بازگشت‌های درخشان پس از قراردادهای پرحاشیه در لیگ‌های ضعیف

به گزارش خبرگزاری تسنیم، انتقال یک فوتبالیست به عربستان، چین یا کشورهای مشابه برای امضای یک قرارداد سنگین اغلب به عنوان پایان حرفه او تلقی می‌شود اما بازگشت به لیگ‌های برتر همچنان ممکن است. گابری ویگای 23 ساله در سنین پایین به عربستان رفت و تابستان امسال با پورتو قرارداد بست. مثالی دیگر جان دوران است؛ او پس از 6 ماه خستگی از بازی کنار رونالدو برای النصر به صورت قرضی به اروپا رفت. بله، به فنرباغچه ترکیه اما با جام‌های اروپایی و فرصتی برای احیای مجدد در یک تیم برتر.

ما فوتبالیست‌های دیگری را به یاد داریم که با قراردادهای پرارزش به لیگ‌های ضعیف‌تر رفتند و سپس به فوتبال برتر بازگشتند.

دیدیه دروگبا (از شانگهای شنهوا و گالاتاسرای به چلسی) دروگبا، مهاجم ساحل عاجی یکی از ستارگان سوپرلیگ چین بود. در سال 2012 پس از قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا به دنبال قرارداد بلند مدت بود اما چلسی قانونی داشت که قرارداد بازیکنان بالای 34 سال را بیش از یک سال تمدید نکند. شانگهای شنهوا اما این قاعده را نداشت؛ آنها 6 ماه قبل از دروگبا، نیکولاس آنلکای 32 ساله را با قراردادی 3 ساله جذب کرده بودند.

دروگبا تنها 6 ماه در چین بازی کرد، سپس به دلیل مشکلات مالی باشگاه که پرداخت حقوق بازیکنان را متوقف کرده بود، از این تیم جدا شد. آنلکا به صورت قرضی به یوونتوس رفت و دروگبا با گالاتاسرای قرارداد بست؛ تیمی که با اسنایدر، فیلیپه ملو، موسلرا و دیگران گروه قدرتمندی تشکیل داده بود. در یک سال و نیم، او در 53 بازی 20 گل زد و قهرمان شد. همچنین کمک کرد تیم استانبولی به مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا 2014-2013 برسد، جایی که مقابل چلسی مورینیو قرار گرفت. دیدیه هر دو بازی را با بی‌حوصلگی انجام داد و حذف شدند اما فهمید که می‌خواهد به استمفورد بریج بازگردد. مورینیو با خوشحالی او را دوباره جذب کرد. دروگبا با اعتماد به نفس به لیگ برتر برگشت، به تازه‌واردان و جوانان کمک کرد و در نقش بازیکن ذخیره در تمام مسابقات 7 گل زد. چلسی قهرمان شد و جان تری در آخرین بازی، بازوبند کاپیتانی را به او داد تا بدرقه‌اش کند. سپس دروگبا به آرامی به MLS رفت.

ساموئل اتوئو (از آنژی به چلسی) در سال 2011، آنژی روسیه توسط میلیاردر سلیمان کریموف خریداری شد که رؤیای ساخت تیمی کهکشانی را داشت؛ او بازیکنان برتر برزیلی و روسی را جذب کرد و اتوئوی سرشناس را به خدمت گرفت. این بازیکن کامرونی که تنها یک سال پیش با اینتر قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شده بود، حاضر بود حقوق سالانه 20 میلیون یورو دریافت کند (روایتی غیررسمی اما رایج).

اتوئو سریع با تیم سازگار شد، با شور و هیجان «داغستان، برو!» می‌گفت و عملکرد خوبی داشت (52 گل در 73 بازی)، به پلی‌آف جام‌های اروپایی و فینال جام روسیه رسید و بهترین بازیکن مسابقات شد. او دو سال با حقوق عالی کار کرد، اما در تابستان 2013 کریموف بودجه باشگاه را کاهش داد و بسیاری از ستارگان از جمله اتوئو جدا شدند.

اتوئو به چلسی پیوست؛ مورینیو همیشه آماده حمایت از دوستانش بود. او ابتدا باید خود را به شرایط فشرده لیگ اروپا برمی‌گرداند. اتوئو در انگلیس مفید ظاهر شد و حتی مقابل منچستریونایتد هت‌تریک کرد، اما قراردادش تمدید نشد. فصل 2015-2014 آخرین حضور طولانی‌مدت او در اروپا بود؛ او نیم‌فصل را در اورتون بازی کرد و در نیم‌فصل دوم با سرمربی سمپدوریا درگیر شد. اتوئو خسته شد و برای تعطیلات به ترکیه رفت.

