استقلال؛ سه مدیر عامل در سه ماه!/ خطیر: گزینه خصوصی سازی

عصر ایران؛ سروش بامداد - با انتخاب علی خطیر به عنوان «سرپرست مدیر عاملی» باشگاه استقلال طی سه ماه سه مدیر عامل به خود دیده است. البته به جای مدیر عامل از عنوان من درآوردی «‌سرپرست مدیر عاملی» استفاده می شود!

مدیر عامل در هر شرکت، مدیر عامل مصوبات هیأت مدیره است و منظور از سرپرست مدیر عاملی طبعا این نیست که سرپرست مدیر عامل است و مقصود این است که موقت است منتها چون مدیر موقت متزلزل به نظر می‌رسد از تعبیر سرپرست مدیر عاملی استفاده می‌کنند و شاید نمی‌گویند سرپرست تا با سرپرست تیم اشتباه گرفته نشود.

به هر رو 18 فروردین 1402 علی فتح‌الله زاده خویی مدیر عامل یا سرپرست مدیر عاملی بود (4 روز بعد کنار رفت یا برکنار شد) و 18 اردیبهشت و 18 خرداد 1402 سید حجت کریمی و حالا در 18 تیر 1402 علی خطیر که یک بار از باشگاه کنار گذاشته شده بود. یعنی در سه ماه سه مدیر عامل و به قول خودشان سه سرپرست مدیر عاملی!

بامزه این که حجت کریمی بدهی های سنگین باشگاه به استراماچونی را پرداخت و در حال مذاکره با دروازه‌بان تیم رقیب بود یعنی پولی در بساط بوده قاعدتا و ناگهان کنار رفت.

برخی بر این باورند که سازمان خصوصی‌سازی و رییس آن (قربان‌زاده) در حال مچ انداختن با وزارت ورزش و وزیر آن (حمید سجادی) بوده و در این بازی برنده شده و به خاطر همین شایعه استعفای وزیر هم پیچید و طبق معمول آن که تکذیب کرد روابط عمومی خود وزارتخانه بود و باید دید سرانجام این تکذیب هم مانند موارد قبل خواهد شد یا نه.

برخی حتی قضیه را سیاسی می دانند و با توجه به انتساب قربان‌زاده به باقر قالیباف داستان را فراتر از عرصه ورزش ارزیابی می‌کنند.

با این همه بارزترین ویژگی علی خطیر اشتهار او به چهره ای «فیفایی» است. یعنی به صفت شخص حقیقی و نه مثلا مانند مهدی تاج به اعتبار شخصیت حقوقی ریاست فدراسیون فوتبال با فیفا و کنفدراسیون آسیا ارتباط دارد. این در حالی است که شمار مدیران مرتبط با نهادهای بین‌المللی درایران بسیار اندک است و از این حیث انتخاب یا انتصاب مدیر عامل یا سرپرست مدیر عاملی جدید متفاوت و شاید غافل‌گیر کننده بوده است.

با توجه به این که مالکیت باشگاه استقلال به وزارت اقتصاد و دارایی انتقال یافته تا به شکل ظاهری مشکل مالکیت واحد دو باشگاه به لحاظ حقوقی حل شده باشد باشگاه دولتی عملا زیر نظر سازمان خصوصی سازی فعالیت خواهد کرد و این امر نیز بر ویژگی های باشگاه داری در ایران خواهد افزود.

سال ها قبل پیشنهاد شده بود ایران برای خصوصی‌سازی از مدل ترکیه استفاده کند و دو باشگاه ابتدا به شهرداری تهران واگذار شوند و بعد به بخش خصوصی. هر چند مالکیت واحد می توانست مشکل زا باشد.

از دوشنبه هفته قبل که برنامه فوتبال برتر تلویزیون به بحث مذاکره مدیران استقلال با دروازه بان استقلال اختصاص یافت هنوز یک هفته نگذشته اما دیگر نه خبری از حجت کریمی است و نه طبعا قائم مقام او و نه بحث دروازه بان مطرح است. همه چیز تغییر کرده الا یک چیز و آن هم این که مشخص نیست اگر باشگاه کاملا دولتی است چرا اصرار دارند با عنوان شرکت فرهنگی ورزشی و با هیات مدیره معرفی شود و اگر خصوصی است کو صاحب و مالک آن؟ مگر در بهمن و اسفند سال قبل گفته نشد خصوصی می شود؟

مشکل استقلال و پرسپولیس این است که هم می خواهند دولتی و در اختیار بمانند و هم به ظاهر روند خصوصی سازی را طی کند. بهترین گواه برای دولتی بودن اما تغییر مدیران با تغییر دولت هاست. در حالی که اگر باشگاه دولتی نباشد چه کار به تغییر دولت دارد؟

در کشوری که شهرداری پاتخت آن در توجیه سودای تصرف خانه اهل فکر به گران‌قیمت بودن ملک استناد می‌کند و انگار می‌خواهند خانه اندیشمندان را معامله کنند وزارتخانه های متولی هم دل از باشگاه نمی کنند.

کافی است دولت مردمی بدهی ها تا این لحظه را تقبل کند و از این پس آنها را به هیات امنا یا هیات مدیره واقعی مرکب از چهره های مورد اعتماد مردم بسپارند. با یک فراخوان از مردم می توانند پول بگیرند و به این وضعیت خاتمه دهند.

با این همه بازگشت علی خطیر به باشگاه به رغم اصطکاکات قبلی را چه به حساب نگاه متفاوت و تازه بگذاریم و چه دور اندیشی برای ملتهب نساختن ورزشگاه ها و رد اتهام تلاش سازمان یافته برای تبدیل استقلال به یک تیم معمولی می‌توان مثبت ارزیابی کرد و یادآور شد چوب خط تعییر سرپرست مدیر عاملی پر است و سه ماه سه مدیر عامل یا سرپرست مدیرعاملی کفایت می‌کند!

مهم تر از همه این که صدارت گزینه مورد نظر سازمان خصوصی سازی مقدمه خصوصی سازی واقعی باشد.

دوچرخه سواری زنان با کیفیت فول اچ دی! یک زن و رای تاریخی برای نمایندگی مجلس (فیلم)

ببینید چمدان‌های چینی که در بازار می‌بینید چطور تولید می‌شوند (فیلم)