دعای سحر | توسل به اسم اعظم در اول و آخر دعا

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، «دعای سحر» یکی از دعاهای عظیم‌الشأنی است که از امام رضا علیه‌السلام روایت شده و آن حضرت فرموده است: این دعا، دعایی است که امام باقر علیه‌السلام در سحرهای ماه رمضان می‌خواند. در عین حال یکی از آثار فاخر و ارزشمند امام خمینی (ره) «شرح دعای سحر» است؛ اثری که امام خمینی (ره) آن را در حدود 27 سالگی خود تألیف کرده و نشان از دانش و عرفان والای ایشان از دوران جوانی دارد.

خبرگزاری تسنیم به منظور آشنایی بیشتر مخاطبان با مفاهیم و مضامین والای دعای سحر که خواندن آن در سحرهای ماه رمضان توصیه شده، به بررسی بخش‌ها و نکاتی از امام خمینی (ره) درباره این دعای ارزشمند و والا پرداخته است.

نکات مهم فراز آخر از این دعای شریف را می‌خوانیم:

اللهُمَ اِنِی أَسأَلُکَ بِما تُجِیبُنِی بِهِ حِینَ أَسأَلُکَ فَأَجِبنِی یَا اللهُ.

پروردگارا، از تو درخواست می‌کنم به آنچه که هر گاه از تو به آن طلب کنم اجابتم می‌کنی، پس ای خدا، اجابتم کن.

• از آن‌جا که اسماء الهی از مظاهر اسم اعظم‌اند که محیط بر آن‌هاست و حاکم بر آن‌هاست و بر همه آن‌ها غلبه و سلطنت دارد، پس اگر این مطلب بر قلب رهروی که به مقام اسم اعظم فعلی متحقق شده روشن شود، می‌بیند که در واقع اجابت‌کننده او در ابتدا مظاهر اسم اعظم و در آخر سلوک خود اسم اعظم بوده است. پس می‌گوید: «اللهم انی اسئلک بما تجیبنی به حین اسئلک».
• منظور، اسماء الهی است که همگی به اسم اعظم باز می‌گردند. از این رو، بعد از آن می‌گوید: «فاجبنی یا الله».

• بنابراین، او اجابت را از اسم خدای بزرگ می‌طلبد، زیرا اسم اعظم است که اجابت‌کننده و نگاهدار مراتب و پرورش دهنده اوست و از دستبرد راهزنان و وسوسه کنندگان جلوگیری می‌کند.
• این نوع طلب اجابت چون اشاره به اسم اعظم الهی دارد که بر همه نام‌ها احاطه دارد و او اجابت‌کننده در اول و آخر و ظاهر و باطن است، لذا دعا‌کننده کلام خود را با یاد او شروع کرده و می‌گوید: «اللهم» و به همین نیز پایان داده و می‌گوید: «یا الله».