نتایج ورزش ایران در المپیک شبیه رود «سن»/ 2 رشته موفق و 11 ناکام!

نتایج کلی کاروان ورزشی ایران در سی و سومین دوره بازی های المپیک به میزبانی پاریس را می‌توان به وضعیت رودخانه «سن» تشبیه کرد که گاهی آلوده و زمانی نیز آماده برگزاری مسابقات بود.

به گزارش خبرنگار مهر، دکتر علی افتخاری کارشناس ورزش و یکی از باسابقه ترین مدیران که سابقه سال ها حضور در بازی های المپیک را دارد در یادداشتی برای گروه ورزشی خبرگزاری مهر نوشته است:

«قامت بلند برج ایفل با آرم المپیک و حلقه‌های وحدت بخش آن را به نتایج تیم‌های کشتی و تکواندو و رودخانه آلوده سن را به شکست‌های دیگر تیم‌های ما در 11 رشته مختلف ورزشی می‌توان مقایسه کرد.

آنهایی که شب‌ها برج ایفل را با نورپردازی ویژه مزین به حلقه‌های المپیک تماشا می‌کردند قطعاً واقفند که آب آلوده رودخانه سن در عظمت و شکوفایی و زیبایی برج ایفل گم و پنهان بود، دقیقاً به سان پیروزی تیم‌های کشتی و تکواندو و درخشش آنها که موجب کتمان و پنهان ماندن شکست تیم‌های مختلف ما در المپیک پاریس شد.

در جایی که کُشتی، کِشتی پرتلاطم و طوفان زده کاروان ایران را به ساحل آرامش می‌آورد و تکواندو شاهکار تاریخ‌سازی در المپیک را رقم می‌زد، احساسات و شادمانی مردم مانع از برملا شدن شکست رشته‌های دیگر در المپیک بود درست بسان رود آلوده سن که در پایین برج ایفل در عظمت و زیبایی این برج گم و پنهان بود.

ناکامی و شکست تیم‌های قایقرانی، تیراندازی، تیر و کمان، دو و میدانی، شنا، دوچرخه سواری و تنیس روی میز جملگی در پشت درخشش تیم‌های کشتی و تکواندو پنهان و کتمان ماندند، تا یک بار دیگر و شاید برای چندمین بار درخشش این دو رشته ورزشی مانع از روشن شدن واقعیت ورزش کشورمان شود، حسرت بدست آوردن مدال تا روزهای پایانی چنان مایوس کننده بود که با گرفتن مدال‌های کشتی و تکواندو احساسات ملی ما اوج گرفت که این امر فرشته نجات ناکامان در المپیک شد.

درست در جایی که تیراندازی ما قربانی بی‌برنامگی، بوکس ناک اوت در سرگردانی، تیر و کمان در حسرت بازوان توانمند آرش کمانگیر، پاروهای ما مغلوب رود آلوده سن، شمشیربازی ما اسیر در کمند دعوا و نزاع درونی، وزنه برداری ما مغلوب غرور کاذب، شنا با فاصله زیاد از شرکت کنندگان در المپیک، سنگ نوردی بازنده و مغلوب سربلندی که در زمستان‌های سرد با هیزم در حلب 17 کیلویی سالن تمرین را خودش گرم می‌کرد تا بتواند ضمن درخشش در المپیک و جلب توجه همگان، فدراسیون ذی ربطش را شرمنده و خجالت زده نماید و با وجود عدم توفیق در کسب مدال، مدال شجاعت و افتخار را کسب کرد که در بی‌بضاعتی مطلق درخششی تحسین برانگیز داشت، ژیمناستیک و ورزشکار توانمند ما که در اوج اختلاف در تارهای عنکبوتی نخوت و جنگ چند ساله فدراسیون اسیر بوده و ناکام و مغلوب سربلند شد.

دوچرخه سواری ما شادمان از حضور و نگران از اینکه هرگز به خط پایان نمی‌رسد، دو و میدانی ما در رویای نتایج المپیک لندن و در یک کلام کاروان ما با پیروزی‌های غرور آفرین در دو رشته و شکست‌های مفتضحانه در 11 رشته در حالی پاریس را ترک کرد که از کنار برج ایفل بر بام آن کشتی و تکواندو را می‌دیدیم و در چند صد متری و پایین برج ایفل بقیه رشته‌های ورزشی را در رودخانه آلوده سن مشاهده می‌کردیم.

دو رشته ورزشی در المپیک پاریس موفق و 11 رشته دیگر ناموفق عمل کردند، این فاجعه را باید چه کسانی برطرف کنند؟ 85 درصد تیم‌های ورزشی شرکت کننده ما در المپیک نتیجه نگرفته و شکست خوردند.

پیروزی‌های تیم‌های کشتی و تکواندو نباید باعث شود که وضعیت اسفناک ورزش ما به فراموشی سپرده شود. تیراندازی که در المپیک توکیو مدال طلا گرفت این روزها قربانی بی‌برنامگی‌های متعدد است که «سردار قربانی» باید از قربانی شدن این رشته جلوگیری کند و این رشته زیبا و مفرح را به دوران آقایان سید مهدی هاشمی و علی دادگر برگرداند.

وزنه برداری که در اکثر المپیک‌ها شانس مدال داشته‌ایم باید وزن و قد و قواره خود را باز یابد و به دوران پرافتخار علی مرادی برگردد تا آقای جلود افسر جنایتکار صدام از شکست ما خوشحال نشود.

وزیر جدید ورزش هم که اخیراً اعلام کرده در المپیک 2028 در همه رشته‌ها خواهیم درخشید که البته این آرزوی همه ملت ایران است مشروط به اینکه در تیراندازی تیرها در هدف و سیبل فرود آید، وزنه‌های وزنه‌برداری با موفقیت بالا رود، راکت پینگ پنگ بازان سرعت و دقت چینی داشته باشند، تیر و کمان رونق یابد، ژیمناستیک با حرکت «خرک» از خر شیطان اختلاف پیاده شود. سنگ نورد جوان ما در زمستان نه با هیزم که با دستگاه‌های پیشرفته سالن تمرینی‌اش گرم شود، پاروهای شکسته و قایق‌های فرسوده مدرن شوند، برای فوتبال امید ما تاج از سر فوتبال ایران برداشته شود تا سوت پایان ناامیدی در تیم امید به صدا درآید، چوب لای چرخ فدراسیون‌های توپی همچون هندبال و بسکتبال نگذارند و آنان را تقویت کنند.

والیبال فعال و انفجاری ما باید از اختلاف‌ها فاصله گیرد و توپ والیبال باید بر بالای دستان نفاق و اختلاف عبور کند و صد البته سکان فدراسیون های ورزشی به مدیران ورزشی خصوصا کارشناسان و کارکنان زحمتکش وزارت ورزش سپرده شود و برای رسیدن به حرف جدید وزیر ورزش مبنی بر درخشش در تمام رشته‌های ورزشی در المپیک 2028 لس آنجلس، نه تنها راه مستقیمی نیست که راه میانبری هم پیدا نمی‌شود نظریات وزیر محترم با پا گذاشتن بر دروازه ورودی آرمانشهری است که سال‌ها باید تلاش کرد که این آرمانشهر ساخته شود. واقعیت امر این است که تنها نمی‌توان فدراسیون‌ها را عامل ناکامی در المپیک معرفی کرد، عامل عدم پیشرفت ورزش ما در دو چیز عمده و کلی است:

1. ورزش برای دولت‌ها در اولویت نبوده و نیست 2. مجلس نسبت به بودجه ورزش توجه ویژه‌ای ندارد.