ناسا صدای همهمه‌ای فراتر از منظومه شمسی شناسایی کرد
تقریبا یک دهه پیش، فضاپیمای وویجر1 (Voyager 1) ناسا از لبه منظومه شمسی ما خارج شد تا وارد فضای بین‌ستاره‌ای شود. این اولین باری بود که یک فضاپیما چنین کاری را انجام داد و اوج تقریبا 35 سال سفر این فضاپیما در فضا بود.
به نقل از نیوز، در حال حاضر، محققان در حال جستجوی تمام داده‌های جذاب آن هستند و چیز عجیبی یافتند؛ همهمه‌ای فراتر از لبه منظومه شمسی ما.
استلا کوخ اوکر، دانشجوی دکترای دانشگاه کرنل ایالات‌متحده در رشته نجوم و محقق اصلی مقاله جدید منتشرشده در Nature Astronomy گفت: «ما در حال تشخیص میزان کم‌وزیاد گاز بین‌ستاره‌ای هستیم که بسیار ضعیف و یکنواخت است، زیرا در یک فرکانس باند باریک قرار دارد.»
هنگامی‌که وویجر 1 از هلیوپاوز، مرز بین منظومه شمسی و فضای بین‌ستاره‌ای به محیط بین‌ستاره‌ای سفر می‌کرد، ابزارهای علمی آن یک جریان ثابت از امواج پلاسما را تشخیص دادند. این بینش به ما این امکان را می‌دهد که درک بهتری از شکل هلیوسفر، حباب محافظ اطراف منظومه شمسی و چگونگی تاثیر آن توسط این تداوم گازهای بین‌ستاره‌ای داشته باشیم.
سیستم موج پلاسما وویجر 1 (Voyager 1s Plasma Wave System) با عبور از هلیوپوز، تغییر گازها را تشخیص داد. در میان فوران‌های خورشیدی شدید ناشی از خورشید، این همهمه مداوم ناشی از صدای گازهای بین‌ستاره‌ای شناسایی شد.
جیمز کوردز، محقق ارشد این تحقیق و استاد نجوم جورج فلدشتاین گفت: «محیط بین‌ستاره‌ای مانند یک باران آرام یا ملایم است. در مورد طغیان خورشیدی، مثل این است که رعدوبرق را در یک توفان ردیابی کنید و دوباره به یک باران آرام برگردید. این یک فرصت بی‌نظیر برای مطالعه تراکم فضای بین ستاره‌ای است.»
شامی چاترجی، همکار و محقق دانشگاه کرنل گفت: «هرگز فرصتی برای ارزیابی تراکم فضای بین‌ستاره‌ای نداشته‌ایم. اکنون می‌دانیم که برای اندازه‌گیری پلاسمای بین ستاره‌ای به رویدادی اتفاقی مربوط به خورشید نیاز نداریم. به‌عبارت‌دیگر، دانشمندان هنوز هم می‌توانند با وجود فاصله وویجر 1 با 14 میلیارد مایل، نگاهی دلچسب به فضای خارج از سیستم ستاره خانگی خود داشته باشند.»
انتهای پیام