چرا هند رهبری جنوب جهانی را به چین باخت؟/ قمار مودی با کارت پکن
اقتصادنیوز: ر مورد چگونگی تلاش چین و هند برای بر عهده گرفتن رهبری جنوب جهانی بسیار گفته شده است. چین هیچ قصدی برای تبدیل شدن به رهبر جهانی جنوب ندارد و هند حتی اگر بخواهد بعید به نظر می رسد. چین خود را به‌عنوان «عضو طبیعی جنوب جهانی» توصیف می‌کند و یک کشور در حال توسعه می داند. هند هم هنوز خود را رهبر جنوب جهانی معرفی نکرده است، اما جاه طلبی این بازیگر به سختی پنهان است. سال گذشته،...
به گزارش اقتصادنیوز، در مورد چگونگی تلاش چین و هند برای بر عهده گرفتن رهبری جنوب جهانی بسیار گفته شده است. چین هیچ قصدی برای تبدیل شدن به رهبر جهانی جنوب ندارد و هند حتی اگر بخواهد بعید به نظر می رسد. چین خود را به‌عنوان «عضو طبیعی جنوب جهانی» توصیف می‌کند و یک کشور در حال توسعه می داند. هند هم هنوز خود را رهبر جنوب جهانی معرفی نکرده است، اما جاه طلبی این بازیگر به سختی پنهان است. سال گذشته، به بهانه میزبانی دهلی نو در اجلاس گروه بیست، نخست وزیر نارندرا مودی دو نشست صدای جهانی جنوب را برای 125 کشور در حال توسعه بدون دعوت از چین، برزیل یا آفریقای جنوبی برگزار کرد. چنین گزاره ای قابل درک است: هند به سختی می تواند از خودبزرگ بینی اش به عنوان صدای جهان جنوب عبور کند. ر مورد چگونگی تلاش چین و هند برای بر عهده گرفتن رهبری جنوب جهانی بسیار گفته شده است. چین هیچ قصدی برای تبدیل شدن به رهبر جهانی جنوب ندارد و هند حتی اگر بخواهد بعید به نظر می رسد. چین خود را به‌عنوان «عضو طبیعی جنوب جهانی» توصیف می‌کند و یک کشور در حال توسعه می داند. هند هم هنوز خود را رهبر جنوب جهانی معرفی نکرده است، اما جاه طلبی این بازیگر به سختی پنهان است. سال گذشته، به بهانه میزبانی دهلی نو در اجلاس گروه بیست، نخست وزیر نارندرا مودی دو نشست صدای جهانی جنوب را برای 125 کشور در حال توسعه بدون دعوت از چین، برزیل یا آفریقای جنوبی برگزار کرد. چنین گزاره ای قابل درک است: هند به سختی می تواند از خودبزرگ بینی اش به عنوان صدای جهان جنوب عبور کند.
چالش دو قدرت آسیا
چین و هند چالش مشابهی دارند. وقتی چین قوی‌تر می‌شود، برخلاف میراث اسلافش به سختی می تواند این توان را پنهان کند. به عنوان مثال، چین گفته است که برای همیشه یک کشور در حال توسعه باقی خواهد ماند. در واقع هیچ تعریف مورد توافق برای یک کشور در حال توسعه یا توسعه یافته وجود ندارد. اما اگر چین ظرف 10 سال از ایالات متحده پیشی بگیرد و به بزرگترین اقتصاد جهان تبدیل شود، آیا هنوز هم می تواند یک کشور در حال توسعه باشد؟ برخی چین را یک ابرقدرت می نامند. برای هند، چالش این است که این باور را تشویق کند که بزرگتر از آنچه هست است. با دموکراسی لیبرال در حال افول مداوم، توصیف هند به عنوان بزرگترین دموکراسی جهان خیره کننده نیست. علاوه بر این، تردیدهایی وجود دارد که هند یک دموکراسی کامل است چرا که بسیاری دولت مودی را سرکوبگر می دانند.
