ورود به سومین دهه برای هبوط تکواندو / دفن آرزوها در شیاپ‌چانگ المپیک

به گزارش خبرنگار ورزشی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ بازی‌های المپیک 2020 توکیو در حالی برای کاروان ستارگان ایران زمین به اتمام رسید که یکی از مهم‌ترین و مدال‌آورترین رشته‌های رزمی ورزش کشور در توکیو نتوانست حتی شمه‌ای از گذشته درخشان خود را تکرار کند.

تکواندوی ایران که پیش از بازی‌های المپیک 2016 ریو همیشه حداقل یک سهمیه مدالی را در سبد کاروان ایران در بخش مردان داشت، به پنجمین سال و دومین دوره بدون مدال خود در ادوار بازی‌های المپیک رسید تا مسیر انحرافی این فدراسیون بیش از پیش نمایان شود. تکواندو پس از نخستین حضور رسمی‌اش در بازی‌های المپیک که از فستیوال 2000 سیدنی آغاز شد، همیشه به یکی از قطب‌های مدال‌آوری ایران تعبیر شده و پس از رشته‌های کشتی و وزنه‌برداری، سومین رشته مهم و تأثیرگذار ورزش ایران در رده‌بندی نهایی کشورها در بازی‌های مختلف بوده. حال و در المپیک 2020 توکیو به همگان ثابت شد که رشته‌ای که امثال هادی ساعی با 2 مدال طلا و یک مدال برنز را به عرضه المپیک آورده، از تربیت و ساخت یک ستاره برنزی هم ناکام مانده و ریشه‌های این ناکامی را باید در ساختار این فدراسیون، بالاخص مدیریت تیم‌های ملی یافت. فدراسیون تکواندو که حدودا 21 سال تحت ریاست سیدمحمد پولادگر قرار دارد، مملو از افرادی شده که در قد و قواره تیم‌های ملی نیستند و باعث شده‌اند که جای نابغه‌ها خالی بماند. رویه مدیریتی این فدراسیون ستاره‌هایی مانند هادی ساعی، محمد باقری‌معتمد، یوسف کرمی، بیژن مغان‌لو، علی‌رضا نصرآزادانی، رضا مهمان‌دوست و مهدی بی‌باک را از رأس امور رانده و سکان اصلی را به‌دست افراد نامرتبط و نه‌چندان خوش‌نام سپرده. سبک مدیریتی این رئیس فدراسیون ناخودآگاه منتقدین را بر این تفکر وا می‌دارد که کم‌تر کسی به سیاق او راضی به کار شده و افراد محق و معتبر، حضور در کشورهای دیگر را به حضور در سیستم فدراسیون پولادگر ترجیح می‌دهند. مشخص نیست سبکی که 21 سال تداوم یافته و حاصلی جز لم‌یزرع شدن زمین حاصل‌خیز تکواندو و به توبره کشیدن خاک ستاره‌سازی نداشته، چرا باید هم‌چنان تداوم یابد. حتی اگر این سبک تا حدی مؤثر هم بود، پس از 21 سال با نوعی هبوط مواجه می‌شد تا لزوم تغییر نسل و نفس بیش از پیش نمایان گردد. در بحث فنی هم از المپین‌های ایرانی در المپیک 2020 چیزی برجای نماند. رئیس فدراسیون تکواندو ناکامی ناهید کیانی را صرفا معلول حساسیت‌های روانی و سیاسی می‌داند، در حالی که تسری این تفکر باعث شیوع ویروس مسری توجیه و فرار از پذیرش ضعف فنی خواهد بود. هم‌چنین میرهاشم حسینی و آرمین هادی‌پور هم به‌حدی پائین‌تر از انتظار همیشگی ظاهر شدند که باور نتایج آنان برای تکواندودوستان ایرانی هم سخت باشد. چنین نتایجی نشان‌گر آن است که تکواندوی ایران از ستاره‌ها تهی شده و جرقه‌ها هم هرگز به استعداد درخشان تبدیل نخواهند شد. نتایج عجیب‌وغریب المپین‌های تکواندو، سیدرضا صالحی‌امیری را بر آن داشت تا در همان دهکده ساحلی بازی‌های المپیک 2020 توکیو اقدام به احضار رئیس فدراسیون کند و از او دلیل ناکامی را طلب کند؛ موضوعی که با رسانه‌ای شدن حاکی از این بود که مسئولین دستگاه ورزش کشور تا چه اندازه از نتایج تکواندوکاران در المپیک ناراضی بوده‌اند. رئیس کمیته ملی المپیک و وزیر ورزش‌وجوانان که هم از نتایج نامناسب دو المپین مرد ایرانی در رقابت‌های قهرمانی آسیا باخبر بودند و هم بارها به محل اردویی و تمرینی آن‌ها سرکشی کرده بودند، با تعلل در درخواست گزارش و برخورد قاطع با رئیس این فدراسیون و مسئولان تیم ملی، کم‌تر از سیدمحمد پولادگر و مسئولین تیم ملی در این ناکامی مقصر نیستند. تعلل و مصلحت‌اندیشی‌های بی‌مورد و بدموقع سیدرضا صالحی‌امیری و مسعود سلطانی‌فر، تکواندوی ایران را در بزنگاهی تاریخی به ورطه سقوط کشاند تا بدترین نتیجه تاریخ ایران در المپیک 2020 توکیو رقم بخورد؛ جایی که رشته مدال‌آور تکواندو به زنگ تفریح رقبا بدل شد و هیچ حرفی برای گفتن نداشت. در این ناکامی بزرگ و تأسف برانگیز در رشته‌ای که به شکل سنتی یک از امیدهای مدال‌آوری ایران زمین بوده، دولت با انفعال و عدم ورود به‌موقع جهت جلوگیری از چنین فاجعه‌ای، تقصیر کمی نداشته. وزارتی که چشم خود را رو به این اضمحلال بسته و به سکوت ادامه می‌دهد. انتهای پیام /