حمله به بیمارستان غزه، احیاگر جنایت‌های صدام

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، با شروع دور جدید مبارزات جنبش حماس به نمایندگی از ملت مظلوم فلسطین در برابر رژیم غاصب اسرائیل که همراه با حملات و ضربات پیشدستانه و غافلگیر کننده رزمندگان حماس بود، رژیم غاصب صهیونیستی که که هیبت و هیمنه خود را به عنوان یکی از مجهزترین و قدرتمند ترین ارتش های خاورمیانه، فروریخته می‌دید؛ علاج کار را در جهت خنثی‌سازی و کمرنگ کردن ابعاد شکست نظامی، امنیتی و اطلاعاتی خود، در حملات وحشیانه و کورکورانه به مناطق غیر نظامی و مسکونی باریکه غزه دید و با شلیک فراوان و پی در پی بمب‌ها به طرف غزه و گرفتن تلفات بی‌شمار از فلسطینیان، سعی در تغییر شرایط جنگ به نفع خود کرد.

اما اوج این ددمنشی‌ها علیه ملت مظلوم فلسطین که موجب شد توجه افکار عمومی جهان علیه این نسل کشی صهیونیست‌ها به اوج خود برسد؛ حمله مستقیم به بیمارستان المعمدی غزه بود که به یکباره جان بیش از هزار انسان بی‌گناه از جمله کودکان و زنان را گرفت.

وقتی که به تاریخچه جنگ‌های بین جبهه حق و باطل نگاه می‌کنیم؛ می‌بینیم که حمله به مراکز غیر نظامی و بیمارستانی مسبوق به سابقه بوده و از مظاهر وحشی گری، شیطان صفتی و از خدا بی‌خبری جبهه کفر بوده است.

یکی از این جبهه‌های رویارویی حق و باطل در برابر یکدیگر، صحنه کار زار هشت سال جنگ تحمیلی عراق علیه ایران بود که طی آن دشمن زبون که عاجز از رویارویی و برتری نظامی مستقیم بود، با هدف قرار دادن مراکز غیر نظامی از جمله بیمارستان ها، سعی در دیکته کردن اهداف و نیات شوم خود در برابر دولت و ملت مقاوم ایران داشت.

به بهانه جنایات این روزهای صهیونیست‌های کودک کش علیه مردم مظلوم غزه و بویژه هدف قرار دادن بیمارستان المعمدی و مناطق پیرامونی دیگر بیمارستان‌های غزه، شرح حمله رژیم بعثی صدام به برخی از بیمارستان های ایران در دوران جنگ تحمیلی منتشر می‌شود:

حمله به بیمارستان عیوض زاده تهران

روایت خانم دوستی

خانم دوستی، از پرسنل قدیمی بیمارستان عیوض زاده در مصاحبه سال 1391، درباره اتفاقات 25 سال قبل (1366) می‌گوید:

ساعت 18:45 بود که موشک به باغچه وسط بیمارستان خورد. هشت نفر در بیمارستان شهید شدند؛ هفت نفرشان همراهان بیمار بودند. یکی هم پسر آقای ذوقی پور بود که ساکن کوچه روبرو بودند. بعد از انفجار، بچه‌اش گم شده بود. یک ترکش هم به چشم دختر بزرگش خورده بود و کور شد.

تا صبح روز بعد دنبال پسرش در بیمارستان‌ها می گشت. روز بعد از انفجار، آوار دیوار بیمارستان را جابه جا کردند؛ جنازه بچه از زیر آوار درآمد.

آقای رنجبر، فیزیوتراپ بیمارستان هم مشکل قلبی داشت؛ از صدای انفجار سکته کرد و فوت کرد.

شیشه‌های بخش خصوصی خرد شدند. تکه‌های شیشه، بعضی از بیمارها را زخمی کرد، اما برای بخش نوزادها اتفاقی نیفتاد؛ همه سالم بودند.

