حمله شیمیایی سردشت سند سیاه کارنامه دولت های اروپایی است

مسئول مرکز مطالعات اطلاعات و امنیت دانشگاه امام حسین (ع) گفت: حمله شیمیایی به سردشت به عنوان سند سیاه در کارنامه دولت‌های اروپایی قرار دارد.

به گزارش خبرنگار مهر، اولین نشست تخصصی واکاوی جنایات علیه زنان و کودکان مصدوم شیمیایی سردشت صبح امروز دوشنبه 12 تیر با حضور علی اصغر جعفری معاون رئیس بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس، حسن رستگار پناه مسئول مرکز مطالعات اطلاعات و امنیت دانشگاه امام حسین (ع) و جمعی از حقوقدانان بین المللی در سالن قصر شیرین موزه ملی انقلاب اسلامی و دفاع مقدس برگزار شد.

سردار جعفری در ابتدای این نشست گفت: ملت ما زخم‌های بی شماری از آمریکا بر تن دارد. از حمایت دولت استبدادی پهلوی تا دیکتاتوری صدام، ترور قرنی تا ترور حاج قاسم، از شهادت مصدق تا حمله به ناو مسافری بری ایران، که یا به صورت مستقیم خودش ورود کرده یا دیگران را واسطه قرار داده و حمایت است.

وی ادامه داد: بمباران شیمیایی سردشت قله و نقطه عطف این ددمنشی‌ها است. بعد از جنگ جهانی اول و دوم جهانیان در مقابل این حمله سکوت کردند. دولت آمریکا صدام را تأمین و تجهیز کرد. شرکت‌های آلمانی صدام را کمک کردند. این نشان می‌دهد منافع برای استکبار مهم است. از فوت خانم مهسا امینی یک جریان رسانه‌ای بر علیه نظام جمهوری اسلامی راه انداختند اما در مقابل بیش از 4 هزار مصدوم زن در سردشت سکوت کردند، ورود نمی‌کنند و شکایت‌های ما را وارد نمی‌دانند و نمی‌پذیرند.

جعفری افزود: ما با یک جریان پیچیده مواجه هستیم. آلمان به عراق مواد شیمیایی داد، دولت بعث به سردشت حمله کرد و بعد آلمان گفت بی مارهایت را برای مداوا بیاور؛ اینجا آلمان خواست تأثیر گذاری سلاح‌ها را ببیند چگونه است. در صورتیکه از جانب این دولت‌ها و مجامع بین المللی شاهد کمترین همراهی در بحث درمان جانبازان بودیم.

معاون رئیس بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس گفت: ان شاءالله این نشست کمک کند بتوانیم گام‌های اساسی و بلندی در راستای واکاوی جنایات علیه زنان و کودکان مصدوم شیمیایی سردشت برداریم. در حوزه‌های مختلف هم پیشنهادهایی دارم که عرض می‌کنم. دبیرخانه این نشست دبیرخانه دائمی بشود و هیئت اندیشه ورز ذیل این دبیرخانه شکل بگیرد و در طول سال نشست‌های متعدد برگزار کند تا این حرکت خاموش نشود. اسناد را جمع آوری و مستند سازی بکنند. شکایت‌های فردی و گروهی مصدومین این حمله و سازمان‌های مردم نهاد انجام شود. ابعاد این جنایت را برای ح قوقدانان و نخبگان و فعالین حقوق بشر تبینن و روشنگری کنند. از حقوقدانان جهانی استفاده شود.. مردم در جریان فاجعه بزرگ سردشت و حلبچه نیستند؛ بیانیه‌های حقوقی و سیاسی از سوی سازمان‌های مردم نهاد در سطح جامعه و حتی جهان منتشر شود.

