غم از دست دادن عزیزان در حادثه هواپیما بسیار سنگین بود

رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی اظهار کرد: ضد انقلاب از حادثه سقوط هواپیما سوءاستفاده کرد و باید مسئولان امر ابعاد این حادثه را بررسی کنند.

به گزارش خبرگزاری مهر، غلامعلی حداد عادل در مراسم یاد بود عروج شهدای پرواز 752 فارغ التحصیلان سمپاد و المپیادی که امروز در باشگاه دانش پژوهان جوان برگزار شد، اظهار کرد: حقیقتا دو هفته پر خبر و پر خطری پشت‌سر گذاشتیم و در این چهل و یک سال پس از انقلاب اسلامی حوادث زیادی دیدیم اما هیچ وقت چگالی حوادث آنقدر بالا نبوده است که در عرض یک هفته خبر و خطر سهمگین به گوش و چشم ما برسد.

وی خاطرنشان کرد: زمانی که اتفاقات تلخی رخ می‌دهد انسان دچار تاسف و تعجب می‌شود و از نظر روانی بین این دو حالت تفاوت است.

رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی تصریح کرد: تأسف زمانی است که با اتفاق ناخوشایند انسان غمگین می‌شود و تعجب برای زمانی است که دلیل وقوع اتفاق را ندانیم.

وی در ادامه اضافه کرد: بعضی وقایع تاسف‌آور است اما تعجب‌آور نیست اما در برخی از وقایع مانند حوادث اخیر تاسف و تعجب باهم همراه هستند.

رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی با اشاره به ویژگی‌های رفتاری شهید حاج قاسم سلیمانی اذعان کرد: شهادت سردار سلیمانی تاسف فوق‌العاده‌ای داشت اما تعجب نداشت چرا که وی در میدان‌های خطر حضور داشت و شهادت را از خداوند می‌خواست.

حداد عادل با بیان اینکه دشمنی دشمن را در شهادت سردار سلیمانی می‌شناسیم، گفت: وقتی صبح چهارشنبه خبر حادثه هواپیما را شنیدم نتوانستم تاسف و تعجب خودم را پنهان کنم چرا که در آن یک هفته شهادت سردار و حضور مردم در مراسم تشییع پیکر وی و هم رزمان شهیدش تسلی برای جامعه بود.

وی در ادامه تصریح کرد: ایران استقلال و اراده خود را در حملات موشکی به پایگاه آمریکایی نشان داد.

رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی با بیان اینکه غم از دست دادن عزیزان در حادثه هواپیما بسیار سنگین است، گفت: ضد انقلاب از این حادثه سوءاستفاده کرد و باید مسئولان امر ابعاد این حادثه را بررسی کنند.

وی با اشاره به بیانات مقام معظم رهبری در نماز جمعه تهران، اضافه کرد: به همان اندازه که دل‌های ما داغدار است دشمن از این حادثه خوشحال است.

حداد عادل در پایان خطاب به خانواده‌های داغدار شعری را خواند:

چه بگویم که دل افسردگی‌ات از میان برخیزد؟

نفس گرم گوزن کوهی چه تواند کردن؟

سردی برف شبانگاهان را که پر افشانده به دشت و دامن؟