دوست دارم همه "ترانه" را با خنده هایش به یاد بیاورند

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از روابط عمومی فدراسیون کاراته، نمایش جذاب گروه بوشیدو (ترانه) در برنامه عصر جدید توجه بسیاری از علاقه مندان به کاراته را به خود جلب کرد. این گروه که با رای داوران مستقیما راهی فینال شد، زوایای پنهانی دارد که مادر ترانه در گفت و گو با روابط عمومی فدراسیون کاراته به تشریح ان پرداخت. مادر ترانه در این گفت و گو اظهار داشت: ابتدا باید از اظهار لطف تمام علاقه مندان به ورزش به ویژه خانواده بزرگ کاراته تشکر کنم که در این چند روز محبت شان شامل حال گروه ترانه شد. حقیقتش این است که دوست ندارم نام و نام خانوادگی ام و حتی عکسم عنوان و منتشر شود. دوست دارم همه مرا به نام "مادرِ ترانه" بشناسند. وی افزود: ترانه جان از 4 سالگی وارد دنیای زیبای کاراته شد و با هم و در کنار هم عاشقانه کاتا را یاد گرفتیم. شروع کار ما از باشگاه تختی نجف‌آباد اصفهان زیر نظر سنسی عابدینی بود. بعد از آن به باشگاه جعفریه رفتیم و زیر نظر سنسی فریبا بداغی فضای کاتا را تجربه کردیم. مادر ترانه ادامه داد: ترانه از حدود 3 سال قبل به باشگاه سنسی مرضیه جعفری پیوست و این نقطه آغازین آموزش و قهرمانی در سه بخش کاتا، کاتا تیمی و کومیته برای ترانه زیر نظر این مربی پدیده ساز کشور بود. دخترم در ادامه با فراخون عمومی مربی اش، به تیم ترانه (بوشیدو) برای شرکت در برنامه عصر جدید پیوست و در فیلم راستی آزمایی این برنامه نیز حضور داشت. وی خاطرنشان کرد: تیم ترانه به صورت حرفه ای با طراحی و اجرای کاراته توسط سنسی جعفری از یکسال قبل تمرین کرد و مرحله به مرحله پیش رفت تا امروز یکی از تیم های موفق در برنامه عصر جدید باشد. مادر ترانه تصریح کرد: هدف از تشکیل این تیم و حضورش در برنامه عصر جدید تاثیر گذاری مثبت برای استقبال همه اقشار جامعه از کاراته و معرفی این ورزش زیبا و اصیل به همه مردم بود. خوشبختانه این امر با اجرای بی نظیر قهرمانان ملی و بین‌المللی و طراحی سنسی جعفری تحقق یافت به شکلی که توانست جامعه بزرگ کاراته را سربلند کرد. مادر ترانه در بخش دیگری از صحبت هایش به چگونگی روند بیماری و پر کشیدن ترانه اشاره کرد و عنوان داشت: تقریبا از اردیبهشت سال 1400 ترانه دچار دیابت نوع یک و تغییر در سیستم ایمنی بدن شد. او چند ماه بعد به بیماری قارچ سیاه مبتلا شد و پس از جنگ 3 ماهه با بیماری در ساعت 7 صبح نهم مهر ماه 1400 دار فانی را وداع گفت و مادر و دوستانش را ترک کرد. وی در پایان تصریح کرد: دوست دارم تمام علاقه مندان به کاراته، همیشه ترانه را با خنده هایش به یاد بیاورند، با سرسختی و جنگجو بودنش، با مهربانی اش و اینکه عاشق کاراته و مادرش بود. او هدفش این بود که یک روز سنسی شود و به شاگردانش کاراته بیاموزد. ترانه و من همیشه یک شعار داشتیم و ان هم این بود که "نمیدانم و نمیتوانم نداریم."

انتهای پیام /