واگویه‌های ورزشکاری که کرونا کار و ورزش را یکجا از او گرفت
شیوع کروناویروس، علاوه بر بخش‌های اقتصادی و فرهنگی، بیشترین میزان تاثیر منفی را بر فعالیت‌های ورزشی خصوصا در رشته‌های آبی داشته؛ رشته‌ای که نه تنها محل فعالیت حرفه‌ای بلکه محل کسب و کار بسیاری از ورزشکاران، نظیر محمد دلیر، ورزشکار کم بینای استان فارسی بوده و حالا نه تنها او از پرداختن به ورزش مورد علاقه‌اش بازمانده که کار و تنها محل درآمدش هم از دست رفته است.
محمدلیر، شناگر کم بینای جهرمی متولد سال 1372 است و توانسته در معتبرترین رقابت های قاره کهن به مدال دست پیدا کند. او در بازی های پارا آسیایی 2010 گوانگژو به مدال برنز دست یافت اما به دلایلی "غیرفنی" در اعزام به دو دوره اخیر این میدان بزرگ ناکام ماند.
محمد دلیر در گفت و گو با ایسنا درباره وضعیت فعالیت های ورزشی اش در دوران کرونا، گفت: رشته تخصصی من شناست که به خاطر کرونا، تمام اماکن مربوط به این رشته تعطیل است و بنابراین نمی توانم در رشته خودم تمرینی داشته باشم اما دست روی دست نگذاشته‌ام و چندماهی‌ست که به طور مداوم دوچرخه سواری کار می کنم. در این مدت با هیئت دوچرخه سواری جهرم همکاری دارم و مشغول تمرین هستم.
این ورزشکار کم‌بینا ادامه داد: نابینایی‌ام در حدی نیست که نتوانم دوچرخه سواری کنم اما بهرحال با مشکلاتی مواجه می شوم و چندباری هم زمین خورده ام. با این حال این مشکلات چیزی نبوده که بخواهد من را به شکلی اذیت کند که مجبور شوم دوچرخه سواری را رها کنم. من به این رشته علاقمند شده ام و می خواهم آن را ادامه بدهم.
دلیر افزود: علاوه بر شنا و دوچرخه سواری، اگر بتوانم دو میدانی را هم اضافه کنم، می توانم در رشته سه گانه فعال شوم، البته باید ببینیم در کدام رشته بیشتر می توانم موفق باشم و همان را ادامه دهم.
او درباره چگونگی ورودش به عرصه ورزش گفت: سال 1387 و زمانی که 15 سال داشتم، به یک کانون کم بینایان در جهرم معرفی شدم که امکان فعالیت ورزشی را فراهم می‌کرد؛ ابتدا به سراغ گلبال رفتم اما علاقه‌ای در من ایجاد نکرد؛ پس از آن شنا را انتخاب و از همان سال در مسابقات شرکت کردم.
دلیر ادامه داد: سال 1389 در بازی‌های آسیایی گوانگژو مدال برنز را در رشته صد متر کرال پشت کسب کردم. در مسابقات جهانی لهستان 2015 نیز سه مدال نقره تیمی را بردیم؛ سال 2018 در آلمان مقام های دوم و سوم تیمی را از آن خود کردیم. در مسابقات کشوری هم همواره مقام‌های اول یا دوم را کسب کرده‌ام و آخرین آن پائیز سال گذشته بود که سه مدال طلای کشور را از آن خود کردم.
دلیر در خصوص علل حضور نیافتن در بازی های آسیایی دو دوره اخیر گفت: پیش از رقابت های 2014 اینچئون در تمام اردوها شرکت داشتم اما به دلیل مشکلاتی که در اعزام من پیش آمد، کادر فنی مسابقات برایم ویزا صادر نکردند و در حالی که پای پرواز بودم، خیلی راحت من را خط زدند و کنار گذاشتند. 2018 جاکارتا نیز به دلیل گرانی دلار، فدراسیون یا کمیته ملی المپیک به بهانه بی پولی و اینکه نمی‌توانند هزینه زیادی انجام دهند، نفراتی را از تیم‌های مختلف ورزشی خط زدند که از بدشانسی، من هم جزو همین خط خورده ها بودم.
این ورزشکار در پاسخ به پرسشی پیرامون امیدش به حضور در مسابقات پارالمپیک تابستان آینده، گفت: زمانی می توانیم از امید به المپیک صحبت کنیم که شرایط برای تمرین فراهم باشد. اگر مجوز تمرین ها صادر شود و برنامه تمرینی، تغذیه و بدنسازی مناسب باشد، چرا که نه؟ خیلی راحت می توانیم برویم و مقام هم بیاوریم. اما همه این‌ها مستلزم تامین منابع مالی‌ست؛ من آن قدر درگیر شرایط نامناسب مالی هستم که وسایل ورزشی مورد لزوم را با قرض تهیه می کنم.
دلیر خاطرنشان کرد: پیش از شیوع کرونا، در یکی از استخرها شاغل بودم اما با تعطیلی این رشته ورزشی، درآمدم به صفر رسیده است و قطعا با تداوم این وضعیت هرگز امکان موفقیت هم نخواهم داشت.
وی از مربیانش آقایان خادم پیر و ایمان یابنده و احمد رستاد، به نیکی یاد و از آنان قدردانی کرد و گفت: یکی از مشکلات جدی ورزشکاران نابینا و کم بینا، لزوم داشتن همراه در فعالیت‌های تمرینی یا مسابقات مختلف ورزشی است.
دلیر در عین حال مسائل مالی را یکی از مباحث مهم برای ورزشکاران نابینا و کم بینا عنوان و تاکید کرد: من مدرک کارشناسی تربیت بدنی دارم و الآن مشغول تحصیل در مقطع ارشد هستم و شغل ندارم؛ اما امید به یافتن گوش‌های شنوا برای حل مشکلات دارم.
این ورزشکار کم بینا که صاحب عناوین مختلف جهانی و ملی است، گفت: بچه هایی که صاحب عناوین ورزشی هستند، سرمایه های یک کشور محسوب می‌شوند؛ همانطور که در زمان کسب موفقیت مسئولان با آنها عکس یادگاری می‌گیرند تا در آلبوم افتخارات خودشان ثبت کنند، کاش زمانیکه ما سراغ‌شان می‌رویم دست رد به سینه ما نزنند.
انتهای پیام