داروخانه بیمارستان خراب‌شده بود. آقای میر؛ دکتر داروخانه زیر آوار بین قفسه‌ها مانده بود و خوشبختانه زنده ماند؛ فقط سرش بخیه خورد. موج انفجار گرفته بودش. با سر خونی و پابرهنه راه می‌رفت، می‌گفت چی شده؟

برق قطع‌شده بود و ژنراتور اضطراری کار می‌کرد. اما آسانسورها با برق اضطراری کار نمی‌کردند. کارگرهای بیمارستان، مریض‌ها را کول می‌کردند، از پله‌ها می‌بردند بیرون تا منتقل شوند به بیمارستان‌های دیگر.

می‌ترسیدیم دوباره بیمارستان را بزنند. با هر وسیله‌ای که می‌شد، مریض‌ها را می‌بردیم. بعضی دکترها با ماشین‌های شخصی‌شان مریض جابجا می‌کردند. از بیمارستان مدائن و دادگستری هم چند تا آمبولانس برای کمک رسید. تا ساعت 23 همه را منتقل کردیم.

بیمارستان تعطیل شد. تا چند هفته بعد می‌رفتیم و وسایل سالم را جمع می‌کردیم. بازسازی که شروع شد، دیگر نرفتیم. یک سال و نیم طول کشید تا دوباره بیمارستان راه‌اندازی شد.

بمباران بیمارستان شریعتی تهران

صبح پنج‌شنبه 13 اسفند 1366، ساعت 9:7، یک موشک عراقی به بیمارستان شریعتی در تهران خورد و منفجر شد. انفجار موشک، گودالی به عمق 2 متر و عرض 4 متر در محوطه چمن بیمارستان ایجاد کرد. شیشه‌های بیمارستان شکست و بیماران بسیاری زخمی شدند.

در این حمله همچنین قسمتی از ساختمان بیمارستان و خانه‌های اطراف خراب شد.

دکتر عبدالله زاده رئیس بیمارستان، به دنبال این انفجار گفت: خوشبختانه کسی شهید نشد. ما برای هیچ مجمع بین‌المللی پیامی نداریم و تنها پیام‌مان این است که همین بیماران و زخمی‌ها، جواب دندان‌شکنی به دشمنان ما خواهد داد.

موشک‌باران بیمارستان امام خمینی (ره)

صبح روز چهارم فروردین 1367 موشکی به قسمت شرقی بیمارستان امام خمینی در داخل کوچه حجت اصابت کرد که به انهدام 13 ساختمان مسکونی دو و سه‌طبقه و خسارت چندین منزل دیگر انجامید.

همچنین بر اثر انفجار تا حدود 500 متری اغلب شیشه‌های خانه‌ها و مغازه‌های اطراف شکسته و در و پنجره‌های قسمت شرقی بیمارستان امام خمینی نیز از جا کنده شد.

به دلیل همزمانی با تعطیلات نوروزی و مسافرت اغلب مردم این منطقه، تلفات بسیار اندک بود و 10 مجروح با کمک مردم به بیمارستان منتقل شدند.

بیمارستان شهید اکبرآبادی

کوچه امین دربار در محله پامنار در نزدیکی بازار تهران و همچنین نزدیکی بیمارستان اکبرآبادی در محله مولوی، نبش خیابان مادر در مناطق جنوبی شهر، دونقطه دیگری بودند که هدف اصابت موشک قرار گرفتند.

در بیمارستان شهید اکبرآبادی علاوه بر تخریب کامل ساختمان نوساز فیزیوتراپی بیمارستان، ساختمان قدیمی آن نیز آسیب دید. در این حادثه حدود 50 نفر ازجمله 8 تن از کارکنان بیمارستان مجروح شدند.

منبع:

اسلامی، زینب، جنگ شهرها در تهران، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران 1398، صفحات 220، 221، 234، 293، 294