیری کند.

"دارت" آخرین ماموریت این چنینی نخواهد بود و در سال 2024 آژانس فضایی اروپا مامورتی موسوم به "هرا"(Hera) انجام خواهد داد. این فضاپیما در سال 2026 به دیدیموس خواهد رسید و دهانه ایجاد شده توسط "دارت" را پس از حدود چهار سال رصد خواهد کرد.

انتهای پیام