تجربه پرواز به بهانه‌ی سقوط
دیگر عادت کرده‌ایم هر سال فیلمی در ژانر علمی‌تخیلی با محوریت سفر فضایی ببینیم. این‌بار قرعه به نام جیمز گری افتاد تا ادامه دهنده این مسیر باشد. اما به سوی ستارگان فقط یک فیلم کلاسیک علمی تخیلی نیست و برخلاف ظاهر خود، فیلمی درام - ماجراجویانه است که با سفری اودیسه وار درپی کشف رازی بزرگ است؛ رازی که پاسخ‌اش در آخرین سیاره منظومه شمسی (نپتون) نهفته است.
به سوی ستارگان از جمله فیلم های درخشان سال 2019 است که با اکران در جشنواره ونیز، تحسین منتقدان را به همراه داشت؛ البته بودند منتقدانی که فیلم را شایسته توجه ندانستند. امتیازات فیلم در متاکریتیک 80 و راتن‌تومیتوز 84 نشان می دهد که فیلم در کل توانسته نظر منتقدان را جلب کند. جالب است بدانید به گفته ناسا، به سوی ستارگان نزدیک ترین تصویر ممکن از منظومه شمسی و کهکشان را تا به امروز در سینما بازسازی کرده است.
فضانوردی با بازی برد پیت ماموریت دارد به مریخ سفر کند تا پیامی را به پدر گمشده‌اش که تا به حال باور به زنده بودن او نداشت برساند اما بعد از آن‌که از ادامه ماموریت منع می‌شود، خود دست به کار می شود تا با سفر به سیاره دورافتاده نپتون پرده از رازی بردارد که ممکن باعث نابودی خود و سیاره زمین شود.
فیلم شروع خوبی دارد و نوع روایت و راوی اول شخص آن که فضای آثار جوزف کنراد به ویژه رمان دل تاریکی را به یاد می آورد، باعث می شود تا لحظه ی آخر با کاراکتر فیلم همراه شویم. بازی برد پیت در این فیلم به قدری درخشان است که حتی منتقدانی که نظر مساعدی نسبت به فیلم نداشتند دهان به تمجید از او گشودند اما انتخاب تامی لی جونز با توجه به پایان‌بندی فیلم از تعلیق اثر کاسته است. صداگذاری نقطه‌ی عطف فیلم است که توانست نامزدی اسکار در این بخش را برای فیلم به ارمغان آورد و مکمل تصویربرداری چشم‌نواز فیلم شده است که در کنار هم منظره‌ای تماشایی را خلق می کنند.
به سوی ستارگان درباره سرگشتی انسان مدرن است که به دنبال جاه‌طلبی هایش در حال درنوردیدن سیارات برای یافتن حیات است غافل از آن‌که زندگی در درون و احساساتش نهفته است. در این ژانر مسائل هستی شناسانه و تنهایی انسان در این جهان ناشناخته همیشه مطرح بوده و قهرمان در سفری رازآلود به دنبال کشف معنای وجود آدمی است. به گفته جوزف کمپبل اسطوره شناس آمریکایی سفرقهرمان حتما لازم نیست به روشنی و به مقصد ختم شود اما جیمز گری پاسخی تامل‌برانگیز در پایان به مخاطب‌اش می دهد.
این فیلم استعاره‌ای از تقابل یک انسان با آلام و آرزوهایش است که به دنبال از دست دادن پدر در کودکی، به وجود می‌آید و عقده های که در نبود پدر، رفته رفته به تنهایی عظیم بدل می‌شود. این سفر، ورود به لایه های عمیق روح یک انسان است.
در یک کلام، به سوی ستارگان قطعا بهترین ساخته جیمز گری تا به امروز است که همه چیز دارد؛ از صحنه‌های اکشن و تعقیب‌وگریز در فضا گرفته تا سوالات عمیق فلسفی که به گونه درست در فیلم پرداخت و اجرا شده است.
*س_برچسب‌ها_س*