رسم خیانت / ایران؛ گذار از «دولت دست‌نشانده» به «مخالفین وابسته»
خبرگزاری فارس؛ یادداشت میهمان جعفر حسن‌خانی دانشجوی دکترای اندیشه سیاسی: مخالفان جمهوری اسلامی از اقلیت‌های متنوعی شکل گرفته است. در میان مخالفان، این روزها سازمان منافقین در کنار سلطنت طلب ها و بهائی ها مورد توجه بیشتری قرار گرفته و نقش آفرینی پررنگ تری را از خود نشان می دهند.
توجه رسانه ها و نقش آفرینی پررنگتر و فعالانه تر این روزهای این سه اقلیت مخالف جمهوری اسلامی، با رادیکالترین راهبرد یعنی «براندازی به هر قیمت» و رادیکالترین ابزار یعنی «مبارزه خشونت پایه»، محصول توافق درونی میان نیروهای مخالف جمهوری اسلامی نیست بلکه آنچه شاهد آن هستیم یعنی کم رنگ تر شدن نقش لایه های روشنفکری مخالف جمهوری اسلامی که رویکردهای مصالحه جویانه تری در مخالفت خوانی خود دنبال می کردند و فعال تر شدن مخالفین سر سخت و خشونت طلب، محصول اراده قدرت خارجی است.
به نظر می رسد آرایش و ادبیات امروز مخالفین، بیش از آنکه محصول 1. وضع کشور، 2. عملکرد دولت و نوع مواجهه حکومت با مخالفین و 3. تصمیم مستقل مخالفین باشد، در نتیجه اراده و مهره چینی مثلث «بن سلمان»، «نتانیاهو» و «ترامپ» است.
روزگاری، ایران با شکلی از دولتمندی مواجه بود که در صورتبندی نظری آن بسیاری از متفکران و جامعه شناسان با عنوان «دولت دست نشانده» از آن یاد می کردند. پهلوی تنها شکلی از دولت در تاریخ ایران بود که توسط خارجی ها بر سریر قدرت تکیه زد. پدر با اراده خارجی ها آمد و با اراده خارجی ها رفت و پسر هم در دست نشاندگی تا آنجا پیش رفت که برای مثال برای عزل نخست وزیر امینی و اجرای سیاستهای اعلامی آمریکا در جریان انقلاب سفید، مجبور به سفر به آمریکا و جلب نظر رئیس جمهور آمریکا بود.
با وقوع انقلاب اسلامی و گذار از آن وضع که جامعه ایران درگیر پدیده دولت دست نشانده بود، امروز با دقت نظر در رفتار مخالفین جمهوری اسلامی شاهد پدیده اجتماعی جدیدی هستیم که شاید بتوان آن را پدیده «مخالفین وابسته» نام نهاد.
رفتار اکثر مخالفین جمهوری اسلامی را نمی توان با متغیر های درونی یک دولت ملت تحلیل کرد. به واقع تحلیل موجودیت نیروهایی چون سازمان منافقین که در همه ادوار انقلاب اسلامی خشونت کرده اند و رفتارهای رادیکال اکثر مخالفین که مدتی است با شدت و حدت قابل ملاحظه ای، توجیه گر و تهییج کننده خشونت شده اند، در درون چهار چوب یک دولت ملت نمی گنجد، لذا در پی این خشونت گرایی، نمی توان نتیجه گرفت که رادیکالیسم و خشونت نیروهای مخالف یک حکومت، موید شکل گیری وضع انقلابی است.
آنچه در رفتار و گفتار اکثریت مخالفین جمهوری اسلامی دیده می شود نه تنها موید شکل گیری وضع انقلابی در داخل کشور نیست بلکه موید بروز وضع وابستگی مخالفین در خارج از ایران است. با نگاهی به عملکرد مخالفین جمهوری اسلامی می توان تناسب معنی داری میان آرایش و رفتار ایشان با آمد و شد روسای جمهور آمریکا یافت.
مطالعه موردی گروه موسوم به سازمان مجاهدین خلق که در افکار عمومی با عنوان سازمان منافقین شناخته می شود، می تواند نمونه خوبی بر تایید مدعای متن باشد. سازمانی که روزگاری با سلطنت می جنگید امروز صدای رسای آن در رسانه های سلطنت طلب شنیده می شود.
سازمانی که در همیشه تاریخ خود در ادوار انقلاب اسلامی دست به ترور می زد و امروز دستش به خون هزاران ایرانی آلوده است امروز رفتارش توسط روشنفکران دموکراسی خواه توجه می شود.
روشنفکران دموکراسی خواهی که روزگاری از «مبارزه بدون خشونت» سخن می گفتند امروز هم نشین قاتلان هزاران ایرانی، خشونت منافقین را با عنوان «مبارزه خشونت پرهیز» نظریه پردازی می کنند و جواز خشونت علیه دولت که منطقا می بایست انحصار زور را در اختیار داشته باشد را صادر می کنند و حکم به حاکم شدن قانون جنگل در فلات ایران می دهند.
این حجم از تناقض در میان مخالفین جمهوری اسلامی حاصل خواست درونی نیروهای مخالف نیست بلکه خواست اراده بالاتر و دولت بیگانه ی تصمیم گیر و پشتیبان است. این تناقض ها و بسیار بیشتر از این تناقض ها که متن مجال لازم برای پرداختن بدان را نمی دهد موید وجود پدیده «مخالفین وابسته» است. مخالفین وابسته ای که مخالفتشان نوعی پیمانکاری و مقاطعه کاری است.
مخالفینی که برای مخالفتشان هزینه نمی دهند بلکه صله می گیرند. مخالفینی که مخالفتشان حاصل یک پروسه اجتماعی نیست بلکه در نتیجه یک پروژه ی سیاسی است. پدیده مخالفین وابسته در جمهوری اسلامی نشان دهنده شکل گیری وضعی در طیف مخالفان جمهوری اسلامی است که مخالفتشان از جهت پیمانکاری در پروژه سیاسی دشمنان ایران است. مخالفت با جمهوری اسلامی و موافقت با خشونت علیه ایران، کسب و کار این مخالفین است. متاسفانه بیشتر مخالفین جمهوری اسلامی رسم خیانت پیشه کرده اند؛ خیانتی پول ساز.
انتهای پیام /
جمهوری اسلامی عملکرد ایران خیانت