صدای رسای فلسطین؛ روایت ایستادگی زنی از جنس امید

در سرزمینی که نفس‌های آزادگی، همواره زیر چکمه‌های رژیمی ستمگر و اشغالگر خاموش می‌شد زنی می‌زیست که صدای رسای زنان فلسطینی بود.

خبرگزاری مهر، گروه جامعه؛ سمیحه خلیل، صدای زخم‌خورده و مقاوم زنان سرزمین فلسطین، در سال 1923 در عنبتا از توابع طولکرم متولد شد؛ در سرزمینی که نفس‌های آزادگی، همواره زیر چکمه‌های رژیمی ستمگر و اشغالگر خاموش می‌شد. در خانواده‌ای پرتلاش و شریف، میان برادران و خواهران خود بزرگ شد و از کودکی لمس کرد که آزادی در سرزمین اشغال‌شده، بی هزینه نیست.

در هفده سالگی با سالمه خلیل ازدواج کرد و پنج فرزندش را، بارها در کوچ‌های ناگزیر میان غزه، بیروت، دمشق و طولکرم، همراه برد؛ در حالی که هرگز سایه وحشت، بازداشت و بی حقوقی که رژیم صهیونیستی بر جان و تن فلسطینیان گسترده بود، از زندگی‌شان کنار نرفت.

سمیحه که «خالتی أم خلیل» خوانده می‌شد، هیچ‌گاه از تعلیم و امید به مردم دست نکشید، با وجود آن‌که رژیم اشغالگر بارها او را از حق تحصیل، سفر و حتی شرکت در مراسم سوگواری خانواده محروم ساخت. دشمنی و سرکوب آشکار و مخفی رژیم اسرائیل، سمیحه را به نماد پایداری و صدای رسای زنان ستم‌دیده فلسطین بدل کرد.

سال 1965 انجمن احیای خانواده را با گروهی از زنان بنیاد گذاشت و بی‌وقفه برای حقوق فراموش‌شده زنان و کودکان فلسطینی تحت ستم مبارزه کرد.

در دهه‌های بعد، به خاطر عضویت در نهادهای ملی و دفاع از حقوق ملت خویش، سال‌ها در بازداشت خانگی زندگی کرد. حتی حق سفر، دیدار خانواده و وداع با عزیزان را از او گرفتند. همه به جرم مطالبه آزادی و عدالت در سایه اشغال و تبعیضی سیاه.

در انتخابات حساس 1996، شجاعانه مقابل عرفات ایستاد تا آرمان بازگشت پناهندگان، پایان شهرک‌سازی، اقتدار بر مرزها و آزادی قدس از چنگال اشغالگران، رنگ واقعیت بگیرد؛ با شعار برابری زن و مرد و آزادی فلسطین.

سمیحه خلیل، وجدان همیشه بیدار این ملت، سرانجام در 26 فوریه 1999 در رام‌الله و در قلب سرزمینی که همچنان زیر ستم و اشغال نظامیان صهیونیست است، چشم از جهان فروبست. اما پیام پایداری، آزادگی و عدالت‌خواهی‌اش هنوز از نسل‌های جدید زنان فلسطینی شنیده می‌شود و این سرزمین، مقاومت را با نام ام خلیل، پشت سر ظلم، فریاد می‌کند.