وی ادامه داد: اگر در حوزه فرهنگی و هنری افکار عمومی و فضای ذهنی جامعه آماده نباشد، حرف‌های حقوقی ما را نخواهند شنید و صدا در گلو خفه خواهد شد. از ظرفیت‌های هنرمندان بهره گیری شود؛ چنانچه رهبر معظم انقلاب (مدظله العالی) فرمودند: «هنرمندان میدان داری کنند.» دبیرخانه این نشست اسناد را جمع آوری، ثبت و ضبط کند تا هنرمندان متناسب با مخاطب جهانی فیلم و مستند تولید کنند. سمفونی، فیلم‌های سینمایی و سریالی فاخر برای شناساندن مردم سردشت به جامعه به خصوص نسل جوان ساخته و تولید شود تا عمق فاجعه را بفهمند. دنیا با ادبیات و هالیوود با فیلم مدیریت و اداره می‌شود. مصاحبه تاریخ شفاهی از جانبازان شیمیایی این حمله که دارند از دنیا می‌روند تولید شود. از فضای مجازی که ذهن‌ها را مدیریت و راهبری می‌کند، بهره گیری شود و در این فضا فصلی را برای سردشت باز کنیم.

سردار حسن رستگار پناه در ادامه این نشست گفت: اگر حمایتی از سوی غرب نبود با این حجم از جنایت صدام در جنگ تحمیلی رو به رو نمی‌شدیم. بیشترین و وسیع‌ترین حمایت‌ها را در اختیار صدام قرار دادند و او نیز علیه ما به کار گرفت؛ امروز بیشترین حجم تولید مواد شیمیایی در آمریکا و آلمان صورت می‌گیرد، همان‌هایی که قوانین را تصویب کردند بیشتر از هر کشوری انبار مواد شیمیایی دارند. حمله شیمیایی به سردشت به عنوان سند سیاه در کارنامه دولت‌های اروپایی قرار دارد.

وی ادامه داد: آمریکا در جنگ با کوبا و کره بارها از ماده شیمیایی استفاده کرد و این روند اوج و نقطه عطفش توسط رژیم بعث عراق با پشتوانه مستقیم کشورهای اروپایی و صحه گذاشتن بر آن علیه ایران صورت گرفت. شروع استفاده از مواد شیمیایی علیه ایران مورخ 29 مهر سال 1359 یعنی یک ماه پس از جنگ بود. در روستای بادمجان بانه رژیم بعث عراق از مواد شیمیایی استفاده کرد. بعد از این در جبهه‌های جنوب در حالی که صدام در حال پیشروی بود از این مواد استفاده کرد و بعد از آن روند پیشرفت و به کارگیری این مواد را ادامه داد که اوج استفاده از آن در سردشت انجام شد. در رابطه با سردشت هیچ مجمع بین‌المللی بر صدام خرده نگرفت، در حلبچه برای اولین بار دو کشور اروپایی به صدام اعتراض کردند که چرا سلاح کشتار جمعی علیه کردها به کار می‌برید و می‌خواستند از این فضا استفاده کنند و در سال‌های بعد بگویند ما مدافع حقوق کردها هستیم.

رستگار پناه افزود: حادثه دلخراش سردشت علیه مردمی بی دفاع بود. ما خانواده‌هایی در سردشت داریم که اعضای همه خانواده به شهادت رسیدند، یا کودکی که در حال شیر خوردن به شهادت رسیده و مستندات آن وجود دارد. پس از حمله شیمیایی در زمینه مداوا کمیته‌ای در دانشگاه بقیه الله (عج) تشکیل شد، پزشکان ایران افرادی که مصدوم شدند را رصد کردند و آنچه امروز مستند داریم صدام در 23 هزار و 610 مورد با توپ، بمباران هوایی و موشک، شلیک مواد شیمیایی علیه ایران داشت که در تاریخ جنگ‌های جهان وجود ندارد و طبق این اسناد 25 هزار شهید و 248 هزار و 853 مجروح شیمیایی از مردم بی‌گناه و نیروهای رزمنده داریم که آمارشان به ثبت رسیده است.

