اولین زیارت عتبات عالیات بهترین روزهای دوران اسارت بود

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ محمدرضا نیستانی یکی از آزادگان خراسان‌جنوبی در گفت‌وگو با خبرنگار خاورستان، اظهار کرد: سال 1365 به جبهه اعزام شدم و در تیرماه سال 67 در عملیات دشمن و با مجروحیت بالا در شرایط سخت جسمی در خاک عراق منطقه زبیدات اسیر شدم.

این آزاده با بیان اینکه در دورانی که اسیر شدم متاهل بوده و فرزند داشتم، گفت: مدت زمان اسارت من 26 ماه بود و در شهریور ماه سال 69 آزاد شده و به میهن بازگشتم.

نیستانی عنوان کرد: وقتی اسیر شدم آقایان خسروی و حکمتی فر نیز با من بودند و من به دلیل جراحت و خونریزی شدیدی که داشتم گمان نمیکردم زنده بمانم و در حالی اسیر شدم که هیچ درمان و مداوایی برای من انجام نشد.

وی اظهار کرد: پس از مدتی که اسیر بودم کم کم بهبود یافته و جراحتم کمتر شد.

این آزاده بیان کرد: ابتدا که اسیر شدم حدود 8 ماه مفقود بودم و خانواده هیچ اطلاعی از من نداشته و گمان کرده بودند شهید شدم پس از حدود یکسال از اسارت صلیب سرخ به اردوگاه آمد و اسامی اسرا را ثبت کرد و من نیز نامه ای برای خانواده نوشته و از طریق صلیب سرخ به دست خانواده رسیده و به این طریق بود که بعد از گذشت حدود یکسال خانواده از اسارت من با خبر شدند.

نیستانی به همزمانی سالروز بازگشت آزادگان به کشور با ماه محرم اشاره کرد و افزود: شرایط عزاداری در اردوگاه سخت بود و بیشتر مراسمات عزاداری را از طریق تلوزیون نظاره‌گر بودیم و بودند اسرایی که مداح بوده و مداحی، نوحه و روضه خوانی با می‌کردند.

وی به خاطره‌ای از دوران اسارت اشاره کرد و افزود: زمانی که اسیر شدیم دقیقا رو در روی نیروهای عراقی بوده و حداکثر 10 متر با آنها فاصله داشتیم و به دلیل اینکه سه گلوله به من شلیک شده بود همان نزدیک نیروهای عراقی با سر به زمین خوردم.

این آزاده ادامه داد: من به همراه دو نفر دیگر بودم که اینها هم زخمی شده بودند و اینها در مقابل نیروهای عراقی و احتمال اینکه هر لحظه سنگر ما را بمباران کنند از سنگر خارج شدند اما من به دلیل شدت جراحات اصلا نمیتوانستم بلند شوم روی پا بایستم و از سنگر خارج شوم.

نیستانی عنوان کرد: من در آن شرایطی که هیچ چیزی مشخص نبود و نمیتوانستم هیچ اقدامی انجام دهم فقط به حضرت ابوالفضل العباس (ع) متوسل شدم و گفتم اگر به من رحم نمیکنید به خانواده و فرزندانم رحم کنید و فقط با مدد حضرت بود که توانستم با آن همه جراحت و خونریزی بلند شوم بدون اینکه ذره‌ای درد داشته باشم.

وی افزود: عشق و نام حضرت ابوالفضل (ع) همیشه ورد زبان و گره‌گشای زندگی من است.

این آزاده با بیان اینکه این ایام روزهای اسارت حضرت زینب (س) و اهلبیت (ع) کرد: با الگو گرفتن از اهلبیت و یادآوری اسارت آل الله و سختی هایی که متحمل شدند قطعا اسارت برای ما قابل تحمل بود و نمیشد که بدون توسل به اهلبیت (ع) و توکل به خدا این شرایط را گذراند.

نیستانی به زیارت حرم امام حسین (ع) و حضرت ابوالفضل (ع) در دوران اسارت اشاره و خاطرنشان کرد: در دوران اسارت و شرایط سخت مجروحیت قسمت شد و تمام اسرا به زیارت کربلا و عتبات مشرف شدیم که در آن زمان اصلا غیر قابل باور بود.

وی با بیان اینکه برای اولین بار بود که در آن شرایط کربلا را از نزدیک میدیدم، گفت: آنجا مظلومیت و اسارت حضرت زینب (س) به معنای واقعی قابل درک بود.

این آزاده در مورد مشکلات آزادگان بیان کرد: ما برای حفظ کشور، دفاع از وطن و ناموس و حفظ استقلال و آزادی ایران اسلامی به جبهه رفتیم و اگر اسیر هم شدیم معامله با خدا کردیم و منت و توقعی از کسی نداریم اما گاهی اوقات مسائل و مباحثی مطرح می‌شود که درست نیست و دل ما آزادگان و مجموعا جامعه ایثارگران را به درد می‌آورد.

نیستانی عنوان کرد: دلجویی و دیدار با آزادگان بیشتر مختص همین روزهای بازگشت اسرا است و در طول سال خیلی کم از این موارد برنامه‌ها است و اگر گاهی آزاده‌ای برای پیگیری مشکلاتش به دستگاه اجرایی جایی مراجعه کند بعضا برخوردها و صحبت‌هایی می‌شود که اصلا در شان یک کارمند در پاسخ دهی به درخواست قشر ایثارگر به عنوان ارباب رجوع نیست.

وی افزود: همانگونه که گفتم توقعی از کسی نداریم اما وقتی برای احقاق حق و حقوقمان به جایی مراجعه میکنیم اگر کاری نمیکنند حداقل برخورد مناسبی داشته و با حرفهایشان ما را دلخور نکنند.

انتهای پیام /