دختران بسکتبال با ویلچر پشت سد اعزام؛/ فلسفه ورزش معلولین را فراموش نکنیم

به گزارش "ورزش سه"، یعنی به واقع مدیران ارشد تصمیم گیرنده در فدراسیون جانباران و توانیابان یا مسئولان رده بالای ورزش کشور، نباید توجه کنند که ملاک کسب مدال در پایین ترین جایگاه فلسفه ورزش جانبازان و معلولان نهفته است؟ اگر بر این مهم واقف هستیم پس چرا بارهای بار شنیده ایم تیم های ورزش معلولان و یا ورزشکاران حرفه ای این عرصه به خاطر شانس کم در کسب مدال، قرار گرفتن در جایگاه برتر یا فاصله داشتن با رکوردهای استاندارد و صرفه جویی در اعتبارات به رقبتهای مهم بین المللی اعزام نمی شوند؟ واقعا چه کسی این تفکر غلط را در ورزش جانبازان و معلولان باب کرد که چون تیمی ورزشی متشکل از جانبازان، معلولان و البته در اصطلاح جدید توانیابان مدال نمی آورد، پس نیازی به اعزام های بین المللی هم وجود ندارد و نباید اعزام شود. چنین سیاست نادرستی آنهم بدون پشتوانه علمی و متاسفانه پا فشاری بر روی آن، با ذات و فلسفه اهمیت ورزش جانباران و معلولان در تضاد است. اعزام نکردن تیم های ملی رشته های ورزشی ملی معلولان با تکیه بر این اصل که توان مدال آوری نداریم یا در جمع چهار تیم چهارم می شویم اشتباهی استراتژیک محسوب می شود. درست مثل اتفاقی که این روزها برای تیم ملی بسکتبال با ویلچر زنان ایران رقم خورد. تیم ملی بسکتبال با ویلچر زنان ایران که مدال برنز بازیهای آسیایی 2018 جاکارتا و جایگاه چهارم بازیهای آسیایی 2022 هانگژو را در کارنامه دارد، از اعزام به رقابتهای قهرمانی "آسیا اقیانوسیه" بازماند؛ در حالی که برای رسیدن به سهمیه پارالمپیک 2024 حضور در این رقابتها الزامی بود.

تیم ملی بسکتبال با ویلچر زنان ایران یکبار دیگر هم وقتی جواز و سهمیه حضور در رقابتهای جهانی را کسب کرد از اعزام به این رقابتها با تصمیم نادرست مدیریتی بازمانده بود. سوال مهم اینجاست که دلایل کارشناسی در اتخاذ چنین تصمیماتی چیست؟ آیا فلسفه، تعریف و ملاک اهمیت ورزش برای جامعه توانیابان یا همان معلولان مدال آوری است؟ آیا نباید نوع نگاه به اهمیت جذب معلولان برای ورزش کردن، مباحث بسیار ارزشمندی چون الگوسازی مطلوب برای تزریق امید به جامعه یا بالا بردن میل به زندگی در معلولان باشد؟ آزاده معینی سرمربی تیم ملی با ویلچر ایران که 15 سال در لیگ برتر بسکتبال به عنوان بازیکن به میدان رفت و سابقه پوشیدن پیراهن باشگاه گاز تهران را در کارنامه دارد به عنوان یک ورزشکار و مربی غیر معلول، میانگین سنی تیم ملی تحت هدایت خود را به 21 سال کاهش داده است. این اتفاق یعنی اکثر اعضای تیم ملی بسکتبال با ویلچر ایران، دختران دهه هشتادی هستند که با تصمیماتی این چنین، می توانند انگیزه های خود را بر باد رفته ببینند و گوشه عزلت گزیده یا در پستوی خانه به افسردگی دچار شوند.

ذات ورزش معلولان یا همان توانیابانی که امروز به عنوان پسوند نام فدراسیون، قرار گرفته یعنی ایجاد پویایی، نشاط، حس زندگی، حرکت، تلاش و تزریق امید برای زندگی بهتر یک معلول. حتی اگر یک تیم ملی ورزشی متشکل از معلولان یا توانیابی در رشته های تیمی و انفرادی آنهم در بخش زنان به رقابتهای بین المللی اعزام شود و در بین سه تیم حتی سوم شود، باز ارزش بی نهایت با اهمیتی برای تحقق معنای میل خواستن و تلاش از سوی یک معلول یا تزریق امید برای ساختن زندگی بهتر دارد. همین که معلولی ورزش کرده و می کند، در دل جامعه به زندگی روی آورده و می آورد، امید و حس به زندگی در او تبلور یافته و می یابد، الگو شناخته شده و می شود، بی شک خودش بالاترین دستاورد به حساب خواهد آمد و مهمتر از کسب هزاران هزار مدال المپیک و جهان.

پوریا تابان