گسترش هنر اصیل ایرانی به روایت بانوی نقال شیرازی + فیلم

به گزارش خبرگزاری اقتصادایران، نقالی و شاهنامه خوانی یکی از فرهنگ های کهن فارسی و هنرهای اصیل ایرانی است که از دیرباز در فرهنگ ما نقش پررنگی داشته و از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است.

این هنر نمایشی که برگرفته از آثار شاعر بزرگ ایرانی حکیم ابولقاسم فردوسی است در تاریخ 27 نوامبر 2011 به ثبت جهانی رسیده و امروزه نیز طرفداران خاص خود را دارد.

افراد علاقه مند زیادی در این زمینه فعالیت می‌کنند که سعی دارند نقالی، این هنر نماشی را به نسل جدید و آینده نیز نشان دهند و آنان را با فرهنگ غنی ایرانی آشنا کنند.

حبیبه آزادی به همراه دو دختر خود از فعالین این حوزه هستند و قصد دارند نسل جدید را نیز با این فرهنگ اصیل ایرانی آشنا کنند.

آزادی در گفتگویی با خبرگزاری فارس در ابتدا خود را معرفی کرد و گفت: حبیبه آزادی هستم متولد 1361 در شهر شیراز، سال ها در تهران زندگی کردم و در کنار زندگی تجربه های بسیار کسب کردم و در حال حاضر نیز مدرس شاهنامه خوانی و شرح شعر مشاهیر هستم.

شاهنامه خوانی های پدربزرگم مرا به نقالی علاقه مند کرد

او از علاقه اش به شاهنامه خوانی و نقالی صحبت کرد و گفت: پدربزرگ من بیشتر اوقات شاهنامه به دست پشت پنجره می‌نشست و با استکان کمر باریک چای می خورد و با صدای شیوا و رسا و زیبایش داستان های حماسی شاهنامه را به همان سبک می‌خواند، آنچه از پدربزرگ می دیدم و می‌شنیدم باعث شد من هم به شاهنامه علاقه مند شوم، در کنار آن عمه هایم که شاعر بودند بیشتر مرا ترغیب و علاقه مند به نوشتن و خواندن و شرکت در محافل ادبی کردند این افراد باعث آغاز علاقه من به این هنر و فرهنگ ایرانی شدند.

او ادامه داد: علاوه بر آن از حدود 18 سالگی وارد حرفه تئاتر شدم و بعد از ازدواج هم مربی شعر و قصه و نمایش خلاق کانون پرورش فکری لواسان تهران شدم و از آنجا این کار را حرفه ای تر دنبال کردم.

می خواهم از راه تدریس شاهنامه خوانی فرهنگ اصیل ایرانی زنده نگه دارم

او علاقه به وطن و تلاش برای زنده نگه داشتن فرهنگ ایرانی را دلیل انتخاب تدریس این رشته دانست و اظهار داشت: من به تدریس علاقه داشتم و رویای همیشگی ام بود که مدرس باشم اما نمی‌دانستم در چه رشته و زمینه ای تدریس کنم؛ تا اینکه به عنوان هنرجو وارد کانون پرورشی و تربیتی شدم و در آنجا متوجه شدم که به بخش ادبی و هنری علاقه دارم؛ بنابراین تدریس در این زمینه را شروع کردم و در کنار آن دوست داشتم به خاطر عرق ملی ای که در وجودم هست و علاقه ای که به وطنم دارم از راه تدریس شاهنامه و شعر های اصیل ایرانی را با آموزش زنده نگه دارم و علاقه مندان به خصوص کودکان را با نحوه صحیح خوانش متون فارسی آشنا کنم.

او ادامه داد: برای مثال برای داشتن اجرایی با کیفیت و انتقال بهتر مطالب در طراحی لباس ها برای اجرا و انتخاب رنگ ها و حتی جنس پارچه بسیار دقت میکنم تا چیزی که در گذشته داشتیم را به درستی به نسل آینده نشان دهم.

شاهنامه خوانی با دخترانم

او ضمن بیان اینکه دو دخترش، سوگند و سوگل، نیز در زمینه نقالی و شاهنامه خوانی در کنار خودش فعالیت می‌کنند توضیح داد و از علاقه آنها به ابن زمینه گفت: سعی کردم دخترانم را از کودکی به کتاب علاقه مند کنم، آنها از کودکی کتاب را در دست پدربزرگشان و اعضای خانواده زیاد می دیدند و در کنار مطالعه اجراها و شعر هایی زیادی را می‌دیدند و می شندید که اینها باعث شد به مطالعه و قصه گویی و شاهنامه خوانی علاقه مند شوند و در کنار من به صورت حرفه ای فعالیت کنند‌.

از شرکت در جشنواره بین‌المللی تا مادر برتر قصه گو شدن

آزادی به افتخارات و مقام هایی که در مسابقات کسب کرده نیز اشاره و بیان کرد: در اولین جشنواره بین المللی شاهنامه خوانی و نقالی «خردسرای فردوسی گیلان» که به همراه دخترانم شرکت کردیم من رتبه دوم بین المللی نقالی را کسب کردم، دخترم سوگند رتبه اول در رده نوجوانان و دخترم سارگل نیز در رده کودکان رتبه دوم را کسب کرد.

همچنین من سه سال قصه گوی برتر استان تهران شدم و یک سال هم مادر برتر قصه گوی استان تهران زیر نظر شهرداری تهران شدم، همچنین چند دوره برگزار کننده مسابقات بین‌المللی و کشوری نقالی، شاهنامه خوانی، شعر خوانی بودم و دخترم سوگند که نوجوانی 16 ساله است توانست کارت مربیگری خود را دریافت کند و مدرس نقالی مربیگری شد.

شاهنامه خوانی مرا دچار غرور می کند 

این مدرس شاهنامه خوان در آخر حس و حالش را نسبت به شاهنامه و متون ادبی اصیل توتوصیف کرد و گفت: وقتی شاهنامه می خوانم دچار غرور می شوم، این غرور به معنای خودخواهی نیست بلکه آن عرق ملی است که باعث می شود این حس غرور شیرین و حس و حال خوب را تجربه کنی، همچنین ما با شاهنامه به خوبی می‌توانیم با آداب و رسوم و فرهنگ گذشتگانمان آشنا شویم و درس های زندگی از داستان های آن بگیریم و به نسل آینده نیز منتقل کنیم.

گفتگو از: صبا بنکی