چه کسی گفته که به خاطر فشارها روی پرچم ایران سجده کردیم؟

مهری رنجبر: داوود علیپوریان، کاپیتان تیم ملی والیبال نشسته، این روزها حسابی دلش خون است. او و هم تیمی هایش هشتمین جام قهرمانی را از میدان جنگ بوسنی به تهران آوردند اما مسئولان ورزش انگار نه انگار. حتی برای استقبال هم به فرودگاه نرفتند و تنها با یک پیام تبریک، سر و ته قضیه را بهم آوردند. رفتاری که به نظر کاپیتان تیم ملی والیبال نشسته، دردآوراست. دردبی توجهی و تبعیض که تا مغزاستخوان را می سوزاند، آن هم برای تنها تیمی که در تاریخ ورزش ایران مدال آور بوده است.

از اینجا شروع می کنیم. واقعا نخواندن سرود ملی در تیم ملی والیبال نشسته درست بود؟

ما درباره خواندن سرود ملی با دست روی سینه با هم صحبت کردیم، آنهایی که سرود را بلد بودند خواندند و آنهایی هم که نه، نخواندند. بعد هم اولین بار نبود که والیبال نشسته بعداز قهرمانی جهان روی پرچم کشورمان سجده کرد که تعجب آور باشد. ما 5 پارالمپیک قهرمان شده ایم و سه قهرمانی جهان و هربار هم سجده کرده ایم. اما بعضی ها می خواهند سجده ما روی پرچم را به خاطر فشارها جلوه دهند که این عین نامردی است. اصلا چه کسی این حرف ها را زده است؟ آنهایی که قبول ندارند بروند جستجو کنند ببینند این کار برای اولین بار بوده؟ متاسفانه عده ای فقط دنبال حاشیه هستند و در فضای مجازی این طور عنوان کردند که به برای انجام این کار به ما فشار آورده اند. این نامردی است.

وقتی با جام قهرمانی وارد فرودگاه شدی وهیچ مسئول ورزشی را ندیدی، چقدر ناراحت شدی؟

اول اینکه بزرگترین گلایه ام از همکاران شماست. معلوم نیست خبرنگاران را از کجا می آورند و یک میکروفون به دستشان می دهند که حتی مرا بعداز 20 سال سابقه ورزشی نمی شناسند. این چه سئوالی است که از من می پرسند اول خودت را معرفی کن؟ مثل اینکه به حسن یزدانی یا علیرضا دبیر مدال آوران المپیکی بگویند خودتان را معرفی کنید. من 20 سالی است که ورزش می کنم و از سال 2014 هم کاپیتان تیم ملی والیبال نشسته ایران هستم. خیلی جالب است در قوانینی که برای المپیک و جهانی گذاشته اند، تیم ما کم ضربه نخورده و بزرگترین ضربه را هم مسئولان ورزش به آن زده اند.

چطور؟

وقتی وزیر یک روز قبل از اعزام تیم می آید با تیم عکسهایش را می اندازد. اما جوری رفتار می کند که انگار فقط کشتی مدال می آورد و فوتبال جام جهانی می رود. ما چه کار کنیم که آقایان زحمت بکشند و یک قدم برای استقبال تا فرودگاه بیایند؟ مگر ما چه توقعی داشتیم؟ اگر هم توقعی داشتیم که اصلا انجام ندادند. کدام رشته تیمی به جز والیبال نشسته در تاریخ ورزش ایران مدال آور بوده که 8 قهرمانی پارالمپیک دارد و 7 قهرمانی جهان؟ اما ورزش ما شده فوتبال و کشتی. مگر ما کم زحمت کشیده ایم؟ ما سال قبل بعداز پارالمپیک توکیو که برگشتیم از مهرماه دوباره اردوهایمان شروع شده و 13 اردو داشتیم. آن وقت وقتی به فرودگاه می رسی، می بینی فقط 4 کارمند محترم فدراسیون زحمت کشیده اند و آمده اند. این دردناک است. ما مسئولی از ورزش ایران آنجا ندیدیم، حتی رئیس فدراسیون هم همراه تیم بود. ما که در جهنم سارایوو برای افتخار قهرمانی جنگیدیم، چه کار کنیم تا آقایان به خود زحمت بدهند و نیم ساعت به فرودگاه بیایند؟ یک تیم پرافتخار واقعا غریبانه وارد وطن شد.

