«بخت جوان، تدبیر پیر»

در تاریخ ایران به خصوص در زمان سلطه مغولان بر ایران که 160 سال به طول کشید، به گواهی تاریخ در موج اول حمله مغولان به ایران قتل، غارت، کشتار، سوزاندن و نابود کردن هر آنچه سر راه متجاوزان بود را شاهدیم. اما در ادامه بدلیل «مانایی، پویایی و بالندگی فرهنگ و تمدن ایران» و حضور دانشمندان و عالمان بزرگ چون خواجه نصیرالدین طوسی، خاندان جوینی، خواجه رشیدالدین فضل اله همدانی، علامه حلی، قطب الدین شیرازی، نظام الدین مراغه ای و... که همه سهم بزرگی در توسعه علم و دانش داشتند شاهد آن هستیم که مغولان به اسلام و تشیع گرایش پیدا می کنند و دست از غارت، کشتار بر می دارند و به توسعه و عمران شهرها و روستاها می پردازند. رصدخانه مراغه توسط خواجه نصیرالدین طوسی فقط یک نمونه مثال زدنی است. این مهم با خون دل خوردن، مدارا، صبوری و همکاری دانشمندان و عالمان ایرانی بدست آمده است. در حالی که در میان حاکمان مغولی در نسلهای مختلف قدرت یابی با توسل به شمشیر و زور و از میدان بدر کردن رقیب یا رقیبان که بسیاری از آنها از بستگان و خانواده خودشان بوده اند همچنان رایج بوده است. استاد بزرگ فلسفه و علم و تاریخ و فرهنگ ایران معاصر دکتر کریم مجتهدی در کتاب «مغولان و سرنوشت فرهنگی ایران» بر این باور است که «تدبیر بزرگان و عالمان ایرانی» به داد «دولت جوان مغولی» رسیده است و با دادن مشورت های درست، راهنمایی های بجا موجب توسعه و پیشرفت و عمران و آبادانی کشور شده اند. (صص 222 208) بی تردید نقش جوانان در اداره جوامع امروزی به خصوص ایران عزیز بسیار مهمتر از گذشته است. جوانان تحصیل کرده، مسلط به زبانهای دنیا، آشنا با تحولات جهانی، دارای انگیزه و اراده برای کار و تلاش و یک دنیا «آرزو برای فردای بهتر ایران» می توانند و باید در عرصه های مدیریتی، حکمرانی... بطور گسترده نقش آفرینی کنند. اما این مهم بدون استاد، راهنما، پیشکسوت، مدیران با تجربه و کاربلد که به مثابه حافظ تاریخ مدیریتی کشور هستند قطعاً امکان پذیر نیست. جوانان باید از تجارب گذشتگان بسیار استفاده کنند اینکه گمان کنند جهان با به دنیا آمدن آنها آغازشده وچرخ راباید ازنواختراع کرد اوج خامی است. و صد البته مدیران با تجربه باید به جوانان اعتماد کنند و به آنها میدان دهند و جوانان نیز باید بدانند پلکان ترقی را به خوبی طی کنند، چرا که مدیریت و حکمرانی یک شبه حاصل نمی شود. جامعه امروز ما پیش از هر زمانی نیازمند کاربست جهت این نظریه است. «بخت جوان، تدبیر پیر»