مسئول مرکز مطالعات اطلاعات و امنیت دانشگاه امام حسین (ع) گفت: با توجه به شهادت حدود پنج هزار تن از مردم در سردشت کشور باید یک ساز و کار مجزا برای احقاق حقوق این مصدومان علیه شرکت‌های تولیدکننده و سیاسیون در مجامع بین‌المللی ایجاد کند. در سردشت یک بیمارستان صحرایی داشتیم که وقتی این حادثه پیش آمد در اولین اقدام تخلیه صورت گرفت و بیمارستان به صورت ویژه به مداوای زنان و کودکان پرداخت. ظلمی که رژیم بعث عراق به مردم سردشت و حلبچه کرد باید مستندسازی شود و اگرچه کارشناسان سازمان ملل آمدند، اما در ادامه پیگیری خاصی نکردند. صدام چنان برای استفاده از سلاح‌های شیمیایی عجله داشت که مارک روی سلاح‌ها که نشان می‌داد تولید شده توسط آلمان است را از بین نبرد.

وی در پایان افزود: رصد کردن اسناد احقاق حقوق زنان و کودکان سردشت، اقدامی حقوقی، قانونی ملی و بین المللی است. در همان سال‌های دفاع مقدس، زمانی که مردم بانه به مناسبت 15 خرداد در مراسمی گرد هم آمدند رژیم بعث با میراژهای فرانسوی در لحظه 600 نفر را شهید و یک هزار و 200 تن را مجروح کرد. این را کشورهای اروپایی می‌دانستند، اما سیاست آن‌ها این بود چنین جنایتی را رقم بزنند.

زهره الهیان پزشک، سیاستمدار و نماینده مجلس شورای اسلامی در حاشیه این نشست گفت: بعد از 36 سال همچنان زنان دچار دردهای ناشی از عوارض و تبعات این بمباران شیمیایی هستند که درمان قطعی برای آنها نداریم. هر سال تعدادی هم به شهادت می رسند. زنان سردشت به اجبار وارد بحرانی شدند که هم سلامت خودشان به خطر افتاد و هم دلهره همسر و فرزندان را داشتند. زندگی آنها پس جنگ نیاز به روایت و تبدیل شدن به کتاب‌ها و داستان‌ها دارد. ترس از بی سرپناهی موضوع دیگری بود که برای زنان سردشت و کودکان رنج آور بود. با وجود اینکه جنایت بر علیه غیرنظامی‌ها منکوب شده است، مجامع بین المللی در برابر این حمله سکوت کردند. شورای حقوق بشر سازمان ملل با محوریت آلمان قطع نامه‌ای بر علیه فوت خانم مهسا امینی صادر کردند؛ در واکنش به این قطع نامه باید پرسید پاسخ شما در مورد زنان سردشت چیست؟ که با بمب‌هایی که شرکت‌های آلمانی ساخته بودند به شهادت رسیدند.

فرشته ملکی مصدوم حمله شیمیایی به سردشت، همسر شهید منوچهر مدق و راوی کتاب اینک شوکران در پایان نشست تخصصی واکاوی جنایات علیه زنان و کودکان مصدوم شیمیایی سردشت گفت: خودم و نوه‌هایم هر روز با عوارض شیمیایی دست و پنجه نرم می‌کنیم. شب‌ها می‌ترسیدم بخوابم. 10 سالی که منوچهر همسرم زنده بود می‌ترسیدم بخوابم؛ نکند بخوابم، اکسیژن در بیاید و خفه شود. یک شب منوچهر به سرفه کردن افتاد. یک لحظه دیدم سیاهی چشم ندارد. دختر کوچکم گریه می‌کرد و می‌ترسید، به علی پسرم گفتم اتو را بیاور. خواستم گلو منوچهر را داغ کنم شاید عضلات گرم بشود بتواند نفس بکشد. حوله را داغ می‌کردم و روی گلو منوچهر می‌گذاشتم. با خودم می‌گفتم خدایا منوچهر اینطوری از جلو چشم بچه‌ها نرود. شروع کردم پشتش را ماساژ دادم. سرفه ای کرد و خون روی صورتم پاشید. تا آن شب همیشه التماس خدا می‌کردم منوچهر زنده بماند. آن روز شل شدم. به دست‌ها و صورت خودم و صورت منوچهر که پر از خون بود نگاه می‌کردم و خجالت کشیدم. بعد از آن شب به رفتنش راضی شدم...