پایان عصر رستم و سهراب؟/ پایان مصلحت‌اندیشی و محافظه‌کاری، بازگشت اقتدار و قانون به وزنه برداری
با رویه جدید فدراسیون و کادرفنی تیم ملی وزنه‌برداری، به‌نظر می‌رسد که قانون‌مداری و اقتدار به جایگاه اصلی‌اش بازگشته و باید منتظر روزهای جدیدی در دنیای آهن و دیسک باشیم.
به گزارش خبرنگار ورزشی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ با پایان المپیک 2020 توکیو و کسب تنها یک مدال نقره توسط علی داوودی در دسته فوق‌سنگین، به‌نظر رسید که حکم‌رانی مطلق وزنه‌برداری ایران بر المپیک با ارائه قهرمان‌های جهانی و المپیکی پایان یافته و باید منتظر عصر جدیدی در دنیای آهن و دیسک باشیم.
سهراب مرادی و کیانوش رستمی، قهرمان‌های المپیک 2016 ریو به دلایل مختلفی نتوانستند جواز حضور در رقابت‌های المپیک 2020 توکیو را کسب کنند تا کاروان ایران بدون 2 ستاره خود راهی دهکده شود. گریبان سهراب مرادی را مصدومیت کتف و البته زانو گرفت و کیانوش رستمی هم با اوت کردن در چند مسابقه متوالی، از شرکت در المپیک باز ماند. نکته مهم این‌جاست که رئیس فدراسیون و سرمربی تیم ملی وزنه‌برداری نیز مانند ادوار سابق با ورزش‌کاران راه نیامدند تا همه‌چیز بر مبنای قوانین اردویی و ملی جلو برود. علی مرادی و محمدحسین برخواه به‌دلیل آن‌چه عدم حضور سهراب مرادی و کیانوش رستمی در اردوهای ملی عنوان شده، نام این 2 نفر را در لیست اعزامی‌ها قرار ندادند. با این اتفاق کم‌سابقه که در دنیای پولاد سرد رخ داده، احتمالا باید دوران سهراب مرادی و کیانوش رستمی را با توجه به شرایط سنی‌شان پایان یافته بدانیم، چرا که کارشان برای بازگشت به روزهای اوج با توجه به قدرت گرفتن رقبای داخلی و خارجی سخت و تاحدودی غیرممکن شده. با وجود رقبایی نظیر ایوب موسوی و علی میری در وزنه‌برداری داخل کشور و خودنمایی تیان تائوی چینی و فارس الباخ قطری که مدال طلای المپیک 2020 را هم از آن خود کرد، احتمالا این 2 ستاره طلایی المپیک ایران نیز کنار بروند و با این تفاسیر هم دوران نسل طلایی وزنه‌برداری به پایان برسد؛ چراغی که با بهداد سلیمی، سجاد انوشیروانی، نواب نصیرشلال و سعید نعمت‌پور روشن شد و با سهراب مرادی و کیانوش رستمی هم به خاموشی گرایید. در این بین اما شاید جدیت فدراسیون وزنه‌برداری در اجرایی کردن مفاد بدیهی قوانین اردویی جالب توجه باشد؛ جایی که کادرفنی تیم ملی و مسئولین فدراسیون مصرانه بر این تصمیم پافشاری کرده‌اند که شرط سفر به مسابقات جهانی، حضور در اردوهاست و مطابق اکثر اوقات هم این کیانوش رستمی بود که اردوی تیم ملی را به هیچ انگاشت و از سهراب مرادی هم خبری نشد. این تصمیم اما باید زودتر از امروز و شهریورماه 1400 اتخاذ می‌شد. شاید اگر فدراسیون و کادرفنی همین جدیت و پافشاری را از یک سال پیش از آغاز بازی‌های المپیک توکیو عملی می‌کردند، الان حداقل یک طلا از دریای توکیو دشت می‌شد و یکی از بین سهراب مرادی یا کیانوش رستمی، با طلای دوم خود به وطن برمی‌گشت. اتفاقاتی که در اردوهای تیم ملی وزنه‌برداری رخ می‌داد، رسما کسر شأن و اهانت به قداست تیم ملی بود. کیانوش رستمی که بدون حضور در اردوها و با تمرین شخصی در منزل و شهر خود، داعیه رقابت در تمام مسابقات را داشت و عملا جایگاه سرمربی تیم ملی را زیرسؤال می‌برد. قطعا تداوم این روند از سوی فدراسیون وزنه‌برداری و کادرفنی تیم ملی، باعث درس عبرت و آئینه‌ای برای ورزش‌کاران نسل جدید و جوان خواهد بود. تیمی که با جوان‌گرایی محض می‌تواند نوید بازگشت روزهای طلایی را به دنیای وزنه و دیسک ایران دهد و باز هم افتخارات زیادی را برای کشور بیافریند. انتهای پیام /