پاداش دهن کجی به جشن‌های مردمی

گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو؛ جشنواره تئاتر فجر با همه فراز و فرود‌ها و حاشیه‌های قبل و بعد از اجرای آن به پایان رسید. جشنواره‌ای که به نحوی مهمترین رویداد، جشن و دورهمی تئاتری‌های کشور به شمار می‌آمد، ولی به دلیل حادثه سقوط هواپیمای اکراینی و کشته شدن عده‌ای از هم وطنانمان در این حادثه دلخراش، عده معدودی از هنرمندان به بهانه همدری و احترام به خانواده‌های جانباختگان این حادثه، پروژه شکست خورده «تحریم جشنواره» را کلید زدند و به جای دوشادوش در کنار مردم بودن، در خانه و در صفحه‌های مجازی خود جشنواره را تحریم و مردم را تنها گذاشتند؛ که البته این پروژه تحریم با حضور اکثر هنرمندان و استقبال مردم از جشنواره‌های تئاتر و فیلم فجر عملا با شکست سختی مواجه شد. با این داستان و روایتی که گفته شد، احتمالا آشنا و در خبر‌ها از آن مطلع، ولی قصه از آنجایی شروع می‌شود که تنها چند روز پس از اتمام جشنواره تئاتر فجر، شاهد آن هستیم که سالن‌های اصلی تئاتر شهر، که مکانی دولتی محسوب می‌شود، میزبان همین عده‌ای از هنرمندان تحریمی جشنواره قرار می‌گیرد تا نمایش‌های خود را در بهترین سالن‌های پایتخت به اجرا بگذارند. اینجاست که باید به مدیر کل هنر‌های نمایشی و همچنین مدیر مجموعه تئاتر شهر که حکم مدیریت خود را از همان مدیرکل می‌گیرد، دست خوش داد و که به جای در اختیار گذاشتن سالن‌های مجموعه تئاتر شهر به هنرمندانی که به احترام مردم و باقی هنرمندان، پای جشنواره ماندند، اجرا کردند و جایزه گرفتند؛ این سالن‌ها فقط چند روز پس از اتمام جشنواره، در اختیار هنرمندانی قرار می‌گیرد که همین جشنواره ملی را تحریم می‌کنند، و با اعتماد به نفس بالا از بهترین سالن دولتی شهر برای اجرای خود استفاده می‌کنند. چگونه است وقتی پای اجرا و نمایش و استفاده از سالن‌های دولتی و بیت المال که می‌رسد، همه با هم برادر و مهربان و همه چیز خوب است، ولی پای جشنواره به میا می آید و در کنار مردم که باید باشید، تحریم و نقش مخالف و اپوزیسیون گرفننتان گل می‌کند. چرا برای اجراهایتان از سالن‌های خصوصی تئاتر استفاده نمی‌کنید؟ البته گله و شکایت اصلی نگارنده این متن از مدیران و سیاست ورزان اصلی این حوزه است که به «دهن کجی» عده‌ای اندک هنرمند به مردم و مهمترین رویداد تئاتری کشور، لااقل با زبان خودشان برخورد کنند و اجازه استفاده از سالن‌های دولتی و بیت المال به همین راحتی در اختیار آن‌ها قرار نگیرد. استفاده از این سالن‌ها حق کسانی است که در روز‌های خوب و بد جامعه، همیشه در کنار مردم و نظام قرار دارند و در این راه، متلک ها، حرف‌ها و سختی‌ها کشیده اند نه عده‌ای انگشت شمار هنرمند که در روز‌هایی که احتیاج به حضور آن‌ها در کنار همین مردم است، اتفاقا عجبا که به بهانه همدردی با مردم، جشنواره‌ای مردمی را تحریم می‌کنند و در روز‌های پس از آن، از همین سالن‌های دولتی و مردمی برای اجرا‌های خود استفاده می‌کنند.