شاهنامه، گلستان، ناصرخسرو و بیهقی شاهستون‌های خاطره نویسی هستند
مهدی کاموس در کارگاه «خاطره نویسی» خواندن شاهنامه فردوسی، گلستان سعدی، سفرنامه ناصر خسرو و تاریخ بیهقی را به علاقه مندان خاطره‌نویسی توصیه کرد.
مهدی کاموس در کارگاه «خاطره نویسی» خواندن شاهنامه فردوسی، گلستان سعدی، سفرنامه ناصر خسرو و تاریخ بیهقی را به علاقه مندان خاطره‌نویسی توصیه کرد.
به گزارش خبرگزاری مهر، کارگاه خاطره نویسی مهدی کاموس دیروز دوشنبه 26 اردیبهشت در سرای مجمع ناشران دفاع مقدس در سی و چهارمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران برگزار شد.
کاموس در این‌کارگاه گفت: شاهنامه فردوسی، گلستان سعدی، سفرنامه ناصر خسرو و تاریخ بیهقی باید کتاب‌های زیر سری ما باشند. چون افزایش لغت و توانایی در واژه سازی شرط مهم خاطره نویسی است و برای افزایش لغات، خواندن شاهنامه فردوسی، گلستان سعدی، سفرنامه ناصر خسرو و تاریخ بیهقی توصیه می شود. این آثار شاه ستون خاطره نویسی هستند و به نثرنویسی خوب و مشاعره توانمند و نوشتن موثر کمک می کنند.
وی با طرح چند سوال گفت: همه خاطره دارند اما همه نمی توانند آن را بنویسند. برای خاطره ای نویسی زبان و اندیشه توامان نیاز است. یعنی اگرچه که خاطره بخشی از هویت ماست ولی برای خاطره نویسی باید بر زبان مسلط بود. علاوه بر زبان خاطره نویس، نیازمند ظرف یا ساختاری است تا بتواند آن را در قالبهای داستان کوتاه، داستان بلند، گزارش، تصویر و.. منعکس کند. یعنی خاطرات می توانند به طرق مختلف ضبط و ثبت شوند. هرچه دایره لغات بیشترباشد خاطره ما منسجم تر خواهد شد. خواندن و نوشتن مداوم شرط موفقیت در خاطره نویسی است و به ما کمک می کند با واژه سازی خاطره ای ماندگار خلق کنیم.
این‌نویسنده در ادامه گفت: ما فکر می کنیم در مورد احساسات و وقایع هزاران کلمه می دانیم در حالی که این طور نیست. پژوهش ها نشان داده اند که اگر ما 400 تا 500 کلمه را در هر زبانی بدانیم، می توانیم با افراد ارتباط برقرار کنیم اما برای نوشتن بی وفقه به زحمت از مرز 70 تا 80 کلمه عبور می کنیم. خاطره نویس باید به وادی کلمه سازی برسد و زبان او نباید کلیشه ای باشد. چون جنس کلمات در خاطره نویسی مهم است. یعنی اولین کلمه ای که به دهن متبادر می شود؛ الزاما بهترین نیست.
کاموس گفت: خاطره نویس باید بگونه ای خاطره بنویسد که خاطره او بتواند خاطره جمعی ایجاد کند و این کار نیازمند تسلط بر زبان است. علاوه بر زبان، ساختار خاطره نویس نیازمند روایت است؛ روایتی که الزاما بافت داستانی داشته و برای مخاطب دلپذیر باشد. او برای خاطره نویسی نیازمند زبان ادبی است. اما زبان ادبی چیست؟ زبان ادبی، از زبان نوشتاری به نفع زیبایی خروج می کند.
وی با تاکید بر اینکه تسلط بر زبان، روایت و نوشتن خلاق از شروط مهم خاطره نویسی هستند، به مراحل نوشتن خاطره پرداخت و گفت: تمرکز، سکوت و تمرکز عمیق سه مرحله خاطره نویسی هستند. خاطره نویس باید در ابتدا بر روی موضع و خاطره خود متمرکز شود. بعد سکوت؛ یعنی بر موضوع آنچنان متمرکز شود که صدای دیگری را نشنود. با طی کردن این مرحله فرد به مرحله رویاپردازی می رسد یعنی مرحله شنیدن صداهای جدید. صدای کسی که مسایل خاطره را برای اونقل می کند. اینجاست که خاطره شکل می گیرد.