عشق تلویزیون به سلبریتی‌ها کی پایان می‌پذیرد؟
شامگاه روز سه‌شنبه برنامه «با تو حالم خوبه» با محوریت بحث مهدویت و متناسب با ایام نیمه شعبان از شبکه سوم سیما پخش شد. در بخشی از این برنامه گفت و گویی با علی اکبر رائفی پور پخش شد که این گفت و گو دو بخش مجزا داشت: بخش اول درباره مهدویت و علائم ظهور، بخش دوم درباره شخص رائفی پور.
در بخش اول مجری برنامه سوالاتی درباره آخرالزمان و علائم ظهور از رائفی پور پرسید. اما در بخش دوم گفت و گویی با یک سلبریتی است و سوالات حول محور زندگی شخصی این فرد بود.
این برنامه از دو جهت قابل نقد است:
1- برای بحث درباره مهدویت و علائم ظهور آیا کارشناسی بهتر از رائفی پور در دسترس نبود؟ صدا و سیما رسانه ملی است و قاعدتا باید برنامه سازی در آن در مقیاس ملی صورت پذیرد نه در مقیاس یک شبکه خصوصی. طبیعی است برای سخن گفتن از علائم ظهور کارشناسان بسیار زیادی از تحصیلکردگان حوزه و دانشگاه در دسترس صدا و سیما بوده است.
جای تعجب است که برای یک بحث کارشناسی دینی از فردی دعوت می شود که مشخص نیست تحصیلات دینی‌اش چه بوده و چه میزان سواد دارد. فردی که به اعتراف خود در این برنامه حسابداری و اقتصاد مقاومتی (!) خوانده است.
2- نقد مهم تری که به این برنامه وارد است حرکت در جهت سلبریتی زدگی است. آنچه در بخش دوم برنامه اتفاق افتاد صرفا به دلیل شهرت و محبوبیت رائفی پور در میان یک قشر خاص بود و به تبع آن جذاب کردن برنامه برای آن قشر بود. برنامه‌ساز با خود اندیشیده است که این فرد چندهزار فالوئر در شبکه های اجتماعی دارد و اگر از او دعوت کنیم بخشی از این چندهزار نفر حتما برنامه ما را می بینند.
البته عامل شهرت یکی از عواملی است که باعث دعوت افراد به شبکه های تلویزیونی و به‌تبع آن جذاب شدن آن برنامه ها می شود اما این تنها عامل نیست. متاسفانه در صدا و سیمای ملی ما نهایت هنر برنامه سازان دعوت از یک چهره مشهور و گفت و گو با ایشان است. این آفت همان سلبریتی زدگی است. همه برنامه های صدا و سیما به‌خصوص برنامه‌های مناسبتی با همین فرمول ساخته می‌شوند.
کافی است نگاهی به برنامه‌های تحویل سال یا شب یلدا یا حتی برنامه‌های مناسبتی مذهبی بیندازید تا متوجه عمق فاجعه شوید. سوالی که پیش می آید این است که آیا برای جذاب کردن یک برنامه تلویزیونی فقط همین یک راه وجود دارد؟ آیا همه شبکه های تلویزیونی دنیا با دعوت از افراد مشهور برنامه های خود را جذاب می کنند؟
اما در این مورد خاص یک ایراد بزرگتر وارد است. تمام چهره های مشهوری که تاکنون به صدا و سیما دعوت می شدند حداقل در یک زمینه تخصص و سابقه داشته‌اند اما جناب رائفی پور صرفا در سخنرانی‌های آتشین تخصص دارند و هیچ سابقه‌ای در هیچ زمینه دیگری ندارند. آیا صحیح است که یک فرد بدون تخصص را صرفا به دلیل تعداد فالوئر به صدا و سیما دعوت کنند؟
آنچه در این برنامه دیدیم بی‌شباهت به فیلم تبلیغاتی ایشان نبود. اینکه در صدا و سیما به ایشان گفته شود نوستراداموس ایران و او هم سیرداغ و پیازداغش را اضافه کند که «بله پس از پیش بینی من درباره داعش به دانشگاه های مختلفی دعوت شدم» آیا در شان صدا و سیمای ملی ماست؟
چند روز پیش آقای عسگری رئیس صدا و سیما نامه ای به معاون سیما نوشت و از او خواست دنبال نفوذی و ستون پنجم در صدا و سیما بگردد. به نظر می رسد اگر ایشان دقیقتر نگاه کنند متوجه می شوند صدا و سیما نیازی به ستون پنجم ندارد.