محله سعدیه شیراز
محله سعدیه از قدیمی‌ترین محله‌های شیراز، واقع در شمال شرقی این کلانشهر و یکی از جذابیت‌های گردشگری شهر راز از دیرباز تاکنون است. در شمال محله یا شهرک سعدی، محدوده آب زنگی و قسمت جنوبی کوه بمو و در جنوب آن بلوار سرداران و شیراز و در شرق، بخش خرامه و روستای بردج در غرب آن هم کوه برآفتاب و چهل مقام قرار دارند. اسناد و مدارک تاریخی در باب گذشته های شهرک سعدی در دست نیست؛ اما وجود دو قلعه و یک چاه در بلندترین نقطه ارتفاعی کوه فهندژ (کهندژ) نشان از آن دارد که سابقه سکونت در این مکان به بیش از سه هزار سال و بلکه بیشتر می رسد. قلعه ها و چاه های این محل، نشان از سکونت و مرکزیت حکومتی و مذهبی پیش از اسلام دارد. باغ‌های دلگشا و طاووسیه هم می توانند شاهدی بر زندگی و حیات دیرین این منطقه باشند. نام فعلی محله یا شهرک سعدی بر گرفته از نام شیخ سعدی شاعر بلند آوازه مدفون در این محدوده است.
ابومحمد مشرف‌الدین مصلح بن عبدالله بن مشرف متخلص به سعدی، شاعر و نویسنده بزرگ قرن هفتم هجری قمری است. اهل ادب به او لقب «استاد سخن»، «پادشاه سخن»، «شیخ اجل» و حتی به‌طور مطلق، «استاد» داده‌اند. او در نظامیه بغداد، که مهم‌ترین مرکز علم و دانش جهان اسلام در آن زمان به حساب می‌آمد، تحصیل و پس از آن به‌عنوان خطیب به مناطق مختلفی از جمله شام و حجاز سفر کرد. سعدی سپس به زادگاه خود شیراز، برگشت و تا پایان عمر در آن‌جا اقامت گزید. آرامگاه وی در شیراز به سعدیه معروف است. به‌منظور تجلیل از سعدی، اول اردیبهشت، روز آغاز نگارش کتاب گلستان، در ایران روز سعدی نام‌گذاری شده‌است.
