نگاهی به پوشاک سنتی زنان بوشهر

تکتم حسین زاده، مدرس و طراح لباس، درمورد ویژگی‌های پوشاک سنتی زنان بوشهر بیان کرد: در استان بوشهر، دو منطقه جلگه‌ای و کوهستانی وجود دارد که جغرافیای متفاوت آن ها لباس زنان را در این دو منطقه تا حدودی متفاوت کرده است و همچنین، به دلیل حضور اقوام عشایر و نیز عرب (طی یک بررسی میدانی به سفارش شورای فرهنگ عمومی در سال 1389 معلوم شده‌است که نزدیک به 92 درصد از مردم استان بوشهر، فارس اند و 8 درصد مابقی را افرادی از اقوام عرب، لر و ترک تشکیل می‌دهند) در مناطق این استان، لباس سنتی زنان بوشهر برگرفتی از لباس این اقوم است.

این طراح لباس تصریح کرد: به طورکلی، پوشاک زنان در این استان متشکل از: پیراهن بلند دورچین، شلوار چیت و کفش صندل، پیراهن رسمی‌تر زنان بوشهر جامه گشادی تزئین شده است که به آن پیراهن عربی می‌گویند.

به گفته او، در مجامع عمومی‌تر، همراه عبای سیاه یا چادر محلی، مقنعه نازک و سیاه و روبنده نازک است و در این استان، نوعی از لباس سنتی به نام - خطه دشتستان که اکنون بخش وسیعی از آن به نام بوشهر شناخته می‌شود به لباس دشتستانی معروف است.

انواع پوشاک سنتی دشتستانی را می‌توان چنین توصیف کرد:

سرجامه ها: مینار، کلاهک، چادر مینار: روسری نازک، بلند و مشبک

حسین زاده ادامه داد: مینار برای دختران، نوعروسان و زنان جوان به رنگ سفید و سبز انتخاب و گاه با حاشیه ریشه دار تزئین می‌شود. رنگ سیاه آن نیز خاص زنان مسن است. در زیر مینار و در مجالس رسمی، کلاهی ظریف و زری دوزی شده استفاده می‌شود که از نظر اندازه تقریباً به اندازه عرقچین مردان است.

چادر: سرجامه بیرونی که براساس سن، به رنگ‌های مختلف تهیه می‌شده است.

تن جامه ها: پیراهن، ارخالق

این مدرس لباس بیان کرد: پیراهن، لباسی بلند تا روی ساق پا از پارچه‌های رنگارنگ از جنس وال یا چیت ساده یا گلدار که برای سهولت در حرکت، در دو طرف، از کمر به پایین شکاف دارد.

ارخالق، نیم تنه‌ای از مخمل سرخ عنابی یا سبز و با آستر و رویه و تزئین جلوی سینه و سرآستین‌های آن که روی پیراهن پوشیده می‌شود.

پاجامه‌ها: تنبان، تنبان قری، چاقچور

حسین زاده گفت: تنبان، شلوار تنگ از پارچه‌های شال، وال و چیت ساده یا گلدار و قرمز رنگ

تنبان قری: شلوار گشاد چین دار که پایین آن‌ها گاهی حاشیه دوزی می‌شده است.

چاقچور: شلوار نسبتاً گشاد و معمول در میان زنان دشتستان که معمولاً در مراسم رسمی و در خارج از خانه به کار می‌رفت.

چاقچور اغلب به وسیله عروس در شب عروسی پوشیده می‌شد و پا‌ها را از انگشتان تا تهی گاه می پوشاند و تقریباً به جوراب های دوخته شباهت داشت و سبب می‌شد که پا‌های زن کاملاً پوشیده بماند.

این طراح لباس افزود: چاقچور از بالا دارای لیفه و بندی بود که زیر شکم بسته می‌شد. پای افزار: کرکاو و کوش کرکاو و کوش: پای افزار‌های زنان دشتستان یکی به نام «کرکاو» و دیگری به نام «کوش» است که هر دو رویه‌های چرمی داشتند.