نگاهی به نتایج ایران در چهار دوره بازی های پاراآسیایی؛/ حواسمان به این تاریخ سازان بی ادعا باشد

به گزارش "ورزش سه"، در میان تمام خبرهای ناامید کننده، فشار شدید اقتصادی، حواشی مختلف، نگرانی ها برای فردا، دعواهای زرگری در ورزش، شکست های ناامید کننده، دسته بندی و جناح بازیها، معنای واقعی زندگی، عشق، امید، تلاش، اراده، سخت کوشی، شور، هیجان، لذت، بی ادعایی، درس، اخلاق، همت، درخشش، غرور، سربلندی، توانمندی را قهرمانان بینظیر و فوق العاده دوست داشتنی معلول، نقص و قطع عضو، نابینا و کم توان جسمی در بازیهای آسیایی 2022 هانگژو رقم زدند.

تاریخ سازی بینظیری که 210 ورزشکار کاروان ایران در هانگژو با قرار گرفتن برای اولین بار در رده دوم جدول رده بندی بازیهای پاراآسیایی با برتری در مرغوبیت مدال و کسب طلا نسبت به ژاپنی ها و ورزشکاران کشور کره جنوبی به دست آوردند.

بازیهای پاراآسیایی از 2010 گوانگژو در کنار بازیهای آسیایی برگزار شد که از سه دوره قبلی این رقابتها ورزشکاران معلول و جانباز کشورمان دو بار در رده کلی چهارم و یکبار هم در رده سوم جدول رده بندی مدالها کار خود را به پایان برده بودند.

به نتایج کشورمان در چهار دوره بازیهای پاراآسیایی توجه کنید

گوانگژو: 27، 24، 29، 80 مدال، چهارم

اینچئون: 37، 52، 31، 120 مدال، چهارم

جاکارتا: 51، 43، 42، 136 مدال، سوم

هانگژو: 44، 46، 41، 131 مدال، دوم

عملکرد قهرمانان و ورزشکاران معلول و جانباز کشورمان ستودنی است، آنهم با توجه به شرایط سخت جسمانی، کمبود امکانات رفاهی و قوانین حمایتی ویژه اجتماعی.

بی شک بالاترین قرارداد مالی این قهرمانان بی ادعا به گرد پایین ترین قراردادهای حرفه ای ورزشکاران غیر معلول در سطح باشگاهی هم نمی رسد.

قهرمانانی که قطعا در زندگی روزمره هم گاهی و برخی به شدت با مشکلات جدی روبرو هستند و شاید حتی به تنهایی هم نتوانند از پس کارهای شخصی بر بیایند اما با تلاش و اراده ی خستگی ناپذیر و آهنی برای همه ی اقشار جامعه بهترین الگو و انگیزه برای زندگی به شمار می روند.

کاروان 210 نفره کشورمان در بازیهای پاراآسیایی با عنوان فرزندان ایران و شعار ایمان، ایران، افتخار متشکل از 82 ورزشکار زن و 128 ورزشکار مرد در شانزده رشته ورزشی به هانگژو اعزام شد و با دنیا دنیا مدال، عزت، افتخار و سربلندی به سرزمینمان برگشت.

کاش قدر این سرمایه های بی بدیل را بیشتر از بیش بدانیم، ورزشکاران، مربیان، داوران و قشر مظلومی از جامعه که با هر نفس خود، با هر قدم خود، با هر تلاش خود راه درست زندگی کردن و امید و سربلندی را به جامعه نشان می دهند.

کاش بیشتر حمایت شوند، کاش امکانات ورزشی و رفاهی بیشتری به آنها هدیه شود، کاش بودجه مطلوبی به این بخش از جامعه اختصاص یابد، کاش مشکلاتشان حل شود، کاش به حرفهایشان گوش فرا داده شود، کاش ارج ببینند، فراموش نشوند و بیش از پیش مورد احترام و توجه قرار گیرند که لیاقتشان بسیار بیشتر از این حرفهاست.

پوریا تابان