پائولینیو (از گوانگژو اورگراند به بارسلونا) در اوایل دهه 2010 پائولینیو بازیکن بااستعدادی بود که می‌توانست رهبر باشگاه‌های بزرگ و تیم ملی برزیل شود اما به چین رفت و به نظر می‌رسید که همه امیدها پایان یافته است. با این حال، در 2017 بازگشتی چشمگیر داشت؛ با بارسلونا قرارداد بست و نقش هافبک باکس‌تو‌باکس کارآمدی را ایفا کرد. او 9 گل زد که برخی بسیار مهم بودند؛ گل پیروزی دقیقه 92 مقابل اتلتیک بیلبائو و گل مقابل رئال سوسیداد که پس از 10 سال اولین برد بارسا در آن ورزشگاه را رقم زد. پائولینیو لالیگا و کوپا دل‌ری را فتح کرد و جایگاهش را در تیم ملی برزیل تثبیت نمود. اگر به اروپا بازنگشته بود، بعید بود چنین جایگاهی داشته باشد. البته این بازگشت کوتاه بود؛ پس از جام جهانی 2018 به چین رفت و دیگر هرگز به اروپا بازنگشت.

زلاتان ابراهیموویچ (از لس‌آنجلس گلکسی به میلان) تصور می‌شد که زلاتان به خاطر غرورش هرگز لیگ‌های بزرگ را ترک نکند اما در 36 سالگی به MLS رفت. بسیاری باور نداشتند که پس از مصدومیت رباط صلیبی‌اش بتواند بازی کند. حتی مورینیو هم اعتمادش به او را از دست داده بود. ابراهیموچ به لس‌آنجلس گلکسی رفت تا نشان دهد چه چیزی از دست رفته است.

او در MLS بسیار موفق بود و تقریباً در هر بازی گل می‌زد. حتی هم‌تیمی‌هایش را بابت اشتباهات دفاعی سرزنش می‌کرد. زلاتان جایزه «بازگشت سال» را دریافت کرد؛ جایزه‌ای که به بازیکنانی تعلق می‌گیرد که پس از مصدومیت جدی به اوج بازمی‌گردند.

او در آغاز 2020 به میلان بازگشت تا تیم را از بحران نجات دهد. میلان با حضور زلاتان جان گرفت و به منطقه کسب سهمیه لیگ اروپا رسید. زلاتان اصرار داشت که برای قهرمانی بازگشته است. میلان نه تنها پس از هشت سال به لیگ قهرمانان اروپا برگشت، بلکه در فصل 2021-2020 اسکودتو را نیز فتح کرد. زلاتان تا فصل 2023-2022 بازی کرد، مسن‌ترین گلزن سری آ شد و در مراسم بدرقه‌اش نتوانست جلوی اشک‌هایش را بگیرد. اکنون به عنوان مدیر در میلان فعالیت می‌کند.

دیوید بکام (از لس‌آنجلس گلکسی تا میلان و پاری‌سن‌ژرمن) بکام اولین بازیکنی بود که ثابت کرد بازی در MLS شرم‌آور نیست. او در نیم‌فصل و در بحبوحه اختلافات، رئال مادرید را ترک کرد و به آمریکا رفت. فصل پایانی فوق‌العاده‌ای در مادرید داشت و به قهرمانی لالیگا کمک کرد اما باز هم رفت.

او به سرعت به یک ستاره بزرگ در آمریکا تبدیل شد و ستاره‌هایی چون آرنولد شوارتزنگر و تام کروز را به ورزشگاه‌ها کشاند. هرچند در دو سال اول قهرمانی کسب نکرد. در 2008 گلکسی حتی به پلی‌آف نرسید و بکام شش ماه بدون بازی بود که شانسش برای حضور در تیم ملی را کاهش داد.

راه‌حل قرضی به میلان بود. در ابتدا هواداران نگران بودند که او دیگر آن بازیکن پیشین نیست، اما بکام در 18 بازی 8 گل زد و طرفداران خواهان انتقال دائمی شدند. یک سال بعد دوباره به میلان برگشت و حتی در لیگ قهرمانان اروپا مقابل منچستریونایتد بازی کرد اما مصدومیت شدید او را از ادامه محروم کرد و جام جهانی 2010 را از دست داد.

او دو سال و نیم دیگر را در گلکسی سپری کرد و در 2011 و 2012 تیم را به دو قهرمانی MLS رساند. در پایان 2012 قراردادش به پایان رسید و قبل از بازنشستگی یک فصل هم در پاری‌سن‌ژرمن بازی کرد؛ جایی که قهرمان شد و حقوقش را به خیریه اهدا کرد. در 18 مه 2013 بکهام 38 ساله آخرین بازی حرفه‌ای‌اش را انجام داد و با ترک زمین اشک ریخت. او تنها کسی است که سه بار پس از پایان دوران اوجش به فوتبال اروپا بازگشته است.