(عکس) 20 سال شادی برای یک گل

او ستاره بی‌چون‌وچرای تاریخ داربی‌ها‌ست؛ بهترین گلزن تقابل‌های سرخابی در سال‌های بعد از انقلاب.

فقط صفر ایرانپاک و حسین کلانی بیشتر از او در تقابل‌های پرسپولیس و استقلال گل زده‌اند که مهاجمان قابلی بودند و سابقه هر دوی آن‌ها به سال‌های دور برمی‌گردد. طی 4 دهه اخیر هیچ بازیکنی به اندازه مهدی هاشمی‌نسب در داربی گل نزده و این همه در حالی است که مهدی یک مدافع بود!

به‌جز آخرین گلش در داربی که پرحاشیه‌ترین گل او هم بود و برای استقلال به ثمر رسید، مهدی بقیه گل‌هایش در داربی را برای پرسپولیس و به‌عنوان یک مدافع به‌ثمر رساند. او بعد از 4 بار گلزنی مقابل استقلال از پرسپولیس جدا شد و به جمع آبی‌پوشان رفت تا روز نهم دی‌ماه 79 در خط حمله این تیم مقابل سرخپوشان قرار بگیرد و بعد از گلزنی مقابل عابدزاده جوری غش‌وضعف کند که هنوز هم خاطره‌اش در یاد همه باقی مانده باشد.

عکس‌های آن روز گویای همه چیز هستند؛ گویای مهم‌ترین روز از زندگی بازیکنی که می‌توانست روز‌های مهم‌تری هم بسازد، اما در سایه همین گل و همین کری‌های سرخابی خوابید و کم‌کم محو شد. او پرنده بی‌همتایی بود که به‌راحتی آب‌خوردن با ضربه سر گل می‌زد. سقف پرواز چنین پرنده‌ای باید خیلی بالاتر از این می‌بود که پرونده بازی‌های ملی‌اش را فقط با 27 بازی ملی و حضور در یک تورنمنت (جام ملت‌های 2000 لبنان) ببندد. اما او در هیاهوی انتقال از پرسپولیس به استقلال و در همهمه گلی که به تیم سابقش زده بود، گم شد.

او در مقدماتی جام‌جهانی 2002 بازیکن تیم بلاژویچ و شریک ناکامی او بود. در بازی با عربستان بلاژویچ با تأکید فراوان، مهار سامی الجابر را به مهدی سپرد، اما از ناحیه همین مهاجم 2 گل خورد تا همان مسابقه به آخرین بازی ملی هاشمی‌نسب تبدیل شود. 4 سال بعد وقتی تیم‌ملی با برانکو به جام‌جهانی صعود کرد، مهدی دیگر بازیکن تیم‌ملی نبود. یحیی گل‌محمدی و سهراب بختیاری‌زاده که هر دو از هاشمی‌نسب بزرگ‌ترند، در جام‌جهانی بازی می کردند و درست در همان روز‌ها مهدی با تیم عقاب در لیگ دسته‌دوم بازی می‌کرد.

او بعد از استقلال پله‌پله سقوط کرد و تبدیل به یک بازیکن معمولی در تیم‌های رده پایین شد. پاس، سایپا، عقاب، ابومسلم، پیام مشهد و سیاه‌جامگان تیمهای مهدی بعد از استقلال بودند که حضور در نیمی از آن‌ها به واسطه رفاقت با خداداد عزیزی برایش ردیف شد. مهدی تمام این تیم‌ها را چرخید، اما همانطور که خودش هم بار‌ها در مصاحبه‌هایش گفته، فوتبالش در همان استقلال تمام‌شده بود. او تا سال 1390 هم هنوز به‌عنوان بازیکن به میدان می‌رفت، البته بدون آنکه هیچ اثری از پرواز‌ها و گلزنی‌های دوران اوجش باقی مانده باشد.

درواقع او از دی‌ماه 79 به این سو، همچنان غرق شادی بعد از گل است؛ شادی برای گلی که زننده‌اش شماره 8 معروف پرسپولیس را خودخواسته از تن درآورده بود تا به استقلال برود و شماره معناداری را بر تن کند؛ شماره 20.

منبع: همشهری