تنها شاهد و راوی "خاطره رهبر معظم انقلاب از شهید شهریاری" مقابل دوربین تسنیم / رمزگشایی از صعود استاد به "قله های علم و شهادت" + فیلم

خبرگزاری تسنیم مهدی خدایی:

"دکتر شهریاری حتما در ذهن افراد یک سؤال بزرگ است که وقتی او را جستجو می‌کنند به نتایجی می‌رسند، از جمله عشق به وطن، دوست داشتن خداوند و پیدا کردن مسیر."

این را دکتر "امیرحسین فقهی" شاگرد شهید شهریاری در مقاطع کارشناسی ارشد و دکتری می‌گوید، کسی که از 22 سالگی با شهید شهریاری زندگی کرده، اجازه ورود به خلوت‌های او را داشته و می‌گوید که مانند یک برادر او را دوست می‌دارد و الان دلش برای او تنگ شده است.

شهید مجید شهریاری دانشمند هسته‌ای ایران بود که در هشتم آذرماه سال 1389 به دست تروریست‌های رژیم صهیونیستی ترور شد و به شهادت رسید.

امروز رهبر معظم انقلاب در جمع برگزارکنندگان کنگره بزرگداشت شهدای استان زنجان خاطره‌ای را از شهید شهریاری بیان کردند که حاکی از مراتب والای معنویت در این دانشمند شهید است، این خاطره مربوط می‌شود به بهره‌جستن ایشان از ارتباط مستحکمش با خدا از طریق نماز، برای حل مسائل علمی مشکل.

این خاطره در دو کتاب به نام "استاد" و "گزارش یک راز" که درباره سرگذشت و خاطرات شهید شهریاری نوشته شده‌اند ذکر شده و تنها شاهد عینی و راوی آن کسی نیست جز دکتر امیرحسین فقهی.

او در مقابل دوربین تسنیم درباره این خاطره می‌گوید: شهید شهریاری کار علمی‌ای تعریف کرده بود که خودش راهنمای من در آن کار بود، هر چه جلو می‌رفتیم بخش‌هایی حل می‌شد و بخش‌هایی لاینحل مانده بود و جواب به دست نمی‌آمد. در ادامه به جایی رسیدیم که من و دکتر در آنجا یکی شدیم و هر دو در یافتن پاسخ به بن‌بست رسیدیم؛ دکتر به ذهنش رسید و گفت برویم 2 رکعت نماز بخوانیم سپس این کار را انجام دهیم.

فقهی در ادامه می‌افزاید: من در آنجا جوانی بودم که خیلی بهره‌ای از مسائل متافیزیکی نداشتم و برایم سؤال پیش آمد که یک مسئله صرفا علمی چطور می‌تواند با نماز حل شود؟ اما نماز را خواندیم و آمدیم، راهکار به ذهنش رسید و مسئله را حل کرد.

این شاگرد شهید شهریاری در ادامه می‌گوید: بعد از آن مدام تحلیل می‌کردم که شاید این کار آرامش و سکینه‌ای به انسان می‌دهد که بهره هوشی و توانایی ذهنی‌اش بیشتر به کارش می‌آید و باعث می‌شود مسئله را حل کند؛ اما با موارد مشابهی که من از ایشان دیدم به این نتیجه رسیدم که نه، فقط این نیست، بلکه کمکی از نظر ایده و راهکار به دکتر شهریاری می‌شود که او آن را از نماز خواندن و برقراری ارتباط با خدا به دست می‌آورد.

فقهی درباره نتیجه تفکراتش راجع به روش شهید شهریاری در حل مسائل سخت علمی تصریح می‌کند: نتیجه‌ای که گرفتم این است که آنچه که ما از علم به دست می‌آوریم چیزی است که خدا قرار داده است و ما روابط و معادلات آن را با فکر و ریاضیات به دست می‌آوریم، کسی که پرسش می‌کند و آن را به دست می‌آورد مخلوق خداست، پس عجیب نیست که خدا به واسطه توسل و برقراری ارتباط معنوی، راهکار را هم به مخلوقش بگوید و من عمیقا به این روش ایمان دارم.

این استاد دانشگاه شهید بهشتی تلاش در کسب مبانی درک چگونگی خلقت و تمیز نگه داشتن ظرف روح را دو شرط لازم برای این روش دانسته، تأکید می‌کند: خداوند به ما یاد داده است کسی که ظرف درونش را پاک نگه دارد و بخواهد، علم را به او می‌دهد. کسی که تهذیب نفس کند و بستر را برای فهم بیشتر به روشی که خدا خودش یاد داده است فراهم کند و بخواهد، شرایط برایش فراهم می‌شود، اولش خواست است و باید بخواهد علم را یاد بگیرد و با خدا هم ارتباط داشته باشد، آن هم راه دارد، برای ما پیامبر فرستاده و امامان ما خودشان راه‌اند، باید از آن مسیر برود و این اتفاق برایش می‌افتد که دکتر شهریاری یکی از مثال‌های آن است.

فقهی یکی از عللی که خداوند به دکتر شهریاری علم و درک مسائل را داد این می‌داند که او 100 درصد در خدمت پدر و مادرش بود و در این‌باره می‌گوید: قابل باور نیست، اما وقتی مادر تماس می‌گرفت او مثل یک خدمتگزار بود. می‌خواهم به جوان‌ها بگویم که دعای پدر و مادر خودش کلید است و شاید با درس زیاد خواندن و تحقیق و پژوهش انسان به جایی برسد اما جایی که انسان دکتر شهریاری می‌شود با دعای پدر رو مادر و با پاکیزه نگه داشتن ظرف روح و نفس است و من به این باور رسیده‌ام. به دانشجویانم می‌گویم که دانشجو شدن و رسیدن به درکی از حقایق علمی و حقایق خلقت فقط از مطالعه نیست.

شاگرد دکتر شهریاری می‌افزاید: او اهل مخفی کردن عبادت بود، البته بروز می‌کرد اما به خواست خودش نبود، سحرش را از دست نمی‌داد و نماز شبش را می‌خواند، من چند بار تصادفی و یواشکی در تاریکی در محل اسکانمان دیدم؛ بارها درب اتاقش را باز می‌کردم و چشمانش را پر از اشک می‌دیدم.

وی در این باره می‌گوید: او به دنبال حقیقت شناخت خدا بود، اشعار حافظ را می‌خواند و می‌گفت حافظ حرف را فهمیده، با او یکی می‌شد و حس حافظ را درک می‌کرد.

فقهی درباره استادش می‌افزاید: او مسیرش را پیدا کرده بود، شرشار از محبت بود و محبت مهم‌ترین صفتی است که خالق از بنده‌اش انتظار دارد؛ او خدا را بیش از اینکه با نگاه فلسفه و علم دنبال کند با مسیر محبت دنبال می‌کرد که در آن گریه بود و با گریه بذر محبتش را آبیاری می‌کرد.

او با چشمانی اشک‌بار می‌گوید: محبت چیزی است که انسان فراموش نمی‌کند من از اینکه محبت دکتر شهریاری را نسبت به خودم داشته باشم بهره‌مند بودم و خاطراتش خیلی برایم شیرین است.