سوال این است که هند چه چیزی می تواند به جهان بیاموزد. هند در چند سال گذشته از نظر رشد اقتصادی از چین پیشی گرفته است، اقتصاد چین پنج برابر بزرگتر است. حتی اگر هند بتواند میانگین رشد سالانه حدود 5 درصد را حفظ کند، تولید ناخالص داخلی آن همچنان در حدود سال 2050 در جایی خواهد بود که چین امروزی است. آنگونه که ساوت چاینا مورنینگ نوشته، چین که چهار دهه را صرف رهایی 800 میلیون نفر از مردم خود از فقر کرده، شایستگی بیشتری برای به اشتراک گذاشتن درس های آموخته خود با سایر کشورهای در حال توسعه دارد. در عرصه دیپلماسی، هند هنوز نمونه ای بهتر از میانجیگری موفق پکن بین عربستان سعودی و ایران ارائه نکرده است.
قمار دهلی نو
جنگ در غزه مشکلات هند را در تلاش برای به دست گرفتن رهبری جنوب جهانی افزایش داد. 7 اکتبر، مودی در ایکس نوشت: «ما در این ساعت سخت با اسرائیل اعلام همبستگی می‌کنیم» اما بیشتر کشورهای جنوب جهانی، از جمله چین، نسبت با فلسطینی‌ها همدردی کردند. آفریقای جنوبی، به ویژه، پرونده ای را در دادگاه بین المللی دادگستری باز کرده که به واسطه اش اسرائیل به نسل کشی متهم شده است. شاید بهترین روایتی که هند برای خود پیدا کرده این است که پلی بین شمال و جنوب جهانی باشد. این حداقل حاوی ذره ای تواضع است. به گفته مودی، هند می تواند به عنوان پلی عمل کند «تا پیوندهای بین شمال و جنوب قوی تر شود و جنوب جهانی خود قوی تر شود».
اما، در دنیای جهانی شده، چرا هر کشور جهانی جنوب باید از طریق یک پل هندی به شمال جهانی برسد؟ تنها چیزی که تا حدودی شبیه پل است، کریدور اقتصادی هند - خاورمیانه - اروپا است که هند در آن نقش کلیدی دارد. اما این یک پروژه تحت رهبری ایالات متحده است. پس احتمالا به دلیل درگیری در غزه هرگز به نتیجه نخواهد رسید. دولت مودی در بهترین حالت عملگرا و در بدترین حالت فرصت طلب است. هند در حال نزدیک شدن به آمریکا است. با تشدید رقابت چین و ایالات متحده، واشنگتن طبیعتاً به دهلی نو در گروه هایی مانند گفتگوی چهارجانبه امنیتی نیاز دارد، همانطور که در طول جنگ سرد به پکن برای مقابله با مسکو نیاز داشت.
عصر تازه آسیا
سوال این است که هند آماده پرداخت چه قیمتی است. دهلی نو از زمان جنگ سرد روابط خوبی با مسکو داشته است و برای مدت طولانی همچنان به نفت، گاز و قطعات یدکی روسیه برای تسلیحات روسی که بخش عمده ای از آنچه در ارتش آن استفاده می شود، وابسته خواهد بود. اما این رابطه با گرم شدن روابط هند با ایالات متحده سردتر خواهد شد. چالش این است که چگونه هند می تواند به تدریج روسیه را به عقب براند. چالش اصلی چین، هند است. مناطق مرزی مورد مناقشه آنها به بن بست های نظامی زیادی منجر شده، از جمله درگیری مرگبار در سال 2020. در اقیانوس هند، جایی که هند خود را "تامین کننده امنیت خالص" می داند، این بازیگر از افزایش حضور اقتصادی و نظامی چین ناراحت است.
هند بارها با اجازه سریلانکا با پهلوگیری کشتی های نظامی چینی برای تکمیل تجهیزات مخالفت کرد و دولت را مجبور کرد تا ورود کشتی های چینی را ممنوع کند. در مقابل، چین از عضویت هند در سازمان همکاری شانگهای و بریکس (که شامل برزیل، روسیه و آفریقای جنوبی نیز می شود) استقبال کرده است، دو سازمانی که چین در آنها نقشی حیاتی دارد. آینده برای چین و هند بسیار خوب است. قرن آسیایی که دنگ شیائوپینگ در اواخر دهه 1980 برای راجیو گاندی توصیف کرد، در حال طلوع است. چین به قطبی در جهان چندقطبی ما تبدیل شده است و هند می تواند روزی به قطب دیگری تبدیل شود. اگر قرار است این یک موهبت برای جنوب جهانی باشد، هر دو غول آسیایی باید به‌عنوان لنگر به جای رقیب در دنیای بی‌ثبات ما عمل کنند.
همچنین بخوانید ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید
