«سازمان پسماند» مخازن زباله تهران را قفل می‌کند / گره معیشت اقشار کم‌برخوردار، کورگره میشود؟/ هزینه تراشی در پس 80 هزار میلیارد تومان بدهی

به گزارش خبرنگار اجتماعی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ روز گذشته (30 شهرویروماه1400) «صدرالدین علیپور» مدیرعامل سازمان مدیریت پسماند شهرداری تهران در گفت وگو با ایلنا خبر داده بود: «مخازن زباله قفل‌دار می‌شوند» منظور همان سطل های زباله سر هر کوچه و خیابان است که در چند سال گذشته تا خرخره مملو از آشغال و دوریز بودند و از دهان باز اغلب این مخازن زباله های سرریز اطراف و شیرابه های بویناک جاری بر زمین ضیافت دائم برای حشرات و حیوانات موذی فراهم آورده بود.

مدیرعامل سازمان مدیریت پسماند در تشریح این اقدام بی مانند می گوید: باید شکل مخازن فعلی را عوض کنیم تا دسترسی به آن‌ها آسان نباشد و زباله گرد نتواند از مخزن زباله‌برداری کند. این مساله در دستور کار سازمان است و مخازنی را طراحی کرده‌اند.

علیپور در بخش دیگری از این گفت و گو اظهار می دارد: گزارش‌هایی داریم که افراد با ماشین‌های شخصی از مخازن زباله برداشت می‌کنند که دلایل متعددی از جمله مسائل اقتصادی در آن دخیل هستند.

این اظهارت که البته با گوشه چشمی به سازوکار کشورهای اروپایی عنوان شده و گاه بر ادعایی ثقیل منطقی از این کشورهای عریه گرفته و بر ادعا الصاق شده؛ اما با این وصف خبر متاثر کننده به محض انتشار بازتاب گسترده ای در رسانه های وکانال های خبری فضای مجازی و حتی روزنامه های امروز داشت.

به نظر می رسد این بازتاب نه به واسطه اهمیت چنین خدمتی (!) است؛ بلکه چون می توان مصداق نواختن سرنا از سر گشاد آن باشد، بازتبا پیدا کرد.

این دست از تصمیمات هرگز نمی تواند دغدغه متولیان مدیریت شهری در شهرداری پایتخت و شورای شهر تهران باشد. به ویژخ اینکه علیپور در بخشی از این گفتگو اشاره ای داشته که این پروژه از قبل دنبال شده و ساخت گاوصندوق های جدید زباله که سد سرقت زباله گردان است، از مدت های پیش آغاز شده است. بنابراین با توجه به مدت زمانی که شهرداری تهران رسما حکم گرفته و کار خود را آغاز کرده و ایضا شورای شهر برای شروع خدمات خود منتظر صدور حکم شهردار جدید بود، نمیتواند مربوط به دوره جدید مدیریت شهری باشد.

با توجه به آنچه گفته شد، اظهارات مدیرعامل سازمان مدیریت پسماند شهرداری تهران مبنی بر قفل دار شدن مخازن زباله چند سوال و ابهام را به ذهن متبادر می کند که در ادامه به طرح اهم آنها بسنده می شود؛

یکم: احمد صادقی عضو شورای ششم شهر تهران در گفت‌وگو با فارس، در مورد بدهی‌های شهرداری تهرانمیگوید: میزان بدهی‌های شهرداری سر به فلک کشیده و بیش از 80 هزار میلیارد تومان بدهی، میراث مدیریت شهری سابق است. گرچه میزان بدهی‌های پنهان هنوز بررسی نشده و اگر اعتبارسنجی شود قطعا میزان بدهی‌ها فراتر از معوقات مربوط به تسهیلات دریافتی از بانک‌ها است.

مهدی چمران رئیس شورای ششم شهر تهران در این راستا می گوید: بدهی شهرداری در چهار سال گذشته حدود چهار برابر شده است.

