یک قهرمان نوجوانانه
فیلم سینمایی «روز صفر» ساخته‌ی سعید ملکان با فیلمنامه‌ی مشترک ملکان و بهرام توکلی و با بازی امیر جدیدی و ساعد سهیلی، اثری قهرمان‌پرداز است که می‌توان پیش‌بینی کرد با استقبال خوب مخاطب مواجه شود.
روز صفر، اولین فیلم سعید ملکان، یک اکشن استاندارد از کار در آمده است. فیلمی که ماجرای دستگیری عبدالمالک ریگی را روایت می‌کند؛ از جایی که رضا با بازی امیر جدیدی در برلین از یک دلال اطلاعات، زمان و مکان قرار عبدالمالک با آمریکایی‌ها را به دست می‌آورد تا جایی که بالاخره او را دستگیر می‌کند. در این میان تلاش‌های رضا، مأمور امنیتی ایرانی برای به دام انداختن ریگی پیگیری می‌شود؛ ابتدا او سعی می‌کند ریگی را به بهانه‌ی قرار با فاروق، تاجر پاکستانی اسلحه و مهمات، در بازار کراچی به دام بیندازد. سپس با کمک چند رزمنده‌ی اهل افغانستان در کابل به کاروان ریگی حمله می‌کند ولی هر بار ناکام می‌ماند تا در نهایت او را در پرواز به سمت قرقیزستان دستگیر می‌کند. فیلم به سیاق یک اکشن هالیوودی تمام‌عیار، این ماجراها را با جزئیات تصویر می‌کند و رضا، رفته‌رفته تبدیل به یک قهرمان می‌شود؛ چیزی که سینمای ایران سال‌ها انتظارش را می‌کشید.
شخصیت رضا با بازی امیر جدیدی، خصوصیات یک قهرمان سینمایی را دارد. او چهره‌ای مصمم و بی‌احساس و اندامی ورزیده دارد، به سادگی تغییر چهره می‌دهد، حتی همکارانش اطلاعات کمی از زندگی شخصی او دارند، در درگیری‌های تن‌به‌تن چابک و فرز است؛ کار با اسلحه را به خوبی انجام می‌دهد، سر نترسی دارد و با شجاعت به استقبال خطر می‌رود، در بیشتر کشورها افراد مورد اعتمادی را می‌شناسد که برای انجام مأموریت‌ها به او کمک می‌کنند؛ و مهمتر از همه، اینکه در نهایت در کارش موفق است و رهبر گروه تروریستی جندالله را گیر می‌اندازد و ایران را از شر تهدیدهای امنیتی تعیین‌کننده‌ای نجات می‌دهد. با این همه، رضا هرگز مثل شخصیت‌های فیلم‌های حاتمی‌کیا به صحرای کربلا نمی‌زند و دریافت‌های ایدئولوژیکش را به صورت مستقیم به مخاطب قالب نمی‌کند. نقص‌هایی که در پرداخت این شخصیت وجود دارد، هم مانع از هم‌ذات‌پنداری مخاطب با او نمی‌شود؛ اشکالاتی مثل مشخص نبودن رابطه‌اش با سیستم امنیتی کشور که برخی اقداماتش را بیش از اینکه نتیجه‌ی برنامه‌ریزی و ساعت‌ها کار اطلاعاتی باشد، تصادفی و مبتنی بر توانایی‌های شخصی نشان می‌دهد یا تیک گردنش که مضحک از کار درآمده است. رضا، با این وصف می‌تواند هنگام اکران فیلم، قهرمان نسل جدید نوجوانان ایرانی باشد، کسانی که در این سال‌ها مخاطب ساخته‌های مارول بوده‌اند و همواره در حسرت دیدن یک قهرمان ایرانی بر روی پرده‌ی سینما.
برای دیده شدن اهمیت و ابعاد یک شخصیت مثبت، حضور یک شخصیت منفی قدرتمند همیشه ضروری است. در فیلم روز صفر این شخصیت را مخاطب از قبل می‌شناسد و اطلاعات زیادی از او دارد؛ چه به واسطه‌ی آنچه رسانه‌ها از عبدالمالک ریگی در زمان جنایت‌هایش منتشر کرده بودند و چه از طریق فیلم شبی که ماه کامل شد که سال گذشته هم در جشنواره موفق بود و هم در گیشه با استقبال خوب مخاطبان ایرانی روبه‌رو شد. این واقعیت، علاوه بر اینکه کار ساعد سهیلی برای بازی در روز صفر را بیش از حد تصور سخت کرده، نوشتن این شخصیت را برای نویسنده‌های فیلمنامه نیز با حساسیت روبه‌رو کرده است. با این وجود، تیم نویسندگان و بازیگر نقش عبدالمالک به خوبی از عهده‌ی این کار سخت برآمده‌اند. شخصیت عبدالمالک در فیلم، حضور مؤثری دارد و توانسته شخصیت کاریزماتیکی را به نمایش بگذارد که افرادش به گفته‌های او عمیقا باور دارند و حاضرند بنا به اعتمادی که به او دارند، جان خود را بر سر عملیات انتحاری قمار کنند. عبدالمالک فیلم روز صفر بیش از هر شخصیت دیگری در فیلم‌های جشنواره، قرآن می‌خواند و این باور را در مخاطب ایجاد می‌کند که به آنچه می‌گوید ایمان دارد. او رهبری به‌ظاهر آرام و مقتدر است که نسبت به خطای کسانی که با آنها کار می‌کند، بسیار سخت‌گیر است و بی‌رحمانه آنها را مجازات می‌کند. شخصیتی که دشمنی‌اش با ایران و روانه کردن تعداد زیادی گروه‌های انتحاری با حجم بالایی مواد منفجره به سمت شهرهای بزرگ ایران، آدم را حسابی می‌ترساند و اهمیت کار رضا و تیمش در به دام انداختن عبدالمالک را مؤکد می‌کند.
روز صفر با قهرمانی که می‌سازد، یکی از امیدهای گیشه‌ی سینمای ایران در سال آینده است. از همین حالا می‌توان پیش‌بینی کرد، روز صفر بتواند مخاطبان جدیدی را به سینماها بکشاند و یکی از معدود فیلم‌های غیرکمدی پرفروش سینمای ایران در دهه‌ی نود لقب بگیرد و اگر شرایط اکران همراهی کند شاید پرمخاطب‌ترین فیلم دهه‌ی نود.
*س_برچسب‌ها_س*