یکی از مشکلات شما حقوق پایین صندوق حمایت است، برای حل مساله با وزیر ورزش صحبت نکرده ای؟

پارسال در دیدار با رهبر، آقا دستور داد حقوق ما را در صندوق حمایت بررسی کنند، همانجا به وزیر ورزش گفتم من با سابقه حضور در 5 پارالمپیک یک میلیون و 69 هزار تومان می گیرم که سجادی گفت:«اا راست می گویی؟» من و 6 نفر از هم تیمی هایم که در پارالمپیک بودند گفتیم که قول رسیدگی داد. دقیقا سال 1400 این حرف را زدیم اما تا به حال هیچ رسیدگی نشده. آقای رضایی سرمربی تیم در بازدید سجادی از تمرین تیم قبل از سفر به بوسنی همه توضیحات را داد که نه مدال های جهانی و نه پارا لمپیک محاسبه می شود، نه حقوقی در خور شان می دهند و نه کمک هزینه ای. وزیر باز گفت من نمی دانستم. اما واقعا اینکه مسئول ورزش با لبخند بیاید و برود برای من ورزشکار جواب نمی شود.

پاداش والیبال نشسته هم نصف پاداش رشته های انفرادی است؟

از سال 2010 قانون خیلی کثیفی گذاشته اند که پاداش تیمی ها نصف انفرادی ها باشد. این قانون یعنی ارزش مدال تیمی کم است که شما آن را برای پاراآسیایی محاسبه می کنید؟ خب برای پاراآسیایی محاسبه شد حداقل برای پارالمپیک اصلاحش کنید. چرا من داوود علیپوریان از پارالمپیک 2012 لندن، 2016 ریو و 2020 توکیو که دو طلا و یک نقره دارم بابت مدال طلا تنها 20 هزار تومان حقوقم زیادی شود؟ تیرماه برایم اس ام اس آمده که یک میلیون 700 یا 800 هزار تومان پول برای بیمه واریز کن تا بیمه ات کنیم. چرا؟ بچه ها ما نجیب هستند و باغیرت ترین تیم دنیا، تیم ماست. ما اگر چیزی هم خواستیم فقط شنیدیم، حداقل کاری بود که می توانستند انجام دهند. می خواهم بدانم آقایان می دانند ما در چه شرایطی فینال را بردیم؟ اگرارزش ندارد خب ما را اعزام نکنند. ورزش ما به دو یا سه رشته ختم می شود و بس. چه ایراد دارد وزیر ورزش با یک شاخه گل می آمد استقبال؟ من که نهایت یکسال یا دو سال در ورزش هستم اما با این مدیران باید فاتحه ورزش را خواند.

این مسائل بچه ها را دلسرد نمی کند؟

فدراسیون ما وسع کمی دارد اما رئیس آن زحمت کشید و پاداشی را برای قهرمانی تیم در نظر گرفت و مهمترازهمه اینکه وضعیت ما را از نزدیک دید. تا حدی که خودش گفت من تازه متوجه شدم که شما چه زحمتی می کشید. ورزشکار انفرادی نهایت یک یا دو روز کارش تمام میش ود اما ما در 11 روز اقامت در بوسنی هر روز درگیر مسابقه بودیم؛ چهار مسابقه دور مقدماتی، دو بازی حذفی و نیمه نهایی وبازی فینال. وقتی با این همه سختی قهرمان جهان می شوی و بی توجهی می بینی درد دارد. این مسائل دلسرد کننده می شود. ما به خاطر مسئولان ورزش نمی کنیم، اما پاداش آنها شرم اور است. برای ما همین که مردم لذت می برند و تیم را دوست دارند، کافی است. ما آن قدر این مسائل را بارها گفته ایم که خسته شده ایم.

انگار حرفهای سلطانی فر قبل از پارالمپیک خیلی برایت سنگین بوده که هنوز فراموش نکرده ای؟

باید فیلم جلسه ما قبل از سفر به توکیو را ببینید که وقتی ما خواستیم پاداش ما را درست کند، در صورت ما نگاه کرد و خیلی راحت گفت آن که نشدنی است یک چیز دیگر بگو. درباره پاداش حرف میزنی، می گویند نگو، درباره حقوق نگو، خب ما درباره چه چیزی باید صحبت کنیم که شدنی باشد؟ واقعا دیگر برای ما حالی نمانده است. از سرمربی و مربی گرفته تا بازیکن و کاپیتان تیم. سه بازیکن ما جزو بهترین های دنیا شده اند که جای حرف دارد. چرا مدال یک کشتی گیر از مدال بچه ها ما باید بیشتر به چشم بیاید؟ البته من وقتی مسابقه کشتی حسن یزدانی باشد آن را می بینم و لذت می برم، با بردش خوشحال می شوم و باباختش ناراحت. اما نباید تبعیض باشد.

حالا تو به وزیر انتقاد داری؟

چطور آقای سجادی مصاحبه درباره فوتبال را از دست نمی دهد اما آمدن تا فرودگاه سخت است؟ ما از وزیر ورزش توقع داریم. وزیر که مردمی است که نیست، وزیری که بین رشته های ورزشی فرق می گذارد، مردمی نیست. من بعداز 20 سال ورزش حرفه ای و آن هم مدالی که گرفته ام، گلایه دارم. چرا باید سرو ته قهرمانی تیم ما را با یک پیام تبریک سرهم بیاورد؟ این ها درد و غصه است. دیگر درباره مسائل فنی صحبت نمی کنم.

این قهرمانی لذتبخش بود؟

تیم ما افسانه ای است. اجازه بدهید خودمان از تیم خودمان تعریف کنیم. هر کدام از بچه های ما بین 2 تا 5 پارالمپیک را تجربه کرده اند. سرمربی و مربی ما عنوان دار است. کشفیا سرپرست تیم هم. ما کیف می کنیم از تیم خودمان تعریف می کنیم، سه نفر از بچه های ما جزو بهترین های دنیا شده اند. باید از رئیس فدراسیون تشکر کنم وقتی در جلسه می گوید شما بهترین تیمی هستید که دیده ام، من از شما نظم و رفت و آمد را یاد می گیرم. اجازه بدهید از خودمان تعریف کنیم. مطمئن باشید والیبال نشسته به خاطر آقایانی که آمدند و نیامدند تعطیل نمی شود، والیبال نشسته به راهش ادامه می دهد و باز هم قهرمان می شود.

دربازی فینال شب سختی داشتید؟

بعداز بازی نیمه نهایی با شکست برزیل خیالمان از سهمیه پارالمپیک راحت شد، با استراحت برای فینال آماده شدیم. بوسنی هم نیمه نهایی سحتی مقابل مصر داشت. اما برای بازی فینال سالن جو وحشتناکی داشت. سالنی شلوغ و پر سر و صدا. به حدی صدای بلندها بلند بود که موقع گرم کردن اصلا صدا به صدا نمی رسیدی و نمی شنیدیم چه می گوییم. تیم بوسنی متحول شده با سرمربی جدید، خوب بازی می کرد و حتی مدل سرویس هایش هم تغییر کرده بود. بدتر از همه داورانی بود که آمده بودند باخت ما را رقم بزنند و بروند، حتی خط نگه داران هم حسابی ما را اذیت کردند، آنها توپ هایی که نیم متر با خط فاصله داشت را هم داخل حساب می کردند و حتی توپ هایی که ما دریافت می کردیم را هم خطا می گرفتند. البته از قبل آقای رضایی به ما گفته بود 3 توپ را به نفع بوسنی بگذارید اما من فکر می کنم باید ما از 7- صفر شروع می کردیم. کار خیلی سخت بود، حتی ممکن بود بازی از دست ما در برود، اما همه بچه های ما عنوان دار هستند و جایی که لازم بود با سرویس تیم را نجات دادند. حتی ست دوم که بازی را 32-30 برنده شدیم، بچه ها سنگ تمام گذاشتند. اصلا شرایط وصف نشدنی است. بچه های ما با بازی قاطعانه بوسنی را ناامید کردند و ست سوم دیگ حرفی برای گفتن نداشت، بعداز بازی بقیه بچه ها گفتند نصف تماشاگران سالن را ترک کردند. بازی فینال با بوسنی برای ما بازی حیثیتی بود و شکست تیم پر افتخار بوسنی در خاک ش لذتبخش بود.

درست است که آنها همه کار کردند تا در خاک خودشان قهرمان شوند اما ایران اجازه نداد.

جز این نبود. سردارور بازی ست دوم وقتی دو تیم 25-25 مساوی بودند، درنهایت بی انصافی کارت قرمز به سرمربی ما داد. آنها همه کار کردند تا قهرمانی به بوسنی برسد اما قهرمانی قسمت ما بود. بالاخره بی عدالتی جایی متوقف می شود.

بیشتر بخوانید:

• عکس | آشتی‌کنان دو ملی‌پوش در اردوی تیم ملی

• اخراج یک بازیکن به دلیل توهین به تیم ملی

• عکس | فرهاد مجیدی: مثل علی دایی آدم خوبی باشید

251254