با این وجود وقوف و اشراف صدرالدین علیپور بر اوضاع نابسامان مالی شهرداری تهران که از دوره قالیباف در شهرداری حضور دارد اگر بیشتر از اعضای شورای شهر نباشد قطعا کمتر نیست؛ پس چرا علیپور در صدد هزینه تراشی برای اقدامی است که در حل بحران هیچ کمکی نمیکند و شهرداری را بیش از پیش در مرداب بدهی های گذشته غرق میکند؟ آیا واقعا درد پایتخت نشینان قفل دارکردن مخازن زباله است؟

دوم: افرادی که در ذهن مدیران شهری گذشته به عنوان زباله گرد و کارتن خواب کدبندی و تعریف شده اند، لزوما همگی معتاد متجاهر، خلافکار و خشونت طلب و... نیستند. در کیان آنها افرادی وجود دارد که دارای تحصیلات آکادمیک هستند اما خویشاوند سالاری دولت ها و مسئولان در دولت های گذشته مانع از استخدام و بکارگیری تخصص آنها شده. چه بسا اگر برخی از همین افراد زباله گرد به میدان رقابت بیایند و به لحاظ تخصص و توانمندی با برخی از مسئولان مدیریت شهری دست و پنجه ای نرم کنند؛ آنان را از میدان به در خواهند کرد.

با این وجود آنهایی که تا کمر در مخازن زباله فرو می روند تا رزق سفره هایشان را از تنها راهی که برای آنها باقی مانده تامین کنند، چرا باید محدود و مجبور شوند و تلویحا صفت زباله دزدی به آنها منتسب شود؟

سوم: مگر افراد زباله گرد به حریم داشته های شهرداری تهران وادر شده اند که برخی از مسئولان شهرداری نگران بر باد رفتن زباله های پایتخت هستند. مگر پایتخت در آراد کوه و دیگر اماکن دفع و دفن زباله به قدر کفایت زباله ندارد که مجبور به مبارزه با زباله دزدها می شود؟ از طرفی همین افراد بی نوا سر در دهان متعفن مخازن زباله فرو می کنند، ضمن آنکه از راهی درست که بیشتر از آن در توان آنها نیست امرار معاش می کنند، خواسته و ناخواسته اقدام به تفکیک زباله می کنند. اقدامی که شهرداری تهران هرچه پول خرج کرد و همایش و سمینار گرفت که بتواند امر تفکیک زیاله را آنگونه که ادعا می کنند انجام دهند، نتوانست. حالا که این اتفاق در حال انجام است و مواد بازیافتنی از زباله ها تفکیک می شود و از قبل آن نان سفره چند خانواده هم تامین می شود، چرا باید ایجاد نگرانی کند؟

چهارم: آیا شهرداری تهران حتما باید مخازن زباله را قفل بزند؟ نمی تواند همین نیروهای بالفعل - زباله گردها - را ساماندهی کند که ضمن تامین زندگی آنها امر بازیافت به درستی محقق شود؟ ضمن آنکه با قفل زدن بر درب سطل های زباله آن دسته از افرادی که بخور و نمیر فرزندان شان را از این بازار عفن تامین می کردند، آا وادار به سرقت و کف زنی و کیف زنی نمی شوند یا به راه های دیگر خلاف میل نخواهند کرد؟

پنجم: چنین خبر و تیتری از یک مسئول مملکت آیا گزک دست دشمنان معاندی نمی دهد که بارها تصاویر زباله گردان را ملعبه تخریب کشور و حاکمیت کرده بودند؟ گرچه برای منطقی جلوه دادن این اقدام دست به دامن کشورهای دیگر شده ایم، اما بد نیست بدانیم که زباله های مخازن قفل دار کشورهای دیگر، یا شامل زباله های عفونی خطرناک است یا زباله های هسته ای دارای ماد رادیواکتیو، نه زباله های متشکل از پوست پیاز و آشغال سبزی و کاغذ و کارتن!

حرف آخر

با این وجود بد نیست که سازمان پسماند به جای قفل زدن به عنوان شاکل و مدعی العموم به سود استفاده هایی که از کودکان برای زباله گردی می شود ورود کند. یا به فکر شیوهه ای نوین دفع و امحاء زباله باشد. تا قبل از آنکه شهر و شهروندان به زیر باز زباله مدفون شوند، راهکاری برای آن بیاید و رضایت دهد که بیچارگانی از مواد دور ریزی چون فلزات و لاستیک و پلاستیک صنایع غذایی و... فقط به اندازه زنده ماندن نانی برای خانواده هایشان فراهم کنند.

انتهای پیام /