جمهوری اسلامی به کاظم صدیقی: سال ها درباره پرهیز از اشرافی گری سخن گفتید، آیا نباید از خانه خود شروع می کردید؟
اقتصادنیوز: کاظم صدیقی سال‌ها بر منبر تقوا، تربیت دینی، مراقبت والدین بر فرزندان، و حفظ پرهیز از اشرافی‌گری سخن گفته است. اکنون، همین مفهوم در زندگی مشترک او مورد پرسش قرار گرفته است. آیا این تعالیم برای دیگران است؟ یا ابتدا باید از خانه خودش آغاز شود؟ الگو بودن، پیش از آنکه گفتار باشد، رفتار است.
به گزارش اقتصادنیوز، روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:
دستگیری فرزند حجت‌الاسلام کاظم صدیقی، امام جمعه موقت تهران، به اتهام اقتصادی، جامعه را با پرسشی جدی روبه‌رو کرده است.
وقتی از مردم تقوا، ساده‌زیستی، نظارت بر فرزندان و پرهیز از آسیب‌های اجتماعی و اخلاقی می‌خواهند، این اصول چگونه در خانواده‌هائی رعایت می‌شوند که خود منادی چنین مفاهیمی می‌باشند؟
این رویداد فراتر از یک پرونده قضایی، به آزمونی اخلاقی برای نهاد روحانیت و اعتماد عمومی بدل شده است.
جایگاه روحانیت و آزمون شفافیت
روحانیت، به ویژه در نظام جمهوری اسلامی، نقش مهمی در هدایت فکری و اخلاقی جامعه ایفا کرده است. این جایگاه، متکی بر اعتمادی تاریخی است که از منبر، مسجد و میدان‌های مبارزه به دست آمده است. اما همین جایگاه، انتظاراتی مضاعف را نیز به همراه دارد.
وقتی یکی از چهره‌های شناخته شده مذهبی با حواشی خانوادگی روبرو می‌شود، افکار عمومی منتظر واکنشی صریح و شفاف است. در مواردی، سکوت نه نشانه متانت، بلکه گاه باعث تعمیق بی‌اعتمادی است.
اخلاق، فقط توصیه نیست
حجت‌الاسلام صدیقی سال‌ها بر منبر تقوا، تربیت دینی، مراقبت والدین بر فرزندان، و حفظ پرهیز از اشرافی‌گری سخن گفته است. اکنون، همین مفهوم در زندگی مشترک او مورد پرسش قرار گرفته است. آیا این تعالیم برای دیگران است؟ یا ابتدا باید از خانه خودش آغاز شود؟ الگو بودن، پیش از آنکه گفتار باشد، رفتار است.
دستگاه قضایی اعلام کرد که پرونده فرزندان حجت‌الاسلام صدیقی با دقت درحال پیگیری است. این موضع‌گیری، گامی مهم در جهت حفظ اعتماد مردم به نظام عدالت است. اما تجربه نشان داد که حقوق شفافیت، بدون شفافیت اخلاقی ازسوی افراد ذی‌نفوذ، نمی‌تواند از فرسایش جلوگیری کند.
مسئولیت اخلاقی نه صرفاً حقوقی
حتی اگر یک روحانی به طور مستقیم در خانواده‌اش دخیل نباشد،، نسبت به روشنگری و شفاف سازی در قبال آن مسئول است. این مسئولیت نه از باب حقوقی، بلکه از منظر اخلاقی و اجتماعی مطرح است. جامعه از چهره‌های مذهبی انتظار دارد که در بزنگاه‌ها، پیش از هر چیز با صداقت و شجاعت، به اصلاح فضای عمومی کمک کنند.
شاید این اتفاق تلخ، آغازی برای یک گفت‌وگوی جدی‌تر درباره دین، قدرت و خانواده باشد. در روزگاری که جامعه تشنه الگوهای واقعی است، هیچ چیز به اندازه سکوت و انکار، آسیب‌زا نیست. اعتماد عمومی سرمایه‌ای است که با صداقت حفظ می‌شود، نه با بی‌تفاوتی.
روحانیت اگر می‌خواهد همچنان نقش مرجع اخلاقی جامعه را حفظ کند، باید بداند که منبر تنها با رفتار می‌ماند، نه با خطابه. امروز، از هر زمان دیگری، منبر نیاز به پاسخ دارد - پاسخی شفاف، صادقانه و بیش از حد.
همچنین بخوانید ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید