با علامه امینی در ثواب کتاب «الغدیر» شریک شو! + فیلم و زندگینامه

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، عبدالحسین امینی معروف به علامه امینی (1320-1390ق)، نویسنده کتاب الغدیر، فقیه، محدث، متکلم، مورخ، نسخه‌شناس و از علمای بزرگ شیعه در قرن چهاردهم هجری قمری بود. علامه امینی از 22 سالگی برای تحصیل علوم اسلامی به نجف رفت و از سید ابوالحسن اصفهانی، میرزا محمدحسین نایینی، محمدحسین غروی اصفهانی و شیخ عبدالکریم حائری یزدی، اجازه اجتهاد دریافت کرد. علامه امینی علاوه بر نگارش آثار مهم علمی، کتابخانه امیرالمؤمنین (ع) را در نجف تاسیس کرد که حاوی 70 هزار نسخه خطی و 500 هزار عنوان کتاب است. شهداء الفضیله، «سیرَتُنا و سنَتُنا سیرهُ نبیِنا و سنتِه»، «تفسیر سوره حمد» و «أدبُ الزائرِ لِمَن یَمَمَ الحائر» در شرح آداب زیارت امام حسین (ع) از دیگر آثار اوست. امینی معتقد بود اجتهاد [در دنیای جدید] از حیطه قدرت فرد خارج است و باید هیئت فتوای مقتدر، شجاع و زمان‌شناس تشکیل شود. او منتقد بسیاری از محافل و مجالس مذهبی به دلیل بی‌اطلاعی و ناآگاهی بسیاری از گویندگان حدیث و معارف دینی بود. امینی معتقد بود زیارت ائمه و امامزادگان، بر خلاف آنچه هم‌اکنون در بین شیعیان دیده می‌شود، باید بازده جدی پرورشی داشته باشد؛ از این رو، یکی از کار‌های نخستین او، چاپ یکی از معتبرترین متون زیارتی شیعه به نام کامل الزیارات بود. سید ابوالحسن اصفهانی در تقریظ بر کتاب شهداء الفضیله، علامه امینی را پرچمدار دانش، ادب و قهرمان جنبش فکری اسلامی دانسته است. محمدسعید دحدوح، از عالمان اهل سنت ساکن حلب، در بخشی از نامه‌اش به علامه امینی، او را وارث راستین روش و اخلاق آل محمد (ص) معرفی کرده است. عبادت بسیار زیاد، تقوا و زهد از ویژگی‌های اخلاقی علامه امینی دانسته شده است؛ به صورتی که تا آخر عمر خانه شخصی در نجف نداشت و در خانه اجاره‌ای زندگی می‌کرد. «حماسه غدیر» نوشته محمدرضا حکیمی و «ربع قرن مع العلامه الامینی (خاطرات)» تألیف حسین شاکری از جمله آثاری است که درباره علامه امینی نوشته شده است.

زندگینامه

عبدالحسین امینی فرزند میرزا احمد امینی در سال 1320ق در تبریز زاده شد. پدرش از ائمه جماعات و از علمای تبریز بود. [1] جدش «مولا نجفقلی»، مشهور به «امین الشرع» بود و از همین رو خانواده او «امینی» خوانده شده‌اند. عبدالحسین در مدارس تبریز، مقدمات علوم را آموخت و پس از فراگرفتن قرآن و مقدمات، به تحصیل فقه و اصول پرداخت و در درس سیدمحمد مولانا، مؤلف مصباح السالکین، و سید مرتضی خسروشاهی و شیخ حسین، مؤلف هدایه الانام حاضر شد. [2][3] امینی ظهر جمعه، 12 تیر 1349ش (28 ربیع‌الثانی 1390ق) درگذشت. [4][یادداشت 1] بامداد شنبه 13 تیر 1349ش، پیکر او تشییع شد. [5] افزون بر تهران، در شهر‌های بغداد، کاظمین، کربلا و نجف نیز پیکر علامه امینی تشییع شد و پس از طواف دادن بر گرد آستان مقدس علوی به وصیت خود او، در حجره‌ای در کتابخانه امیرالمؤمنین که خود بنیانگذار آن بود، به خاک سپرده شد. [6] امینی در وصیت‌نامه‌اش خواست کسی را نایب او قرار دهند تا ده سال به کربلا برود. وی همچنین وصیت کرده بود ده سال مجلس عزا در روز‌های شهادت فاطمه (س) برگزار کنند.