نقش بنگاه داری بانک‌ها در دامن‌زدن به تورم
به گزارش خبرگزاری اقتصاد ایران، زمانی که بانک‌ها به جای اعطای تسهیلات به بخش مولد اقتصاد، منابع خود را صرف خرید و اداره املاک یا سرمایه‌گذاری در شرکت‌ها می‌کنند، نقدینگی به سمت فعالیت‌های سوداگرانه حرکت می‌کند و تقاضا برای کالاهای غیرمصرفی (مانند زمین و مستغلات) بالا می‌رود. نتیجه این فرایند، افزایش قیمت دارایی‌ها و نهایتاً رشد انتظارات تورمی است.
بانک‌هایی که با هدف کسب سود بیشتر در فعالیت‌های غیرمولد وارد می‌شوند، تمایل بیشتری برای افزایش ترازنامه اعتباری خود دارند. این موضوع منجر به افزایش نقدینگی در اقتصاد بدون پشتیبانی واقعی از بخش تولید می‌شود و فشار تورمی ایجاد می‌کند.
تضعیف سیاست‌های مهار تورم
بانک‌های بنگاه‌دار در برابر سیاست‌های انقباضی بانک مرکزی مقاومت بیشتری می‌کنند، زیرا منافع حاصل از فعالیت‌های غیرشفاف و پرسود خود را در خطر می‌بینند. این رفتار مانع کنترل مؤثر تورم در قالب سیاست‌های کلان مالی کشور می‌شود.
ورود بانک‌ها به بازارهای غیرمولد و رانت‌زا معمولاً باعث کاهش رقابت و افزایش هزینه‌های واسطه‌گری می‌شود. این موضوع بهره‌وری اقتصاد را کاهش و تورم ساختاری را تشدید می‌کند.
به گزارش اکونیوز، بنگاه‌داری بانک‌ها در ایران، علاوه بر اخلال در مسیر تأمین مالی تولید، به واسطه خلق نقدینگی و هدایت منابع به سمت فعالیت‌های سفته‌بازانه، یکی از عوامل مهم تشدید تورم به شمار می‌رود. اصلاح این رویه و بازگشت بانک‌ها به نقش واسطه‌گری مالی می‌تواند به کنترل تورم و بهبود سلامت اقتصاد کمک کند.