غدیر و ولایت

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از هرمز؛ امروزه در فضای مجازی بحث از غدیر و ولایت و بزرگترین عید جهان اسلام و بشریت است و شعارها زیاد است، سئوالی که مطرح است این که آیا ما واقعا غدیری وپیرو آن هستیم؟

هزار و چهار صد سال که از غدیر می گذرد، حالا من و شما چه باید بکنیم! کمی به خودمان برگردیم، و ملاحظه که ما واقعا شیعه عملی و عرفانی هستیم و یا این که شیعه شعاری؟! و خودمان را محاسبه که آیا ما واقعا غدیر را شناخته ایم و یا این که از غدیر فقط جمله ((من کنت مولاه فهذا علی مولاه)) را می دانیم و بس.

آیا زندگی فردی و اجتماعی و خانوادگی ما واقعا بر معیار غدیر و فرهنگ رقم می خورد؟ آیا ما واقعا غدیری و ولائی هستیم، آیا ما وارثان هشت سال دفاع مقدس، که دم از حفظ آثار و اهداف شهدا دفاع مقدس می‌زنیم مثل رزمندگان، هشت سال، و رزمندگان دفاع از حرم و آن های که در مقابل داعش و وهابیت و گروه های منحرف مقاومت کردند و سرهای شان از بدن جدا شده، و یا مثل سردار شهید و سرباز اسلام قاسم سلیمانی و ابو المهدی و کبوتران حرم شان واقعا غدیری وولائی هستیم؟!.

بیائیم چند دقیقه خودمان را محاسبه کنیم، آیا رنگ غدیر را داریم؟ آیا ما منشور جاوید صاحب غدیر و برادر قرآن نهج البلاغه را مثل آن مرد دانشمند مسیحی که گفت دویست بار مطالعه کردم و هر دفعه مطلب جدیدی را به دست آوردم، حتی یکبار هم شده مطالعه کرده ایم؟ و یا این که (مثل این جانب) یک جمله و کلام آن را هم نمی توانیم بخوانیم و یا بفهمیم، بلی خودمان را فریب ندهیم، اگر ما بر تمام زوایا و ابعاد غدیر توجه می‌کردیم دیگر شاهد این همه غربت آن وصاحب آن علی علیه السلام نبودیم.

اگر طبق دستور خداوند وابلاغ رسول خدا (ص) به غدیر توجه می شد، عاشورا و آن همه جنایت و تبهکاری نسبت به خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام انجام نمی شد، حال که عاشورا به وجود آمد تا آرمان و فرهنگ غدیر را تحقق بخشد.

ای کاش غدیر را مثل عاشورا در فرهنگ روزمره خود قرار می دادیم و حداقل شور غدیری را مثل عاشورا می داشتیم؟ اگر ما وقعا غدیری وولائی هستیم باید فرهنگ غدیر درتمام شئونات زندگی مااعم از اعتقادی اجتماعی، اخلاقی، وسیاسی، خانوادگی و امنیتی حاکم با شد.

اگر ما غدیری و ولائی هستیم چرا مدیران ما عهد نامه مالک اشتر را مثل ژاپنی ها و بعضی کشور های دیگر برروی میز مدیریتی شان ندارند؟ براستی اگر ماغدیری هستیم، چرا در مراکز فرهنگی وعلمی و مقاطع دبستان و راهنمای، و دبیرستان، نونهالان و نوجوانان، و جوانان ما با غدیر، و منشور وصاحب آن آشنا نمی شوند، و بیگانه اند، چرا مرکز فرهنگی به جای 2030، فرهنگ دیکه شده ومنحت ومنحرف بیگانه از آن سوی مرزها بود (اگر برخورد مدبرانه رهبری نبود معلوم چه بلای برسر فرزندان این سرزمین پاک شده از لوث بیگانگان می آمد).

نهج البلاغه و فرهنگ غدیر آموزش داده نمی شود؟ چرا فرزندان خوش استعداد این کشور یه جای فرهنگ بیگانه و زبانهای اجنبی، خطبه غدیر و خطبه های نهج البلاغه تدریس وآموزش داده نمی شود؟

چرا معلمین و مربیان و مدیران و مسئولان مدارس ماموقع شروع کلاس وبرنامه های تربیتی و یا کار های فرهنگی وهنری شان از نهج البلاغه وخطبه غدیر کلامی و نکته ای رابیان نمی کنند؟ یک شیعه وپیرو غدیر و علی (ع) اگر زبان انگلیسی را نداند عیب می با شد! ولی اگر خطبه غدیر و ابعاد آن را نداند عیب نیست؟ آیا واقعا کدام یک درست است وعیب می باشد؟ خودتان قضاوت کنید! چرا ما این گونه شده ایم، اگر زبان انگلیسی را ندانیم عیب است، وخطبه غدیر را و نهج البلاغه اگر ندانیم عیب نیست!!

با توجه به این به خودمان برگردیم، آیا ما روبه غدیر و استقبال آن و پیاده کردن ابعاد و فرهنگ و زوایای آن درتمام شئونات زندگی مان می رویم ویا این که بر عکس پشت به غدیر می رویم خود مان را قاضی کنیم.

جت‌الاسلام سید مهدی هاشمی کارشناس مسائل دینی استان هرمزگان

انتهای پیام /